Άθραυστη πορσελάνη
Η Madonna σκηνοθέτης ΔΕΝ ειναι, τουλάχιστον μέχρι πρότεινος. ‘Εφτιαξε όμως μία πολύ ενδιαφέρουσα και στυλάτη ταινία, το W.E. αν και άνευρη σε ορισμένα σημεια της, για τον πιό διάσημο ερωτικο δεσμό του 20ου αιώνα που προκάλεσε μεχρι και συνταγματική κρίση (για τέτοιου βαθμού διείσδυση του ιδιωτικού βίου στον δημόσιο, μιλάμε) στην Μεγάλη Βρετανία: το ανυποχώρητο ειδύλλιο ανάμεσα στον διαδοχο του θρόνου της Αγγλίας, τοτε στη δεκαετία του ’30 , Εδουάρδο τον 8ο και τη θρυλική Αμερικανίδα Γουόλις Σίμπσον. Προβάλλεται η ερωτικής τους ιστορία, σε αντιστοιξη με την συζυγική σχέση της 28χρονης, πρώην υπαλλήλου του Οικου δημοπρασιών Sotheby’s της Νέας Υόρκης, Γούλι Γουίνθορπ, η οποία φαίνεται ν’ασφυκτιά στο γάμο της με έναν άκρως επιτυχημένο και βραβευμένο ψυχίατρο, τον Ντέϊβιντ. Η Γούλι παθιάζεται με την έκθεση που διοργανώνει ο Οίκος σχετικά με πολύτιμα αντικείμενα του ζευγους.
Η Abbie Cornish υποδύεται τη νεαρή σύγχρονη Γουόλι, αλλά την βρήκα αρκετά υποτονική στο ρόλο της. Και θλίβομαι που το λεω, αναλογιζόμενη την υπέροχη Φάνι πο υπήρξε στο Bright Star της Jane Campion. Θεωρώ πως η “πανωλεθρία” που υφίσταται οφείλεται αποκλειστικά στην έτερη πρωταγωνίστρια της ταινίας, την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ, ΘΕΪΚΗ Andrea Riseborough που υποδύεται την πέτρα του μοναρχικού σκανδάλου, Γουόλις Σίμπσον.
Ο,τι και να πω για την παρουσία, κίνηση, ερμηνεία αυτης της ηθοποιού θα υπολείπεται δτου εξαίρετου αποτελέσματος που απόλαυσα στην οθόνη. Εννοείται πως αξζσουν συγχαρητήρια στην ενδυματολόγο Arianne Phillips για τα υπέροχα κοστουμια, όπως και στην υπευθυνη για μακιγιάζ-κομμώσεις Jenny Shircore. Συμβάλλουν τα μάλα, αμφότερες, στην “ανάσταση” αυτης της γυναίκας που την είπαν τσούλα, αντροχωρίστρα κ.λ.π.
Η Andrea Riseborough είναι η Σίμπσον. Πανέμορφη( πιό όμορφη απ΄την πραγματική Γουόλις) , υπέρκομψη, φαινεται πως βυθίστηκε πλήρως στο ρόλο της, κι η καταβύθισή της απέφερε αυτο το οπτικό ποίημα. Πέραν της εξαιρετικής Riseborough, και του αντάξιου συμπρωταγωνιστή της James D’ Arcy που υποδύεται τον διαδοχο, η ταινία της Madonna δεν είναι πιά και κάτι το συγκλονιστικό. Αν και είμαι σίγουρη, το λέω ως παθούσα , ότι στην κρίση μας περι της ταινίας βαρύνει πάρα πολύ το τι είναι και τι συμβολίζει αυτη η πανέξυπνη επιχειρηματίας-τραγουδίστρια… Σκεφτείτε λογου χάριν πως κρίνουμε τις ταινίες του Eastwood που κι αυτος δεν ήταν εξαρχής σκηνοθέτης ε;
Πολύ καλή ειναι η μουσική του Abel Korzeniowski. Μερικές σκηνές χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής- φερειπείν η σκηνή του ξυλοδαρμού της Γουόλις Σίμπσον απ΄τον πρώτο της σύζυγο, ή η ΑΠΑΙΧΤΗ σκηνή του χορού της μπροστά στον Εδουάρδο και τους φίλους τους, με υπόκρουση το pretty vacant των Sex Pistols. Σκηνή ανθολογίας.
Κινδυνεύοντας να γίνω κουραστική, το ξαναγράφω: η Andrea Riseborough ανασταίνει την Σίμπσον με τη άψογη ερμηνεία της, επισκιάζοντας πλήτρως την άνευρη (εδώ) Cornish.
H Madonna έφτιαξε μία ευπρόσωπη, εικονολατρική ταινία, ευαίσθητη σε θέματα γυναικείας αποφασιστικότητας κι αυτοπεποίθησης, ευτυχώντας να έχει για πρωταγωνίστρια αυτο το πλάσμα , το καμωμένο λες απο μουσελίνα, σαντιγύ και διαμάντια.
