Ο θαυμάσιος κύριος Robert Downey Holmes
Κατ’ ουσίαν, αυτό το ποστ αποτελεί μια μονοκόμματη κι εκτενή παραπομπή στο έξοχο ποστ της Τάϊλερ , εδώ, το οποίο αναρτήθηκε με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας του Γκάι Ρίτσι Sherlock Holmes τον Ιανουάριο, στις κινηματογραφικές αίθουσες.Τώρα που ξεκίνησε την καριέρα του και στο dvd και αξιώθηκα να τη δώ,αναφωνώ: SPLENDID!
Επειδή η Τάϊλερ τα έχει γράψει απείρως καλύτερα, σας παραπέμπω στο κείμενό της με τίτλο: Ο cool κύριος Χολμς, και εγώ θα αρκεστώ σε 3 μόνο παρατηρήσεις:
α)Δεν είχα δει μεχρι στιγμής, καμία ταινία του κυρίου Ρίτσι(ναι ΟΥΤΕ τις 2 καπνισμένες κάνες) γιατι έτρεφα μία ανεξήγητη απέχθεια. Υπέκυψα λόγω του ήρωα ,που θαυμάζω, του διδύμου Downey Jr.-Law και ευτυχώς δεν το μετάνιωσα! Θεωρώ πως ο Σέρλοκ του Ρίτσι, και του κυρίου Robert βεβαίως βεβαίως, αποτελεί το πιό συμπαθή, γοητευτικο, και ανθρώπινο ντετέκτιβ, που έχω δει μέχρι τώρα. Πολύ θα ήθελα να ξέρω την αντιδραση του παλαιού Σέρλοκ, αν θυμάστε έναν ξερακιανό, με στεγνό ύφος και σφιγμένα χέιλη ηθοποιό, μπροστά σ’αυτό τον αφοπλιστικό συνδυασμό παρακμής και οξύνειας που επιδεικνύει ο τωρινός διάδοχός του. Ο Holmes του 21ου αιώνα, ο Holmes του σκηνοθέτη και ερμηνευτή του 21ου αιώνα, είναι πιό ανοιχτός στην πτώση, την παρακμή. Μιά άλλη εκδοχή του επιθεωρητή Johnny Depp του From Hell, ίσως;
Τούτος δω, είναι νέος, όμορφος με τον τροπο του, ξεσκολισμένος εντελώς με τα ήθη του λεγόμενου υποκόσμου, με πάθη απ΄τα οποία ψωμίζεται και δίνει ψωμί και στον κολλητό και συνεργάτη του, γιατρό John Watson( ο Jude Law-πολύ εγγλέζος- ό,τι και να παίξει αυτό το πλάσμα σε κάνει να χαζεύεις) αλλα που δεν υπολείπεται σε καμία περίπτωση ,του προκατόχου του σε κοφτερή αντίληψη, αισθήσεις μονίμως σ’ επιφυλακή, ακόμη κι όταν σωριάζεται ναρκωμένος, αμείλικτη ειρωνεία, και μια απαράμιλλη παρατηρητικότητα που σε σκανάρει μέσα-έξω με φορά από έξω προς τα μέσα… Ομοίως εκνευριστικος παίκτης βιολιού όπως ο προγενέστερος, αλλά με λιγότερη κρυψινοια σ΄ό,τι αφορά ττη σχέση του με τις γυναίκες.Με μία γυναίκα , συγκεκριμένα.
β) Η καταπληκτική μουσική του Χανς Ζίμμερ συνοδεύει την πλοκή με το ίδιο νεύρο και λαχάνιασμα, όπως επίσης και το αστείο και εξαιρετικου ρυθμού τραγούδι των τίτλων τέλους(φόρος τιμής στην Ιρλανδία;), κάνουν την ταινία απόλαυση. Η Τάιλερ παραθε΄τει ένα φοβερό βιντεάκι των πανέμορφων τίτλων τέλους, το οποίο δεν πρέπει να χάσετε επουδενί. Αν η ταινία ήταν graphic novel έτσι θα’ πρεπε αν εικονογραφηθεί.
γ) Τέλος, θέλω να επισημάνω ένα κατα τη γνώμη μου μειονέκτημα: η γρήγορη εναλλαγή τω νσκηνών, ιδίως αυτών που στην ουσία δείχνουν στον θεατή, την πορεία της σκέψης του Sherlock, καθώς και αυτές στις οποίες ο ίδιος έξηγέι στον συνεργάτη του και την πρώην του( η Rachel McAdams ,απατεώνισα Irene Adler), το πως οδηγήθηκε στην εξιχνίαση τω νεγκλημάτων που τέλεσε ο Λόρδος Μπλάκγουντ, δεν βοηθάει τον θεατή να καταλάβει κι αυτός με τη σειρά του, όσο προσηλωμένος κι αν είναι , το τι συνέβη ακριβώς. Χρειάζεται να δει κανείς την ταινία τουλάχιστον 2 φορές για να μη μείνει με την απορία στο στόμα.
Ο περαιτέρω λόγος στο απολαυστικο εξίσου, ποστ της Τάιλερ. Enjoy!
Φράνσις
