Μια «Προσευχή» εισακούστηκε στη Δράμα
Οι Cinεπιβάτες πίστεψαν σε αυτόν από την αρχή. Ο λόγος για τον Θανάση Νεοφώτιστο, τον μεγάλο νικητή του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Ταινιών της Δράμας, ο οποίος απέσπασε τον Χρυσό Διόνυσο για την ταινία του Προσευχή. Πολλούς μήνες πριν από τη νίκη του, ο Θανάσης μάς είχε παραχωρήσει μια… μαγική συνέντευξη, τότε που ακόμη ετοίμαζε τη βραβευμένη ταινία του.
Φτιάχνοντας μία ταινία βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η Προσευχή του Θανάση Νεοφώτιστου μιλά για το πώς είναι να αισθάνεται κανείς έφηβος: μπερδεμένος, γεμάτος αναπάντητα ερωτήματα (μερικά από τα οποία δεν τολμά καν να θέσει στον εαυτό του), τρόμο, αλλά και ενίοτε θάρρος απέναντι στους συμμαθητές του, σε ένα περιβάλλον που μοιάζει αθώο, αλλά και από αυτό δεν λείπει ο εκφοβισμός και η βία απέναντι στο διαφορετικό.
Διαβάστε τη συνέντευξη του Θανάση για την ταινία του Προσευχή
Αλλά και το δεύτερο βραβείο, πήγε δικαίως σε μία πολυαγαπημένη μας ταινία: ο λόγος για τη «γοητευτική» -σύμφωνα και με τα λεγόμενα της κριτικής επιτροπής- ταινία του Κωνσταντίνου Σαμαρά με τον υπέροχο τίτλο Τρεις αυγουλιέρες, παραλίγο τέσσερις.
Αναλυτικά τα βραβεία
Εθνικό τμήμα
Χρυσός Διόνυσος: Προσευχή του Θανάση Νεοφώτιστου
Αργυρός Διόνυσος: Τρεις αυγουλιέρες, παραλίγο τέσσερις του Κωνσταντίνου Σαμαρά
Βραβείο «Σωκράτης Δημητριάδης» – Έλληνες του Κόσμου: Σωτήρης Δουνούκος, A Single Body
Βραβείο Σπουδαστικής Ταινίας: Jennings Lodge, Αλίκη Σούμα
Βραβείο «Ντίνος Κατσουρίδης» Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη: Χάρης Λαγκούσης, Maasai
Βραβείο Τώνια Μαρκετάκη για την καλύτερη ταινία κοινωνικού προβληματισμού: The Immortalizer, Μάριος Πιπερίδης
Τιμητική Διάκριση Σεναρίου: Sunday, Βαγγέλης Σέρφας
Τιμητική Διάκριση Γυναικείας Ερμηνείας: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Βόλτα
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Άλκης Παναγιωτίδης, Εβίβα (με την παράκληση να το μοιραστεί με τον Γιώργο Κοτανίδη)
Τιμητική διάκριση Φωτογραφίας: Χρήστος Βουδούρης, ΙΙ
Τιμητική Διάκριση Πρωτότυπης Μουσικής: Κώστας Χρηστίδης, Δείπνο Για Λίγους
Τιμητική Διάκριση Μοντάζ: Άγγελος Αγγελίδης, A Single Body
Τιμητική Διάκριση Σχεδιασμού Ήχου: Αλεχάντρο Καμπρέρα, Προσευχή
Τιμητική Διάκριση Σκηνικών: Πηνελόπη Βαλτή, Τρεις Αυγουλιέρες, παραλίγο τέσσερις
Τιμητική Διάκριση Κουστουμιών: Λίζα Τσουλούπα, The Immortalizer
Ειδικά βραβεία: Στις ταινίες ΙΙ και Δείπνο για λίγους
Εύφημες Μνείες: Πέρασμα του Λάμπρου Γεωργόπουλου, For Eternity της Μαρίας Λάφη
Βραβείο Animation: Drag me: an urban music tale του Νίκου Κέλλη
Βραβείο Ντοκιμαντέρ: Όταν αρχίζει το τραγούδι, Γιάννης Πόθος
Βραβείο Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών: Βόλτα, Στέλλα Κυριακοπούλου
Βραβείο Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών: Θωμά Τσιφτελή, Ιλένα
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου: The Immortalizer
Διεθνές Τμήμα
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας: Luminita
Δεύτερο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας: Black and White
Βραβείο EFA Δράμας: Still Got Lives
Καλύτερη Ταινία Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης: Οι Ήλιοι της Άνοιξης
Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: Darling
Ειδικό βραβείο TV5Monde Καλύτερης Παραγωγής: Grounded
Εύφημος μνεία για ντοκιμαντέρ: Shoot for the moon
Εύφημος μνεία Δραματουργίας: Victor
Σε μια μακροσκελέστατη τελετή -όπως κάθε χρόνο- υπήρχαν απ’ όλα: αντιπαραθέσεις μεταξύ σκηνοθετών και Πολιτείας, δίκαια βραβεία και άλλα λιγότερο δίκαια. Και συζητήσεις. Σχετικά με το εάν μια ταινία με μεγάλη παραγωγή στο εξωτερικό θα πρέπει να συναγωνίζεται μικρές ανεξάρτητες παραγωγές στην Ελλάδα ή αν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στο διεθνές τμήμα.
Οι Cinεπιβάτες βρέθηκαν στη Δράμα και σας μεταδίδουν τα όσα έγιναν.
