Ορκισμένη Παρθένα

Στην πρώτη σκηνή της ταινίας ο Μαρκ προσπαθεί να πιάσει ένα κατσίκι. Όταν τελικά τα καταφέρνει, το αγκαλιάζει και του ψιθυρίζει: είσαι τόσο όμορφο.

Στις σκηνές που ακολουθούν θα μάθουμε ότι ο Μαρκ δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζουμε και ότι η ύπαρξή του, έτσι όπως παρουσιάζεται στην οθόνη είναι αποτέλεσμα μιας πρακτικής που υπάρχει στην Αλβανία. Σε μια περιοχή όπου νόμος μοιάζει να είναι μόνο ο νόμος της παράδοσης. Η Χάνα, θέλοντας να αποφύγει μια ζωή συζύγου -που ισοδυναμεί με ζωή στην υπηρεσία του άνδρα της- αποφασίζει να πάρει όρκο παρθενίας και να παραμείνει για πάντα παρθένα. Μάλιστα, μετατρέπεται σε Μαρκ και καλείται να ζήσει για πάντα με τη συμπεριφορά και τα ρούχα ενός άνδρα.

Το γιατί παίρνει αυτή την απόφαση μένει μάλλον μετέωρο, σε μία ταινία που διαθέτει σημαντικό μήνυμα και μία εξαιρετική ερμηνεία από την Άλμπα Ρορβάκερ, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν καταφέρνει να κάνει τον θεατή να μπει στη θέση της ηρωίδας και να αισθανθεί το δράμα της.

Η αγάπη της Χάνα για το ύπαιθρο μοιάζει να μη δικαιολογείται και η μόνη σκηνή που τη βλέπουμε να εκφράζεται πάνω σε αυτό είναι η εναρκτήρια σκηνή που περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου. Αλλά ούτε και το αίσθημα ευθύνης προς την οικογένεια επικοινωνείται στον θεατή, τουλάχιστον σε συναισθηματικό επίπεδο.

Η σκηνοθέτις κάνει την επιλογή της: Ψυχρή σκηνοθεσία, κλινική προσέγγιση, νατουραλιστική αφήγηση με αρκετές σκηνές που δεν μοιάζουν απαραίτητες για την εξέλιξη της δράσης.

Παράλληλα, οι συναισθηματικές σκηνές φορτίζονται από μία μουσική που υπερκαλύπτει τη δράση και πετά τον θεατή έξω από αυτήν.

Συγκλονιστική η ηρεμία στις κινήσεις και το βλέμμα της Ρορβάκερ, συγκλονιστικό και το θέμα της ταινίας. Αρκεί όμως αυτό για μία πραγματικά σπουδαία ταινία; Μάλλον όχι…