Στα Ίχνη του Ανέμου (Wind River)
Σε μια απομονωμένη -και καλυμμένη απο το χιόνι- περιοχή της Αμερικής βρίσκεται νεκρή μια νεαρή κοπέλα. Οι κάτοικοι της περιοχής -Ινδιάνοι οι περισσότεροι- και η τοπική αστυνομία, σε συνεργασία με το FBI, προσπαθούν να δώσουν λύση στο μυστήριο του θανάτου της. Η νεοσύλλεκτη Τζέιν φτάνει στην περιοχή και με την βοήθεια του Κόρι, ενός κυνηγού άγριων ζώων, θα προσπαθήσει να εντοπίσει τον ένοχο του εγκλήματος.
Ο Taylor Sheridan, εκτός απο το σενάριο, αναλαμβάνει και την σκηνοθεσία. Έχοντας στην σεναριακή του βαλίτσα ήδη το Sicario και το Hell or High Water (υποψήφιο για Όσκαρ σεναρίου) έχει αποδείξει ότι δεν κάνει εκπτώσεις στην σύνθεση μιας ιστορίας. Μέσα απο τα λόγια και τις πράξεις των ηρωών του βάζει όλα τα απαραίτητα λιθάρακια για το χτίσιμο της αφήγησής του. Αποφεύγοντας τις φλυαρίες στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαμορφώνει το σκηνικό χωρίς προχειρότητα και βιασύνη. Το παγωμένο τοπίο είναι ικανό να σε συνεπάρει, αλλά στην ιστορία του Sheridan λειτουργεί μονο βοηθητικά και όχι ουσιαστικά. Η ουσία του Wind River παραμένει στην ιστορία, η οποία ξετυλίγεται αργά και σταθερά δινοντας με κάθε σκηνή στον θεατή τόσα στοιχεία όσα χρειάζεται για μην φτάσει, πριν από το τέλος της ταινίας, πρώτος στην λύση του αινίγματος.
Ο κυνηγός του Jeremy Renner παλεύει με άγρια θηρία είτε αυτά έχουν την ανθρώπινη μορφή, είτε την μορφή ενός θηλυκού λιονταριου. Αποτελει τον συνδετικό κρίκο μεταξυ των Ινδιάνων και της πράκτορα του FBI, που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στον απαιτητικό ρόλο που ξαφνικά της ανατέθηκε. Η Elizabeth Olsen, διατηρώντας την νεανική της φρεσκάδα, εξελίσσει την ηρωίδα της μέσα από τις καταστάσεις που αυτή βιώνει. Τρακαρισμένη αρχικά και αποφασισμένη στο τέλος καταφέρνει να σύρει τον χορό στην εξυχνίαση μιας -χωρίς αποδείξεις- εγκληματικής πράξης.
Στο Wind River τα καλά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης επιβραβεύονται και τονίζονται ως τον ηθικό δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί ακόμα και με δυσάρεστες συνέπειες, αντίθετα τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν ντροπή για το ανθρώπινο γένος τιμωρούνται, οχι απαραίτητα απο τον νομο.
Η σκηνοθετική ψιλοβελονιά του Sheridan (βραβειο καλύτερης σκηνοθεσίας Ένα Κάποιο Βλέμμα στις Κάννες) δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο σύμμαχο από το σενάριο που έχει να οπτικοποιήσει. Παρ’ όλα αυτά όμως η ευρηματικότητα στην μονταζιακή σύνθεση διατηρεί την δυναμική στο ξεδίπλωμα της ιστορίας και η σκηνή στο τροχόσπιτο αφήνει τον θεατή καθηλωμένο στο “τράβηγμα της κουρτίνας” που δεξιοτεχνικά εναλλάσσει ο Sheridan.
Η εύρεση του δολοφονου δεν ειναι μια πρωτότυπη κινηματογραφική υπόθεση, όμως τα χιονισμένα τοπία του Wind River δεν θα απογοητεύσουν τον θεατή που αναζητά την ανθρωπιά και την επιβολή της δικαιοσύνης πίσω από την καλοχτισμένη αγωνία μιας αστυνομικής ιστορίας.
