Red 2: Επιστροφή στο «κόκκινο»
Ομολογώ ότι το πρώτο Red δεν το είχα δει μέχρι πρότινος. Κι αυτό παρά την αδυναμία που έχω τόσο στον Μπρους Γουίλις, όσο και στους Μόργκαν Φρίμαν και Έλεν Μίρεν.
Η ιδέα ομολογώ πως μου κέντριζε το ενδιαφέρον: μερικοί συνταξιοδοτημένοι πράκτορες που μπλέκονται σε νέους μπελάδες.
Κι ενώ περίμενα να δω τον Μάλκοβιτς να παραπονιέται για τα λουμπάγκα του, αυτό που αντίκρισα ήταν οι γερασμένοι κατάσκοποι να «τα σπάνε»: να τα βάζουν με πιτσιρίκια που δεν πιάνουν μία, να βγάζουν τα μεγάλα όπλα, να μη το βάζουν κάτω.
Το βρήκα διασκεδαστικό. Όχι ότι μου άλλαξε τον κόσμο, ούτε ότι είναι η καλύτερη ταινία αυτού του είδους. Ήταν, πάντως, απολαυστική, κυρίως από άποψη ερμηνειών και χαρακτήρων.
Το δεύτερο μέρος κινείται στα ίδια επίπεδα. Βλέπεις, βέβαια, ότι το μπάτζετ έχει αυξηθεί (δεν εξηγείται αλλιώς το πως γυρνάνε οι πρωταγωνιστές από πόλη σε πόλη).
Στο Red 2, ο Φράνκ είναι πλέον ήρεμος κι ευτυχισμένος, δίπλα στη γυναίκα της ζωής του. Η ίδια όμως, η Σάρα, δε μπορεί να κρύψει την ανησυχία της για το μέλλον του δεσμού τους, αφού από τη μέρα που ο αντρούλης της σταμάτησε να σκοτώνει κακούς, η σχέση τους έχει πάρει την κατιούσα! Ο Φράνκ σε μια προσπάθεια εντοπισμού μιας χαμένης, ισχυρά καταστροφικής, ψυχροπολεμικής, πυρηνικής συσκευής, επανενώνεται με την ομάδα του προκειμένου να ανακαλύψουν την πολυπόθητη συσκευή.
Εάν έχεις δει το Red και σου άρεσε, τότε στο δεύτερο μέρος ξέρεις πάνω-κάτω τι θα δεις.
Η ταινία «χάνει» το τρελαμένο χιούμορ του Μάλκοβιτς (ο οποίος φαίνεται πολύ πιο νορμάλ στο δεύτερο μέρος από ότι στο πρώτο Red), αποκτά όμως έναν άλλο «τρελό»: τον Άντονι Χόπκινς που είναι όπως πάντα εξαιρετικός. Δυστυχώς, όμως, όχι και τόσο κωμικός, όσο θα ήθελε ο θεατής.
Κατά τα άλλα, η ταινία και αυτοσαρκάζεται -το ίδιο και οι πρωταγωνιστές (άπαιχτη η σκηνή με την Έλεν Μίρεν να ερμηνεύει την Ελισάβετ την Α΄, προκειμένου να εισέλθει σε τρελοκομείο)- και ωραίες ερμηνείες έχει, και εντυπωσιακές σκηνές δράσης. Η αγαπημένη Μίρεν είναι όπως πάντα υπέροχη.
Παράλληλα, αναιρεί τους κανόνες του παιχνιδιού, δείχνοντας ως «άχρηστους» και «κακούς» τους Αμερικανούς ή τους Βρετανούς και αποκαθιστώντας την… τιμή των πολύπαθων (από τις ταινίες δράσεις) Ρώσων και Κορεατών.
Μια χαρά δηλαδή για καλοκαιρινό βραδάκι.
Τελικά να τη δω;
Ναι εάν είδατε το Red και το απολαύσατε, ναι αν σας αρέσουν οι κωμικές ταινίες δράσης, ναι εάν θέλετε κάτι χαλαρό για θερινό σινεμαδάκι. Όχι εάν περιμένετε ότι αυτή η ταινία θα είναι κάτι παραπάνω από αυτό που δηλώνει.
