Stoker

Όταν η Ίντια (Mια Βασικόφσκα) χάσει τον πατέρα της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο θείος Τσάρλι (Μάθιου Γκουντ), του οποίου αγνοούσε την ύπαρξη, έρχεται να μείνει μαζί με την κοπέλα και την συναισθηματικά ασταθή μητέρα της (Νικόλ Κίντμαν). Λίγο μετά την άφιξή του η Ίντια αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο γοητευτικός και μυστηριώδης άντρας έχει απώτερα κίνητρα, αντί όμως να αισθανθεί οργισμένη ή φοβισμένη, το μοναχικό κορίτσι αρχίζει να τον ερωτεύεται…

Έφυγα εξοργισμένη από την αίθουσα.

Το Stoker ήταν μία από τις ταινίες που περίμενα, ελπίζοντας (ή πιστεύοντας) ότι θα έχει κάτι διαφορετικό να μου δείξει. Αυτό ήταν το σενάριο που η Νικόλ Κίντμαν χρειάστηκε να διαβάσει πολλές φορές για να κατανοήσει «τις λεπτές του αποχρώσεις»; Αυτό ήταν ένα από τα πιο καλά σενάρια που το Χόλιγουντ δεν είχε γυρίσει;

Λυπάμαι, κύριε Γουένγουορθ Μίλερ, σε συμπαθώ, αλλά δεν με έπεισες. Όχι ότι δεν υπήρχαν θέματα με μεγάλο ενδιαφέρον που θα μπορούσες να είχες αναφερθεί (η ενηλικίωση, η ερωτική αφύπνιση, ο ανταγωνισμός με τη μητέρα, η εμμονή με τον πατέρα), αλλά γιατί γρήγορα τα θέματα αυτά εξαντλούνταν σε ένα θρίλερ από αυτά που έχουμε δει κατά κόρον στις αίθουσες τα τελευταία χρόνια.

Αν δεν ήταν ο Παρκ Τσαν Γουκ στη θέση του σκηνοθέτη, αμφιβάλλω εάν θα μιλούσαμε ακόμα για το Stoker. Γιατί στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, ο σκηνοθέτης του Oldboy αποδεικνύει τι τον κάνει μεγάλο σκηνοθέτη: η ταινία του είναι γεμάτη μυστήριο, κρυμμένα βλέμματα, νοσηρή ατμόσφαιρα. Θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εάν το σενάριο ήταν διαφορετικό. Γιατί αυτό το σενάριο δεν είναι μόνο πολύ προβλέψιμο: είναι και πολύ αδιάφορο.

Ο Παρκ Τσαν Γουκ έχει στήσει τα πλάνα με μεγάλη προσοχή, φαίνεται να τον τραβά η –σχεδόν βικτωριανή- ατμόσφαιρα που χτίζει. Ευτυχώς, γιατί έτσι κρατά και το ενδιαφέρον των θεατών του.

Το Stoker θα μπορούσε να είναι μια πολύ βρώμικη –και απολαυστική- ταινία ενηλικίωσης και γυναικείου ανταγωνισμού, εάν δεν την ενδιέφερε περισσότερο το φετίχ του μακάβριου και κατάφερνε να γίνει πραγματικά μακάβρια. Φαίνεται ότι, έχοντας να δουλέψει πάνω στο σενάριο κάποιου άλλου, ο Παρκ Τσαν Γουκ αποφάσισε να ανακαλύψει όλους τους τρόπους για να οπτικοποιήσει την έννοια του «στοιχειωτικού». Χωρίς όμως να «στοιχειώνει» το σενάριο, οι ερμηνείες και οι ηθοποιοί του, η ταινία παραμένει σαν τις αράχνες της ταινίας: προορισμένες να περνούν μπροστά από την οθόνη χωρίς στόχο και πραγματικό προορισμό.