Home CinemaΚΡΙΤΙΚΕΣ

Αυτό το ερυθρό ρυάκι

Οι φανατικοί θαυμαστές ,σαν την αφεντιά μου, της ταινίας  Elizabeth(1998), θυμάστε ίσως τον σωματώση, γαλαντόμο ακόλουθο του πεταχτούλη και χαζοχαρούμενου ανεψιού της Μαίρης ντε Γκιζ, τον οποίο προξένευε για σύζυγο, στην πεντάμορφη Ελισάβετ Α’.  Μήπως θυμάστε  επίσης τ’ όνομα του ΜΗ  ηθοποιού , που τον υποδύθηκε; ‘Ηταν ο διασημος  ποδοσφαιριστής(!)  Eric Cantona. Φαίνεται πως ο κύριος Ερρίκος  γλυκάθηκε απ΄τα πλατώ κι επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστικό ρόλο παρακαλώ, στην πολύ δυνατή περιπέτεια  του Frederic Schoenndoerffer [επίθετο για να βιάζεσαι τρελά και να προσπαθείς να το γραψεις σωστά]  Switch , υποδυόμενος τον αξιωματικό της Αστυνομίας Νταμιέν Φορζά. Εάν έχετε  νοσταλγήσει το υπέροχο The fugitive  με Tommi Lee Jones και Harisson Ford, ιδού ένα αντάξιο, θηλυκού γένους , ανάλογό του. Η πρωταγωνίστρια Karine Vanasse στο ρόλο της παγιδευμένης Σοφί Μαλατέρ, είναι πάρα πολύ καλή έως εξαιρετική.

Ιδιαίτερα  απαιτητικός ρόλος, κυρίως απο άποψη της κάλλιστης φυσικής κατάστασης που απαιτεί, της δίνει την ευκαιρία να  πλάσει τον τύπο  μιάς νέας, καλοφτιαγμένης, δυναμικής και ικανότατης γυναίκας, που μπλέκεται σε μία απίστευτη- όσο απίστευτη μπορεί να είναι η ζωή- ιστορία. Γρήγοροι ρυθμοί, εξαιρετική μουσική απο τον Bruno Coulais, πολυ ενδιαφέρον σενάριο, και η σχεδον σε κάθε πλάνο, Karine  να δίνει ρέστα με τη νευρώδη ερμηνεία της. Ο Cantona   αν δουλέψει τον “σχολικό” και απότομο τρόπο που εκφέρει τις ατάκες του, νομίζω πως έχει προοπτικές να μεγαλουργήσει σε παρόμοιους ρόλους.

Κινδυνεύοντας να γίνω spoiler, θα επισημάνω οτι η ταινια , πέρα από μια σφιχτοδεμένη  δικαστική περιπέτεια, πέρα απ΄τα ποινικά ζητήματα που θετει, ειναι ενδιαφρουσα για το λόγο οτι θίγει κάποιες “παρενέργειες” της αλματώδους αναπτυξης  της επιστήμης καιτου ρόλου της στη βελτίωσης του βίου μας.

Η Τέχνη, ως γνωστόν, παρέχει κρυμμενες  απαντήσεις  για ΟΛΑ, μα για όλα.

Πολλές φορές επίσης, προβλέπει/προειδοποιεί για τα μελλούμενα. Άλλο αν εμείς  δεν πολυδίνουμε  σημασία ,εεπιδή ό,τι λέει υπονομεύεται απ΄την θεμελειώδη συνθηκη:  “ελα μωρέ, στα ψέμματα γίνονται”… ‘Ενα ψέμμα όμως που μας βοηθά να δούμε καλύτερα και να κατανοήσουμε την αλήθεια.

Προσοχής αξίζουν τα εναρκτήρια αστικά πλάνα. ‘Η εγώ ήμουν πολύ κουρασμένη , ή οι γυάλινες  επιφάνειες ειναι πιό παραισθητικές απ΄όσο νόμιζα.

Κατερίνα Καρά

Την πρώτη ταινία την είδε πριν πολλά χρόνια σε συνοικιακό σινεμά. Τραυματική εμπειρία... Επική η ταινία. Από τότε δηλώνει ανερυθριάστως ότι οι ταινίες (όπως και τα βιβλία) την έχουν πάρει κανονικά στο λαιμό τους. Πιστεύει ότι το σινεμά, όπως και η Τέχνη γενικώς, ΔΕΝ θα πεθάνει ποτέ, επειδή η τρισάθλια πραγματικότητα ειρωνεύεται χοντρά τις προθέσεις και τα όνειρά μας... Άρα κάπως πρέπει να αποδίδεται δικαιοσύνη.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *