Δύση Ηλίου (Napszallta-Sunset)
Στη Βουδαπέστη του 1913 και εν μέσω κοινωνικοπολιτικών αλλαγών και συγκρούσεων λίγο πριν τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, η Ίρις επιστρέφει-άγνωστο από που- για να ζητήσει εργασία στο κατάστημα κατασκευής καπέλων που κάποτε άνηκε στην οικογένεια της. Ο νέος ιδιοκτήτης αρνείται πεισματικά να την προσλάβει αλλά η επιστροφή της και το όνομα της θα σημάνει έναν συναγερμό στην πόλη που με την δύση του ηλίου θα μετατραπεί σε έναν εφιάλτη από τον οποίο η ίδια θα προσπαθήσει να βγει δικαιωμένη αλλά και ζωντανή.
Μετά τον οσκαρικό Γιο του Σαούλ, ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες στην δεύτερη μεγάλου μήκους του αποδεικνύεται κινηματογραφιστής λάτρης ενός σινεμά παλαιάς κοπής με επίκεντρο την αναζήτηση της αλήθειας. Με την κάμερα του στο χέρι ακολουθεί την πρωταγωνίστρια του η οποία θα ζήσει ένα συναισθηματικό αλλά και ρεαλιστικό rollercoaster τρόμου μέσα σε μια πόλη-εφιάλτη που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Τίποτα όμως δεν την σταματά, αν και κάθε λεπτό της ταινίας που περνάει βυθίζεται σε ένα λαβύρινθο βίας και μίσους σε μια αναπτυσσόμενη ευρωπαϊκή Αυστρο-ουγγαρία (όλα θυμίζουν το παρόν) στην προσπάθεια της να βρει τον μοναδικό άνθρωπο που θα την συνδέσει με το παρελθόν της.
Αληθινά σκηνικά, μια πόλη που χτίστηκε από την αρχή μέσα στην Βουδαπέστη, φιλμ που επεξεργάστηκε μετά το τέλος της ταινίας, αληθινοί ήχοι και παντελής έλλειψη ψηφιακών εφέ έπειτα από απαίτηση του ίδιου του σκηνοθέτη. Η Δύση Ηλίου δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία εποχής με καρτ ποστάλ εικόνες. Απαιτεί την πλήρη παράδοση του θεατή από τις άμυνες του προκειμένου να ακολουθήσει το ταξίδι της πρωταγωνίστριας του. Αναρχισμός, εθνικισμός, σοσιαλισμός, ρατσισμός, τεχνολογική ανάπτυξη, τα συστατικά που καθώς νυχτώνει θα μετατρέψουν σε χάος την πόλη λαβύρινθο. Και αν κάπου η ταινία χάνει τον ρυθμό της στα 140 λεπτά διάρκειας της είναι σαν ο Νέμες να το κάνει επίτηδες για να αλαφρύνει λίγο τον καταιγισμό των εικόνων και των δρώμενων που παρακολουθούμε.
Βραβείο των κριτικών στο τελευταίο Φεστιβάλ της Βενετίας, η Δύση Ηλίου δεν είναι μια εύκολη ταινία, εύπεπτη και γυρισμένη για το ευρύ κοινό. Είναι μια ταινία όμως ευρηματική, με περίπλοκες σκηνές μεγάλης διάρκειας προκειμένου να γίνει πιστευτό το σύμπαν της ταινίας και σίγουρα η προσωπική κατάθεση του Νέμες για την αγάπη του στην αληθινή τέχνη του κινηματογράφου. Ευτυχώς κάποια στιγμή ξημερώνει ξανά.
