Τα Αστέρια δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ (Film Stars don’t die in Liverpool)
Ο σκηνοθέτης του Victor Frankenstein και του Lucky Number Slevin σε μια διαφορετική ταινία που εμπνέεται από μία πραγματική ρομαντική ιστορία: τη σχέση της βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού Γκλόρια Γκράχαμ με έναν επίδοξο νεαρό Βρετανό ηθοποιό. Η ταινία, βασισμένη στο βιβλίο του Πίτερ Τέρνερ, αφηγείται την πορεία της σχέσης τους, καθώς και την πορεία της Γκλόρια Γκράχαμ προς τον θάνατο.
Διαβάστε επίσης: Τα Αστέρια δεν πεθαίνουν στο Λίβερπουλ – Η πραγματική ιστορία πίσω από την ταινία
Από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες και από εκεί στο Λίβερπουλ -όπου η Γκράχαμ πηγαίνει στη διάρκεια της ασθένειάς της για να μείνει με την οικογένεια του Πίτερ Τέρνερ- η ταινία παρακολουθεί τους δύο ήρωες: τη γνωριμία τους, την εξέλιξη της σχέσης τους, τους τσακωμούς τους, τον ισχυρό δεσμό που τους ενώνει. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης Πολ ΜακΓκούιγκαν μοιάζει και αυτός αθεράπευτα ερωτευμένος με την κεντρική ηρωίδα του.
Η Γκλόρια Γκράχαμ είναι μια ηθοποιός που έχει εγκαταλείψει καιρό τα χολιγουντιανά πλατό, έχει ξεπεράσει τα 50, παίζει σε θεατρικές παραστάσεις στην Αγγλία και επιμένει ότι θα μπορούσε παρά την ηλικία της να ερμηνεύσει την Ιουλιέτα. Είναι ένα γοητευτικό πλάσμα και το ξέρει -«θέλει να κάνει έρωτα μαζί σου» της λέει ο Πίτερ για έναν παραγωγό που συναντούν. «Αγάπη μου, όλοι σε αυτό το δωμάτιο το θέλουν αυτό» του απαντά εκείνη με τη σιγουριά μιας μεγάλης σταρ.
Ακολουθώντας μη χρονολογική αφήγηση -και συχνά παρουσιάζοντας την ίδια σκηνή από δύο πλευρές-, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να μεταφέρει στον θεατή την τρυφερή ανάμνησης μιας ουσιαστικής σχέσης. Σε αυτό βοηθούν και η «ζεστή» φωτογραφία της Ούρσουλα Πόντικος (Weekend).
Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι φυσικά οι ηθοποιοί της: από τους Κένεθ Κράνχαμ και Τζούλι Γουόλτερς που ερμηνεύουν τους γονείς του Πίτερ -πρώην θαυμαστές της Γκλόρια Γκράχαμ που αρχικά μένουν έκθαμβοι από την παρουσία της στο ταπεινό σπιτικό τους- μέχρι φυσικά τους δύο εραστές: τον Τζέιμι Μπελ (εδώ σε μία ερμηνεία που θυμίζει αρκετά τις ημέρες του ως Billy Elliot) και φυσικά την Ανέτ Μπένινγκ που είναι τόσο δυναμική, γοητευτική και εύθραυστη απαιτείται. Είναι κρίμα που η Μπένινγκ δεν είναι υποψήφια για Όσκαρ σε μία κατά τη γνώμη μου από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της. Και είναι ακριβώς αυτή η ερμηνεία που δίνει δύναμη και τρυφερότητα στο τελικό αποτέλεσμα.
