Θυσιάζοντας ένα Πιόνι (Pawn Sacrifice)

H Σοβιετική Ένωση αποτελούσε για χρόνια τεράστια σκακιστική δύναμη, κυριαρχώντας επί 24 χρόνια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στις ΗΠΑ όμως υπάρχει ένα εξάχρονο παιδί-θαύμα, ο Μπόμπι Φίσερ που έχει τεράστιο πάθος στο σκάκι, κομπιουτεράκι για μυαλό και ένα εντυπωσιακό ανίκητο σερί. Στην εφηβεία του, δίνεται στον Φίσερ η δυνατότητα να φτάσει εκεί που κανείς άλλος αμερικάνος δεν είχε φτάσει, να διεκδικήσει με αξιώσεις μια καλή θέση στο πρωτάθλημα, όμως η απρόβλεπτη συμπεριφορά του και ο εκρηκτικός χαρακτήρας του στερούν την ευκαιρία. Από εκεί και μετά η ζωή του Φίσερ έχει γίνει μια μανία να γίνει καλύτερος και να καταφέρει να νικήσει τον αήττητο ρώσο πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκι. Με έναν καιροσκόπο δικηγόρο για μάνατζερ και έναν ιερέα σκακιστή για σύμβουλο, ο Φίσερ θα προσπαθήσει να τιθασεύσει το πολυτάραχο μυαλό του και να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα.

H νέα ταινία του Έντουαρτ Ζίγκ (Defiance, Love and other Drugs), φιλοδοξεί να μας παρουσιάσει τη δραματική προσωπικότητα ενός σπουδαίου σκακιστή, που υπέφερε από εμμονές. Ο Μπόμπι Φίσερ κατάφερε να με τις ικανότητες του, αλλά και τις παραξενιές του να παρομοιάζεται με ροκ σταρ. Όλα χτίζονται για να αποδώσουν τον εσωτερικό του κόσμο και να αναβιώσουν τις καταστάσεις που οδήγησαν στο «Ματς του Αιώνα», όπως χαρακτηρίστηκε, η μεγάλη μονομαχία μεταξύ Σπάσκι και Φίσερ, που κανονίστηκε στα 21 παιχνίδια, στο Ρεϊκιαβικ της Ισλανδίας, το 1972.

Στην προσέγγιση του χαρακτήρα του, ο Τόμπι Μαγκουάιρ είναι πραγματικά αρκετά καλός, ενώ η ταινία αποτυπώνει πετυχημένα την εποχή και διαθέτει ενδιαφέρον soundtrack. Το μεγάλο της ελάττωμα, η απογοητευτική εθνικιστική προπαγάνδα της, που ξεχύνεται από ένα αμερικάνικο όνειρο εκθρόνισης των Ρώσων από ένα παιχνίδι που κατεξοχήν τους «ανήκε», μάλιστα αυτό χωρίς ιδιαίτερο σεβασμό στον αντίπαλο, αντίθετα με έντονο μίσος.

Ο Ψυχρός Πόλεμος φαίνεται να μην έχει τελειώσει, ακόμα και σήμερα, για το Χόλιγουντ και το να είναι κάποιος κομμουνιστής μπορεί να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Η Αμερική πάλι κάνει δικά της και οικειοποιείται όποια πρόσωπα και στοιχεία την βολεύουν -π.χ. τους βρετανούς Rolling Stones και τον Μικ Τζάγκερ.

Από την άλλη ο μεγάλος Ρώσος αντίπαλος και πρωταθλητής επί χρόνια, Μπόρις Σπάσκι, δεν αποκαλύπτεται ως προσωπικότητα παρά μόνο ως μια χιουμοριστικη΄πινελιά. O Λιβ Σρέιμπερ, που συχνά επιλέγεται για τέτοιους ρόλους λόγω της πολωνικής/ρωσικής καταγωγής του, είναι ένας ηθοποιός εργαλείο και λειτουργεί ανάλογα με το σενάριο και τις σκηνοθετικές οδηγίες. Ο χαρακτήρας του, όμως, δεν αναπνέει, μοιάζει περισσότερο με αρχηγό ρωσικής μαφίας, παρά με αθλητή. Η εισαγωγή χιούμορ μπορεί να ελαφραίνει λίγο το κλίμα, όμως εξασθενεί τη δραματικότητα στα σοβαρά ψυχικά προβλήματα, που εξασθενούν τελικά και τη βαρύτητα της ταινίας. Από μια τεράστια μονομαχία δυο σπουδαίων μυαλών, η ταινία τελικά καταλήγει να είναι μια χιουμοριστική μονομαχία ανάμεσα στις εμμονές δυο ταλαιπωρημένων ανθρώπων και ελάχιστο βάρος δίνεται τελικά στις στρατηγικές τους και τον τρόπο παιχνιδιού τους.

Τέλος, όσο αφορά τα νεαρά χρόνια του Φίσερ, υπάρχει μια ακόμα μικρή ένσταση. Ο Μαγκουάιρ μπορεί να έχει παιδικό πρόσωπο και να μικροδείχνει, αλλά δείχνει σαραντάρης και σε καμία περίπτωση έφηβος. Θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν μακιγιάζ και τεχνολογία, δεν είναι τόσο κακό να ζητάμε που και που τη βοήθεια τους.

Τελικά να τη δω; 
Δεν θα πω ψέματα, η ταινία έχει ενδιαφέρον και βλέπεται ευχάριστα. Δεν θα ικανοποιήσει όμως τους σκακιστές, μιας που οι διάσημες παρτίδες περνούν φευγαλέα και με την κάμερα να μη πλησιάζει στις κινήσεις, ενώ το σκεπτόμενο κοινό θα δυσανασχετίσει από την απροκάλυπτη προπαγάνδα και θα βιαστεί να την χαρακτηρίσει «αμερικανιά» ενώ θα μπορούσε να διεκδικήσει πολλά περισσότερα.