Sterne
H ταινία μας αφηγείται την ιστορία ενός γερμανού ναζί αξιωματικού (ο λοχίας Curt) ο οποίος ερωτεύεται μία ελληνίδα εβραία (Ruth) της Θεσσαλονικης σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Βουλγαρία.
Η ταινία (υποτιμημένη και ξεχασμένη) απέσπασε το ειδικό βραβείο της επιτροπής το 1959 στο φεστιβάλ των Καννών.Το φιλμ μας πάει πίσω στο 1943 όταν οι εβραίοι της Θεσσαλονικης ξεριζώνονται και μεταφέρονται στην Βουλγαρία κι από εκεί στο στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς.
Ο φιλότεχνος και με ανησυχίες λοχίας όταν του ζητά βοήθεια η Ruth για μία εγκυμοσύνη μέσα στο στρατόπεδο μοιάζει να αλλάζει και θέλει να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Η ανθρωπιά του όμως εν τέλει ηττάται από τον φασισμό και τις φυλετικές προκαταλήψεις.
Βαθιά ανθρώπινη, όμορφη και καλοπροαίρετη ταινία από έναν γερμανό σκηνοθέτη με μία συγκλονιστική σκηνή, στη διάρκεια της οποίας η πρωταγωνίστρια αναρωτιέται αν οι Γερμανοί είναι άνθρωποι.
Η κάμερα κινείται εκπληκτικά, από την μία επικεντρώνεται στα μάτια των πρωταγωνιστών και από την άλλη μας δείχνει τις άδειες νύχτες στην πόλη, στο νεκροταφείο, στην πολύ δυνατή εναρκτήρια και τελική σεκάνς του φιλμ.
Το κοντραστ της Βέρμαχτ με την αγάπη του καλού Γερμανού λοχία συγκλονίζει με την απλότητα του.
Το νόημα της να αψηφούμε το κακό και να επαναστατούμε εναντίον του για την δημιουργία ενός πιο ανθρώπινου κόσμου, εδώ είναι εντονότατο.
Μια τραγική ιστορία αγάπης που τελειώνει με ένα αληθινά συγκλονιστικό πλάνο της πρωταγωνίστριας από το παράθυρο του τρένου κατευθείαν για το στρατόπεδο της κόλασης.
Εν έτει 2016 καταλαβαίνουμε τι σημαίνει καλός κινηματογράφος. Την ώρα που σαρώνουν τα χολυγουντιανά μπλοκμπάστερ (καλώς υπάρχουν κάποια), έρχεται αυτή η ταινία να μας συγκινήσει, να μας προβληματίσει, να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τον τρόμο και την βλακεία του πολέμου.
Ένα φιλμ που δεν έφτασε στη δύση παρά μόνο μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου και που παίζεται σπανια κι όπως όλη η κινηματογραφική σχολή του πρώην ανατολικού μπλοκ έχει σχεδόν εξαφανιστεί στη Δύση, πέρα από τις πολιτικές απόψεις μας.
Να σκεφτούμε μόνοι μας μέσα από το φιλμ αυτό και να κάνουμε τον παραλληλισμό των εβραίων με όλους τους αντίστοιχα κατατρεγμένους του σήμερα.
75 χρόνια μετά και σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Μια από τις πιο συγκινητικές ταινίες που έχει δει.
