Αλήθεια (Truth)
Τελικά τι είναι η “Αλήθεια”; Αυτό που όντως συμβαίνει με γεγονότα ή αυτό που δημιουργείται από τους εκάστοτε ισχυρούς των κοινωνιών;
Η ταινία μας πηγαίνει στο 2004 όπου το θρυλικό ειδησεογραφικό κανάλι CBS παρουσιάζει, λίγο πριν τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, την ιστορική εκπομπή του “60 λεπτά” με παρουσιαστή τον Dan Rather (ένας πολύ καλός Robert Redford) και αρχηγό της δημοσιογραφικής ομάδας την Mary Mapes (η Cate Blanchet όπως πάντα εξαιρετική, κατ’εμε ήδη ένας μύθος της έβδομης τέχνης). Η Mapes, που ήδη έχει κάνει την αποκάλυψη για τα βασανιστήρια στο Αμπου Γκραιμπ στο Ιρακ, ξεκινάει έρευνα για την στρατιωτική θητεία του Τζορτζ Μπους, το πώς δεν υπηρέτησε στο Βιετναμ αλλά και την παραποίηση λοιπών στοιχείων της θητείας του.
Η εκπομπή είναι έτοιμη μετά από κοπιαστικη προσπάθεια για την ανεύρεση των στοιχείων, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, το μονοπάτι του πολέμου κατά της ανεντιμότητας και της διαφθοράς είναι δυσβατο κι εχει κακά αποτελέσματα για αυτούς που το επιλεγουν. Λίγο μετά την παρουσίασή της λοιπον αρχίζουν τα προβλήματα για όλους τους συντελεστές της εκπομπής αλλά και τους υπεύθυνους του καναλιού, με μηνύσεις ότι τα έγγραφα ειναι πλαστά και παραποιημένα (εδώ έχουμε και για πρώτη φορά την εμπλοκή του διαδικτύου και των μπλόγκερς όσον αφορά μία δημοσιογραφικη έρευνα).
Δε γνώριζα πρωτύτερα για την υπόθεση, παρα μονο τώρα που είδα το φιλμ. Πολύ ενδιαφέρουσα, όχι μόνο για τα του πολιτικού συστήματος και το πώς στήνονται ακόμη και οι αμερικανικές εκλογές ως προς την επιρροή ψηφοφορων αλλά κυρίως στο πώς λειτουργούν τα μέσα ενημέρωσης (κολοσσοί εδώ) και το πώς συμπεριφέρονται μετά στους υπαλλήλους τους.
Η ταινία έχει έναν κακό θα έλεγα ρυθμό στο πρώτο της μισό και αποτυγχάνει να αποκαλύψει τα πραγματικά κίνητρα και τις ενέργειες πίσω από τις δημοσιογραφικές πρακτικές. Ο σκηνοθέτης στο ντεμπούτο του πίσω από τις κάμερες θαρρώ δεν μας μεταφέρει δυνατά ένα πολύ ωραίο θέμα που θα μπορούσε ίσως να είχε φτάσει και στα Όσκαρ (όπως το ιδιαιτέρα ατμοσφαιρικό”Spotlight” με ανώτερες ερμηνείες ή το “Καληνύχτα και καλή τυχη” αλλά και το κλασσικό πλέον “Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου” που μας μεταφέρουν άριστα το κλίμα της εποχής του τους).
Η ελευθερία του τύπου θεμελιωδης αξία αλλά φανταστική ιδέα μιας κ δεν υπήρξε ποτέ. Και αν η Marry Mapes όντως έκανε αβάσιμες κατηγορίες; Πως λειτουργεί τότε το σύστημα; Το ερμηνευτικό ρεσιτάλ της Blanchet μας κρατάει σε εγρήγορση ως το τελος χάνοντας όμως σεναριακά σε κάποιες στιγμες και ερμηνευτικά εκτός του πρωταγωνιστικούς διδυμου.
Η ταινία εχει πολλές μελοδραματικες σκηνές και οι χαρακτήρες της ακροβατουν μεταξύ γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, Μarry Mapes, και αγιογραφίες (;) Dan Rather. Το πιο απογοητευτικό στοιχείο της “Αλήθειας” είναι πως παρά την πληθώρα των στοιχείων δεν κατάφερε να αποδώσει στο μέγιστο την κατάσταση που επικρατεί στα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μια καθηλωτικη ιστορία αυτή καθαυτή, πόσο δε αν αναλογιστούμε πως η Μappes δεν έχει ξαναδουλέψει στην τηλεόραση έκτοτε εξαιτίας αυτής της έρευνας, η οποία όμως εχασε κάτι από τη δύναμη της απο την έλλειψη της κατάλληλης ατμόσφαιρα.
