ΚΡΙΤΙΚΕΣΣινε-προτάσειςΣινεμά

Μπάτε Σκύλοι Αλέστε (The Secret Life of Pets)

2popcorn

Ο τίτλος της ταινίας μάς έκανε να ενθουσιαστούμε και τα πρώτα teaser trailer επιβεβαίωσαν τον αρχικό ενθουσιασμό μας. Η ταινία από την ομάδα του Despicable Me περιμέναμε ότι θα μας φέρει κάτι αντίστοιχο με το Toy Story και θα μας αποκάλυπτε έναν κόσμο που δεν γνωρίζουμε: τον κόσμο στον οποίο ζουν τα κατοικίδιά μας μέχρι να γυρίσουμε στο σπίτι.

secret-life-pets3

Δυστυχώς, αυτές οι προσδοκίες δεν επιβεβαιώνονται και το «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» είναι απλά μία ακόμα παιδική ταινία όπου χαριτωμένα ζωάκια μοιάζουν να μπλέκουν σε απίστευτες περιπέτειες.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα καλύτερα σημεία της ταινίας είναι αυτά που σχετίζονται με τη σχέση κατοικιδίων – ανθρώπων. Εκεί είναι που κρύβεται η «ψυχή» της ταινίας. Αντίθετα από το Toy Story (όπου η σχέση παιχνιδιού – παιδιού ήταν πάντα κρίσιμης σημασίας, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με τη σχέση των παιχνιδιών μεταξύ τους), εδώ δεν συμβαίνει το ίδιο. Τα κατοικίδια δεν αναπτύσσουν σχέσεις που μπορούν να μείνουν στο μυαλό του θεατή, ούτε καταφέρνουν να χτίσουν ενδιαφέροντες χαρακτήρες (με εξαίρεση ίσως τον Ντιούκ).

secret-life-pets2

Κι είναι κρίμα που ένα πολλά υποσχόμενο σχέδιο εξαντλείται σε μία σειρά από gags, σε τρεχαλητά και ανούσια ειδύλλια, όταν σκηνές όπως η επιστροφή των αφεντικών και η ιστορία του Ντιούκ μπορούν πραγματικά να προκαλέσουν συγκίνηση. Κρίμα που η ταινία δεν εκμεταλλεύεται αυτό το στοιχείο, ενώ με τις απιθανότητες του σεναρίου δεν μπορεί να προκαλέσει ούτε το χαμόγελο.

secret-life-pets1

Τελικά να τη δω;

Απλώς ενδιαφέρουσα, μία ταινία που άλλα περιμένεις να σου δείξει και άλλα σου δείχνει. Μπορεί, όμως, να αρέσει στο πιτσιρίκι σας.

Fun trivia: Άλλος ένα κακό κουνέλι της μεγάλης οθόνης. Για ένα πλήρες αφιέρωμα έχουν φροντίσει οι Cinepivates.

Αγγελική Στελλάκη

Η πρώτη ταινία που είδε σε κινηματογραφική αίθουσα ήταν το Χορεύοντας με τους Λύκους. Κατά τη διάρκεια του οποίου διάβαζε Μίκι Μάους, σπάζοντας τα νεύρα όλων. Σε σινεφίλ μονοπάτια οδηγήθηκε όταν, κατά τη διάρκεια μοναχικών κινηματογραφικών βραδινών περιπλανήσεων, διαπίστωσε ότι νοιώθει μια παράξενη ευτυχία, κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν, ο ήχος του προτζέκτορα πλημμυρίζει το χώρο και μυρωδιά ποπ κορν ξεχύνεται στην αίθουσα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *