PRISCILLA

Σε μία Αμερικάνικη στρατιωτική βάση το 1959, η Πρισίλλα όντας μαθήτρια βαριέται την ζωή της. Είναι μόνη, χωρίς φίλους, μέχρι που κάποιος θα της προτείνει να παρευρεθεί σε ένα πάρτι του Βασιλιά Έλβις μαζί με άλλους Αμερικάνους που βρίσκονται εκεί. Οι γονείς της αν και διστακτικοί στην αρχή, θα της επιτρέψουν να πάει μετά από έντονες διαβεβαιώσεις. Εκεί η γνωριμία της με τον Έλβις θα είναι καθοριστική. Εκείνος θα ενθουσιαστεί μαζί της, εκείνη θα τον ερωτευτεί, με αποτέλεσμα η Πρισίλλα να μεταφερθεί (πάλι έπειτα από διαβεβαιώσεις του ίδιου του Έλβις προς τους γονείς της πως θα τελειώσει το σχολείο) μαζί του στην Αμερική και στην Γκρέισλαντ. Εκεί η Πρισίλλα τελικά θα βιώσει το όνειρο κάθε κοπέλας αλλά ταυτόχρονα θα έρθει αντιμέτωπη με την απόλυτη μοναξιά και τις ιδιοτροπίες του βασιλιά Έλβις.

Βασισμένο στο βιβλίο της ίδιας της Πρισίλλα Πρίσλεϊ, την πρώτη και μοναδική σύζυγο του Έλβις, το φιλμ της Σοφία Κόππολα, πάσχει από την ίδια ανία και βαρεμάρα που έπασχε και η Πρισίλλα μόνιμα αλλά και η πρωταγωνίστρια της ταινίας Κάιλι Σπίνι σε μία ερμηνεία μονότονη και μονοδιάστατη και το μόνο που διασώζεται είναι ο Τζέικομπ Ελόρντι, πράγμα εντελώς παράδοξο σε μία ταινία που ονομάζεται Πρισίλλα. Χωρίς να υπάρχουν τρανταχτά λάθη ή αστοχίες μεγάλες, η ταινία είναι μία αδιάφορη απεικόνιση της Πρισίλλα (ούτως ή άλλως δεν έκανε κάτι ποτέ αξιομνημόνευτο παρά μόνο να είναι η έφηβη ερωτευμένη και μετέπειτα σύζυγος του Έλβις), ένα υποτιθέμενο γυναικείο ψυχογράφημα που δημιουργεί χασμουρητά μετά τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά.

Το σενάριο αν και καλογραμμένο παραμένει αδιάφορο ως προς τις καταστάσεις που θέλει να περιγράψει, ο εγκλεισμός της Πρισίλλα στην Γκρέισλαντ και η υποτιθέμενη χειραγώγηση από τον Έλβις δημιουργούν μειδίαμα (η Πρισίλλα παίζει στο γρασίδι με ένα κουτάβι, την πηγαίνουν κομμωτήριο, την ντύνουν με τα καλύτερα ρούχα ενώ αυτή περιμένει τον Έλβις από τις περιοδείες και διαβάζει τα ειδύλλια του, έπειτα τον παρακαλεί για να κάνουν έρωτα ενώ εκείνος δεν νοιώθει έτοιμος) και πλέον η Σοφία Κόππολα χτυπάει ζενίθ αφλογιστίας ακόμα και στην γνωστή αισθητική της που εδώ απουσιάζει παντελώς. Αντί της γνωστής της αισθητικής, εδώ έχουμε μία ενοχλητικά σκοτεινή ταινία, με την φωτογραφία του Φιλίπ ΛεΣούρντ να ενισχύει το αίσθημα της αδιαφορίας και να το μετατρέπει σε επιθυμία για νάρκωση (όπως τα χάπια που έπαιρνε ο Έλβις και μερικές φορές η Πρισίλλα).

Η Priscilla είναι υπόδειγμα αδιάφορης ταινίας χωρίς να είναι όμως κακή (θα ήταν προτιμητέο), με μία μέτρια κεντρική ηθοποιό που δεν εκμεταλλεύεται τίποτα ερμηνευτικά ή που η ίδια η Κόππολα ως σκηνοθέτιδα αδυνατεί να της υποδείξει τον σωστό τρόπο, χωρίς κανένα κινηματογραφικό θέλγητρο, κακοφωτισμένη, και με μία ιστορία που ακόμα και στην αλήθεια της δεν παρουσιάζει το παραμικρό ενδιαφέρον. Τουλάχιστον η ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΑ είχε σωθεί από τα κοστούμια της Μιλένα Κανονέρο. Εδώ δεν βοήθησε κανείς…δυστυχώς.

Η ταινία κυκλοφορεί 8 Φεβρουαρίου σε διανομή ΣΠΕΝΤΖΟΣ

S