Η Συνταγή της Πωλέτ (Paulette)
Η ηλικιωμένη Πωλέτ έχει χάσει τον αγαπημένο της σύζυγο και μένει μόνη της. Δεν συμπαθεί τους μετανάστες και τους γαλλο-αφρικανούς -εκτός από τον παπά της ενορίας της αλλά αυτός δεν μετράει όπως του λέει «γιατί θα μπορούσε να είναι λευκός». Δεν χωνεύει ούτε τον εγγονό της, καλά-καλά ούτε την κόρη της. Η γκρινιάρα Πωλέτ αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και ψάχνει να βρει έναν τρόπο να κερδίσει χρήματα. Όταν μαθαίνει ότι τα παιδιά στο συγκρότημα διαμερισμάτων της πουλάνε μαριχουάνα, αποφασίζει να ασχοληθεί με την επικερδή αυτή επιχείρηση, με μεγάλη επιτυχία. Έχει, όμως, να αντιμετωπίσει αντίπαλες συμμορίες, τους αστυνομικούς και περίεργες φιλενάδες. Για να ανταπεξέλθει στα προβλήματα, θα ακολουθήσει μία άλλη συνταγή…
Η γιαγιά Πωλέτ έρχεται στις ελληνικές αίθουσες με δύο χρόνια καθυστέρηση και είναι από τις γαλλικές εκείνες ταινίες που στόχο έχουν να κόψουν εισιτήρια. Στη Γαλλία ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο θεατές, εδώ στην Ελλάδα το γαλλικό σινεμά έχει πολύ πέραση σε θερινό σινεμαδάκι με τη συνοδεία, όχι σαμπάνιας, αλλά μπύρας.
Μπορεί να ευελπιστεί να επαναλάβει την επιτυχία του περσινού Θεέ Μου Τι σου Κάναμε; (μοιράζεται και το θέμα της ξενοφοβίας), αλλά η Πωλέτ είναι απλά διεκπαιρεωτική. Μια κωμωδία που νιώθεις να την έχεις δει τόσες φορές στην μεγάλη οθόνη, ώστε καταλήγει να μη σου κάνει εντύπωση.
Υπάρχει ο επίδοξος γηραιός εραστής, ο γκάνγκστερ που τον βάζει κάτω μια γιαγιούλα, ο παπάς που μετράει την ηθική του ανάλογα με το πώς τον συμφέρει και η γκρινιάρα γιαγιά που στο τέλος -το ξέρεις- θα αλλάξει.
Σεναριακά, υποκριτικά, σκηνοθετικά, η ταινία ακολουθεί έναν τυφλοσούρτη. Επιτυχημένα μεν, αλλά πάντως τυφλοσούρτη. Αρκετά καλή η Μπερναντέτ Λαφόντ, καταφέρνει να σε κάνει να την… αντιπαθήσεις. Οι υπόλοιποι… ξεχνιούνται γρήγορα.
Τελικά να τη δω;
Ίσως σε θερινό σινεμά να περάσει ευχάριστα η ώρα, αλλά καθώς είναι μία μόνο από τη μακρά σειρά των γαλλικών κωμωδιών που θα δούμε φέτος το καλοκαίρι -και όχι από τις καλύτερες-, μπορείτε να περιμένετε…
