Ξεχασμένες Ζωές (Still Life)

Ο Τζον Μέι είναι ένας μοναχικός υπάλληλος του δήμου που είναι επιφορτισμένος με τις κηδείες και την ταφή των πολιτών για τις οποίες κανείς δεν φροντίζει. Ο Τζον Μέι δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός, αλλά είναι πολύ διεξοδικός. Αναζητά τους συγγενείς, κρατά ενθύμια από τους νεκρούς, μπορεί να «δει» τον άνθρωπο πίσω από τα αντικείμενα και βρίσκεται πάντοτε μα πάντοτε στις κηδείες που κανείς άλλος δεν θέλει να πάει.

Ο θάνατος ενός γείτονά του θα τον συγκλονίσει. Σε συνδυασμό με την απόφαση του Δήμου να τον απολύσει, ο Τζον θα κάνει αυτή την τελευταία υπόθεση τη σημαντικότερη της ζωής του, προσπαθώντας να βρει τους ανθρώπους που γνώριζε κάποτε ο νεκρός και να τους φέρει στην κηδεία του.

Βρήκα συγκινητικά απλή την ιστορία του Ουμπέρτο Παζολίνι (παραγωγού του Full Monty). Εδώ ο Παζολίνι αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία, το σενάριο και την παραγωγή για να αφηγηθεί μια ιστορία για όλα όσα κάνουν τη ζωή και τον θάνατο σημαντικό.

Η ταινία κυλά νωχελικά. Δίνει προσοχή στις μικρές κινήσεις, σε έναν δίσκο που βρίσκει ο Τζον, στην καθημερινή του συνήθεια να τρώει μία κονσέρβα τόνο με φρυγανισμένο ψωμί, στις παλιές φωτογραφίες. Εδώ ταιριάζει περισσότερο ο ξένος τίτλος της ταινίας: Still Life, νεκρή φύση, κάτι ζωντανό και ταυτόχρονα νεκρό, σημαντικό μέσα στην ακινησία του.

Τι θα θυμούνται οι άλλοι από εμάς όταν θα φύγουμε; Ή μάλλον: Θα θυμούνται κάτι από εμάς; Αυτό είναι το ερώτημα που βρίσκεται στην καρδιά της ταινίας, αυτός ο μεταφυσικός φόβος που φωλιάζει μέσα μας.

Δεν υπάρχει τίποτα περιττό στην ταινία. Η ισορροπημένη και μελαγχολική ερμηνεία του Έντι Μάρσαν δίνει τον τόνο, η προσθήκη της γεμάτης φρεσκάδα Τζόαν Φρόγκατ μοιάζει ότι θα οδηγήσει σε μία αναμενόμενη κατάληξη, αλλά τελικά ο σκηνοθέτης ξέρει καλύτερα.

Μετά από μία μη αναμενόμενη τροπή των γεγονότων, επιλέγει ένα τέλος τόσο ταιριαστό και ποιητικό που αποκλείεται να μην αφήσει τον θεατή ασυγκίνητο.

Τελικά να τη δω;

Μία απλή και συγκινητική ιστορία με έναν υπέροχο Έντι Μάρσαν.