Μια ταινία, πολλοί  πίνακες

 

Ο Ζιλ Μπουντό μας μεταφέρει στην Κυανή Ακτή του 1915, στον παράδεισο της οικογένειας Ρενουάρ.  Ο διάσημος Γάλλος ζωγράφος Πιερ-Ογκούστ Ρενουάρ, σε προχωρημένη πια ηλικία δημιουργεί και ταυτόχρονα παλεύει με το χρόνο και τις συνθήκες. Έχει χάσει την γυναίκα του,  ταλαιπωρείται από τους αβάσταχτους πόνους της παραμορφωτικής αρθρίτιδας και αγωνιά για τους  δυο γιους του που είναι στον πόλεμο και τραυματισμένοι.

Μια κοπέλα, η όμορφη Αντρέ θα γίνει η τελευταία του μούσα και ποζάροντας καθημερινά θα του δώσει ενέργεια για να συνεχίσει να ζωγραφίζει. Όταν ο ένας του γιος ο Ζαν γυρίζει στο σπίτι τραυματισμένος με σκοπό να αναρρώσει, η γοητεία του νεαρού μοντέλου θα τον συνεπάρει. Ερωτεύεται την “περιέργων ηθών” αλλά ελεύθερο πνεύμα Αντρέ βρίσκοντας τη δική του μούσα για την μετέπειτα πορεία του στον κινηματογράφο.

Η εξαιρετική φωτογραφία της ταινίας με τα απίστευτα φυσικά τοπία της Κυανής Ακτής, χαλαρώνει τον θεατή και τον κάνει να νιώθει πως παρακολουθεί έκθεση ζωγραφικής του εμβληματικού ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Η ταινία δεν εστιάζει αποκλειστικά στον Ρενουάρ αλλά στη ζωή γύρω από τον μεγάλο ζωγράφο δίνοντας  αρκετά στοιχεία από τη ζωή της εποχής.  Πολύ σύντομα βέβαια η διαδρομή της πλοκής είναι προβλέψιμη και αρκείσαι στο αισθητικό κομμάτι.

Για την ιστορία, να τονίσουμε ότι η Αντρέ Εσλίνγκ παντρεύεται τον γιο του ζωγράφου, τον σπουδαίο σκηνοθέτη του Κανόνα του Παιχνιδιού και της Μεγάλης Χίμαιρας, Ζαν Ρενουάρ.  Ο χωρισμός τους το 1931 περιγράφεται στην ιστορία  ως εξαιρετικά βίαιος και πεθαίνουν και οι δυο το 1979. Ο Ζαν Ρενουάρ με τιμές από το Χόλιγουντ και η Αντρέ Εσλίνγκ άσημη και ξεχασμένη απ’όλους

 

O Πιερ-Ογκούστ Ρενουάρ (Pierre Auguste Renoir (1841-1919) ήταν Γάλλος ζωγράφος και εκπρόσωπος του ιμπρεσιονισμού

Γεννήθηκε στην πόλη Λιμόζ, γιος του ράφτη Λεονάρ Ρενουάρ και της εργάτριας Μαργκερίτ. Σε ηλικία τριών ετών η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι  όπου φοίτησε στα επτά του χρόνια, σε καθολικό σχολείο. Τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης. Προς το τέλος της χρονιάς επισκεπτόταν το ατελιέ των αδελφών Λεβί, που όμως λίγο αργότερα έκλεισε κι έτσι στράφηκε προς το ατελιέ του Ζιλμπέρ. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Το 1862 γράφτηκε στο ατελιέ των Ερλ Σινιόλ και Μαρκ-Σαρλ-Γκαμπριέλ Γκλαιρ. Εκεί γνώρισε τους Μονέ και Μπαζίλ. Την ίδια περίοδο, εξασφάλισε άδεια για να αντιγράφει έργα άλλων καλλιτεχνών στο Μουσείο του Λούβρου. Δύο χρόνια αργότερα, ο Ρενουάρ ξεκίνησε να εκθέτει έργα του, ωστόσο για αρκετά χρόνια δε γνώρισε σημαντική αναγνώριση. Μέχρι τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο, γύριζε με ένα σακίδιο στον ώμο και έζησε πολύ φτωχικά. Το 1867 ένας πίνακάς του με τον τίτλο Λιζ (Lise) έγινε δεκτός στο Σαλόν του Παρισιού. Την περίοδο αυτή θεωρείται πως ο Ρενουάρ επηρεάστηκε σημαντικά από τον Μονέ, πλησιάζοντας ολοένα και περισσότερο προς τον ιμπρεσιονισμό. Κατά πολλούς το διάστημα 1870-1883 αποτελεί τη λεγόμενη ιμπρεσιονιστική περίοδο του Ρενουάρ.

Το 1919, ο Ρενουάρ επισκέφτηκε το Λούβρο όπου είχε την ευκαιρία να δει δικούς του πίνακες να εκτίθενται μαζί με κλασικά έργα. Απεβίωσε στις 3 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς σε ηλικία 78 ετών.