Τρία ήταν τα θέματα που κυριάρχησαν στην τελετή. Το ένα ήταν η ανάγκη να μετατραπεί η παλιά καπναποθήκη Περδίκα της Δράμας σε χώρο που θα φιλοξενήσει το Φεστιβάλ. Πρόκειται για έναν κατάλληλο χώρο που -εάν κριθεί κατάλληλος από τους ειδικούς- θα μπορούσε να αποτελέσει υπέροχο χώρο φιλοξενίας και στολίδι για την πόλη.
Το δεύτερο θέμα προέκυψε σε σχέση με μία αρχική δήλωση της υφυπουργού Πολιτισμού, Άντζελας Γκερέκου, ότι η Πολιτεία οφείλει και κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει το ελληνικό σινεμά. Ανεβαίνοντας στη σκηνή να παραλάβει το βραβείο σκηνικών εκ μέρους της σκηνογράφου του, ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Σαμαράς (Τρεις Αυγουλιέρες, παραλίγο τέσσερις) επισήμανε το αυτονόητο: ότι η Πολιτεία ΔΕΝ κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει το ελληνικό σινεμά. Λίγο αργότερα, ο Γιάννης Γλέζος, μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου επισήμανε ότι η ταινία Αυγουλιέρες έχει λάβει επιχορήγηση (επομένως εννοούσε ότι ο κ. Σαμαράς δεν δικαιούται να λέει τη γνώμη του) και ο σκηνοθέτης, όταν παρέλαβε τον Αργυρό Αλέξανδρο επεσήμανε και πάλι το αυτονόητο: ότι δεν μπορεί να χαρεί όταν ο ίδιος παίρνει χρήματα από το κράτος, όταν αυτό σημαίνει ότι οι συνάδελφοί του δεν παίρνουν. Και στις δύο τοποθετήσεις του ο σκηνοθέτης καταχειροκροτήθηκε.
Το τρίτο θέμα αφορούσε μία δήλωση της επιτροπής, η οποία ανέφερε ότι σκέφτηκε πολύ για το εάν θα πρέπει να δώσει βραβείο σε μία ξένη παραγωγή, γυρισμένη με τη στήριξη εταιρειών του εξωτερικού και από συντελεστές του εξωτερικού (αλλά Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτες) και κατά πόσον μία ταινία γυρισμένη στην Ελλάδα υπό συνθήκες που όλοι γνωρίζουμε (χωρίς χρήματα, χωρίς μεγάλη εταιρεία παραγωγής) μπορεί να ανταγωνιστεί μία τέτοια ταινία (όπως τα Soemand, A Single Body και Δείπνο για Λίγους) ή εάν θα πρέπει να υπάρξει κάποια άλλη πρόβλεψη.
Νομίζω είναι ένα ερώτημα που δεν επιδέχεται απάντηση και ήταν άδικο το να εκφραστεί ως τέτοιο από την κριτική επιτροπή. Άδικο τόσο για τους σκηνοθέτες με ξένη παραγωγή (σαν να τους λες “Μπορεί να σε βράβευα εάν η ταινία σου δεν είχε τόσα χρήματα”, όπου θα μπορούσαν να απαντήσουν “Ας μην τη συμπεριλαμβάνατε στο πρόγραμμα”), άδικο και για τους νικητές των βασικών κατηγοριών, οι οποίοι δικαιούνταν 100% τα βραβεία.
Εμείς, πάντως, σας αφήνουμε με εικόνες: ένα αγόρι με πράσινο φούτερ να παίζει μπάσκετ στην αυλή ενός σχολείου, μερικές γάτες να μετατρέπονται σε σκιές αδηφάγες, ένα ποτήρι τσίπουρο να υψώνεται σε ένα εβίβα, ένας κωφός να «ακούει» μουσική, ένα κομμάτι κρέας να κόβεται, ένας ναύτης να φιλά την αγαπημένη του, μια αυγουλιέρα κόκκινη να σπάει σε χίλια κομμάτια…
Ήταν ένα γεμάτο φεστιβάλ Δράμας το φετινό, με πολλές και ενδιαφέρουσες ταινίες. Τόσο η «Προσευχή» που προβλέψαμε από την αρχή ως το μεγάλο φαβορί και επαληθευτήκαμε, όσο και άλλες, όπως το «Παλαιοπωλείο της Οδου Ruth Kjaer» της πρωτοεμφανιζόμενης Άσπας Σιόκου, που πήρε φέτος το «βάπτισμα του πυρός» αλλά δεν απέσπασε κάποια διάκριση, όλες ήταν ωραίες δουλειές, χαρίζοντας σε όλους ένα ακόμα γεμάτο φεστιβάλ.
Όσο αφορά το τρίτο ζήτημα, της δήλωσης της επιτροπής, που παρερμηνεύτηκε άδικα από πολλούς συναδέλφους, θα ήθελα να εκφράσω την άποψη μου:
Εφόσον μια ταινία ή περισσότερες έχουν επιλεγεί να διαγωνιστούν αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ανταγωνίζονται ισάξια όλες τις υπόλοιπες στα μάτια της επιτροπής. Η επιτροπή δεν είπε ότι συντελέστηκε κάποια αδικία ή ότι κάποιες ταινίες έγιναν «disqualified» από τα βραβεία. Η δήλωση έχει να κάνει περισσότερο –κατά τη γνώμη μου πάντα- στο να γνωστοποιήσουν το σκεπτικό για μελλοντικές χρονιές, ενημερώνοντας τους εν δυνάμει συμμετέχοντες. Αυτό φυσικά, είναι κάτι που θα φανεί στις επόμενες χρονιές.