Το αγκαθι του ρόδου

Η ιστορία πάει καπως ετσι: ο κόμης της Οξφόρδης, Εντουαρντ εχει σοβαρότατους λόγους ,σχετιζόμενους με την διαδοχή στον βασιλικό θρόνο της Αγγλίας-αφου αποδημήσει η Ελισάβετ Α’ βεβαιως-να θελει νε εξουδετερώσει κάποια πρόσωπα και ιδιαίτερα τον Γουίλιαμ Σέσιλ, χωρις όμως να γίνει αντιληπτός. ‘Οντως ένθερμος υποστηρικτής του θεάτρου και δεινός συγγραφέας ο ίδιος,αποφασίζει να “σφαξει” δια του λογου τους μνηστήρες. Και ο λόγος ως γνωστόν, ειναι ισχυρότερος απ΄το ξίφος…
Η ταινία του Roland Emmerich Anonymous ειναι μια εντυπωσιακή παρουσίαση της ήδη διατυπωθεισας θεωρίας , οτι ο γνωστος τοις πασι και πολυαγαπημένος μας William Shakespeare ΔΕΝ ήταν ο αληθινος συγγραφέας των έργων που απολαμβάνουμε αιώνες τώρα, αλλά ένα απλό προσωπείο(εν ζωή προσώπου ωστόσο), μιά μάσκα πίσω απ΄την οποία κρυβόταν κι έγραφε ένας ευγενής. Πραγματικά εντυπωσιακή η ταινία και γοητευτική η τετραδα των πρωταγωνιστών: ο υπέροχος Rhys Ifans στο ρόλο του κόμη της Οξφόρδης με την κοφτερή πένα, η εξαιρετική Vanessa Redgrave στο ρολο της “Παρθενας Βασίλισσας” Ελισάβετ Α'( σε νεαρή ηλικία της υποδύεται η πανέμορφη Joely Richardson,αν δεν απατώμαι κόρη της Redgrave) ο επισης πάντα πειστικότατος στους ρόλους που αναλαμβάνει David Thewlis στο ρόλο του πανούργου ανθρώπου του παλατιού Γουίλιαλ Σέσιλ, και ο πάντα εμπνέων σεβασμό, Derek Jacobi στο ρόλο τροπον τινά αφηγητή.
Οσο όμως κι αν σε πιάνει “απ΄τα μούτρα” το πόνημα του Emmerich ,εμενα τουλάχιστον με μπέρδεψε αρκούντως σ΄ο,τι αφορά τα συνωμοσιολογικο-ερωτικά αλισβερίσια στην Ελισαβετιανή Αυλή. Ποιός ειναι γιοος ποιού, ποιος ειναι εραστής ποιού, ποιάς, κ.λ.π. Ιδιως μπερδευτηκα οταν εκτος απ΄τον φερόμενο ως Σαιξπηρ-προσωπείο του Κομη, αρχικη επιλογη του για κομουφλάζ φερεται κατα το σενάριο να ειναι ο Μπεν Τζόνσον, ετερος ενδοξος θεατρικός συγγραφέας. Οταν εχουν προηγηθει τα ΕΞΟΧΑ Elizabeth I και ΙΙ και Shakespeare In Love η ταινια του Emmerich ισως και να υποβιβάζεται στο επίπεδο του αναμνηστικού εκείνων. Κατά διαβολική σύμπτωση δύο κομματια που ακούγονται στην πρώτη Elizabeth (το εξαίσιο Domine Secundum Actum Meum του BYRD και η εισαγωγή του επίσης έξοχου Requiem του MOZART ) ακούγονται και σε αυτη την ταινία. Το αν ευσταθεί η υπόθεση που παρουσιάζεται εδώ, δεν μπορω να το απαντησω. Σας παραπέμπω στην ογκώδη βιβλιογραφία. Πάντως, στο μέτρο που αληθεύει , νομίζω πως τελικά δεν εχει και τοση σημασία, ειμή μόνον αναφορικά με την απονομή των εύσημων(βλ.αναγνωριση εξουσίας πατρότητας)στο σωστο πρόσωπο…
Θελω να πω ότι το έργο Τέχνης, απο ενα σημείο και μετά, κρινεται ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ, ανεξαρτητα απ΄τον δημιουργό του, όποιος κι αν ειναι αυτος. Δηλαδή μας ενδιαφέρει εν ολιγοις το κείμενο και οι ιδέες που εκφραζονται σ’αυτο.
Το κλειδί ερμηνείας της δημιουργιας του Emmerich ισως να βρισκεται στην ατάκα που βαζει τον κομη της Οξφόρδης να λέει σε μία πολυ κρισιμη σκηνή, ” η Τέχνη ειναι πάντα πολιτική, διαφορετικάθα ηταν απλώς διακοσμητική. Οι καλλιτέχνες εχουν πάντα κατι να πούν, αλλιώς δεν θα ηταν καλλιτεχνες αλλά τσαγκάρηδες”.

Φράνσις