Ιστορίες για Αγρίους

O Damián Szifrón, που πολλοί πλέον ονομάζουν τον Ταραντίνο της Αργεντινής, έκανε μια τρομερή παραγωγή, στην οποία έβαλε το χεράκι του και ο Αλμοδοβάρ, με αποτέλεσμα τον ζουμερό αυτόν καρπό που ονομάζεται «Ιστορίες για Αγρίους».

Η ταινία, μια σύγχρονη μαύρη κωμωδία, αποτελούμενη από επιμέρους μικρές ιστορίες, όλες με κεντρικό θέμα τους την αδικία, αποτελεί σίγουρα την φετινή αργεντίνικη πρόταση της χρονιάς. Τα έξι αυτοτελή, ασύνδετα μεταξύ τους «σκετσάκια», διαφορετικά σε ύφος κινηματογράφισης και πρωταγωνιστές, μοιάζουν με έξι καλές μικρού μήκους ταινίες, με κοινό παρανομαστή την αδικία που βιώνει το κεντρικό πρόσωπο, την εξώθηση του στα άκρα και την τελική εκδίκηση, που μπορεί να είναι και αμφίρροπη.

Ο άνδρας που δεν μπορεί να ανεχτεί μία ακόμα κλήση, μια σερβιτόρα που δεν αντέχει να την προσβάλλει ο άνθρωπος που της κατέστρεψε τη ζωή, ένα ζευγάρι που ξεκινάει τη νέα του ζωή στη βάση μιας απιστίας, ένας νευρικός οδηγός που χρειάζεται τη βοήθεια του ανθρώπου που πρόσβαλε προ ολίγου, ένας πλούσιος άνδρας που προσπαθεί να σώσει τον γιο του από τη φυλακή και ταυτόχρονα τα λεφτά του, είναι οι  ήρωες αυτών των γεμάτων ενέργεια ιστοριών… Όχι δεν είναι στην πραγματικότητα αυτοί οι ήρωες της ταινίας! Κεντρικός πρωταγωνιστής είναι το χάος και η αδικία, η πλεονεξία και η ευθιξία, ο πόθος και ο φόβος, όλα αυτά που σκέφτεται καθημερινά ένας κοινός άνθρωπος αλλά μένουν σε σκέψεις, με τη διαφορά ότι εδώ οι σκέψεις δεν μένουν σκέψεις.

Καθημερινά όλοι μας «καταπίνουμε» πράγματα, προσβολές προϊσταμένων, απαιτήσεις δυσκοίλιων πελατών, καταπίεση από καταστάσεις σε διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η ταινία, σαν ένα ψυχοθεραπευτικό μανιφέστο, πιάνει όλες αυτές τις καταστάσεις και τις πετάει στο λάκκο με τα θηρία, βάζοντας στη θέση του απλού ανθρώπου έναν «άγριο», προβάλλοντας την απολαυστική, ενστικτώδη, πρωτόγονη αντίδραση του, αποδεσμευμένη από ενοχές, νόμους και κανόνες.

Η ταινία ξεκινά με μια ιδιοφυή εισαγωγή: οι επιβάτες ενός αεροσκάφους συνειδητοποιούν ότι δεν βρίσκονται καθόλου τυχαία εκεί. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ανοίγματα που έχουμε δει τώρα τελευταία στο σινεμά. Σχεδόν όλες από τις ιστορίες είναι μικρά έξυπνα σχόλια για την κατάσταση της σύγχρονης κοινωνίας μας, με κορυφαίο εκείνο των δύο οδηγών, που συνδυάζει βία και χιούμορ, σε ένα νέο είδος, όχι τόσο στυλιζαρισμένο όσο του Ταραντίνο, αλλά το ίδιο ανατρεπτικό.

Τελικά να τη δω; Δυνατά κοινωνικά σχόλια και έξυπνο χιούμορ που τόσο μας λείπει. Σίγουρα ένα «κεφάτο» αποτέλεσμα στο σύνολο του, με μοναδική κοιλιά κάποιες πιο αργές στιγμές. Το σαρδόνιο χιούμορ και η νευρική ψυχοσύνθεση των Αργεντίνων είναι κοντά στην ελληνική κουλτούρα. Όταν θυμώνουν ή παθιάζονται είναι εύκολο να ταυτιστούμε μαζί τους και να μας παρασύρουν στην τρέλα του αίματος τους που κοχλάζει.