Ο κήπος με τα παγώνια
Ρώμη, 15ος αιώνας. Μιά οικογένεια ευγενών, Ισπανικής καταγωγής, κάνει χοντρό παιχνίδι στο κέντρο της Χριστιανοσύνης. Για την ακριβεια ,το παιχνιδι το συντονίζει ο πατέρας , ο διαβόητος Ροδρίγκο Βοργίας ( ο μετέπειτα επονομαζόμενος Αλέξανδρος ΣΤ’ λογω της ανόδου του στον Παπικό θρόνο), και οι υπόλοιποι συμμετέχουν εκόντες-άκοντες. H σειρά με τίτλο THE BORGIAS , σκηνοθεσίας Neil Jordan, Jeremy Bodeswa και άλλων 5 νοματαίων , ειναι η χαρά του μελετητή/σπουδαστή/θαυμαστή των εικαστικών τεχνών. Διαθέτει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ κοστουμια και σκηνικά απίστευτης ομορφιάς ( η Gabriella Pescucci κεντάει, μεταφορικώς και κυριολεκτικώς), είναι προφανής ο πλούτος και η πολυτέλεια κάθε πλάνου και το καστ- βοθούμενο βεβαίως απ΄το κατάλληλο μακιγιάζ, χτενισμα και τα υπεροχα κοστούμια, δημιουργεί την απόλυτη ψευδαίσθηση οτι βλέπουμε φιγούρες που ξεπήδησαν από πίνακες Μεγάλων Δασκάλων της εποχής.
Αλλά, υπάρχει ένα αλλά που εμένα τουλάχιστον μ’ εχει απογοητεύσει βαθιά, κι αυτο αφορά την ερμηνεία εδώ του πρωταγωνιστή της, του αγαπημένου Jeremy Irons, ο οποίος υποδύεται τον διαβόητο και θρασύτατο Πάπα Αλέξανδρο.
Σημειώστε βεβαια, οτι παρακολούθησα μονο τον α’ κύκλο μεχρι στιγμής, στο εξωτερικο ήδη προβάλλεται ο γ’ κύκλος και εδω προβαλλεται απ ΄τον ΣΚΑΪ ο πρωτος ακόμη, τα ζώα μου αργά… Οχι,δυστυχώς δεν υπαρχει ακομη διαθεσιμη σε dvd στο Ελλαδιστάν. Και θλίβομαι πραγματικά γιατι το όργιο διαφημίσεων στην προβολή καθε επεισοδίου, συναγωνίζεται το όργιο δολοπλοκιών, συμφεροντολογικών παντρολογημάτων, νεποτισμού και πολιτικής ανηθικότητας στο οποίο επιδίδεται ο Ροδρίγκο και οι συν αυτώ.
Η ξεφτίλα των καναλιών σε όλο της το μεγαλειο, μιά σειρά-αισθητική απόλαυση αξιώθηκαν να προβάλλουν και τη σαλαμοποιούν στ’ όνομα των χορηγών …
Απ΄το πρώτο κιόλας επεισοδιο, τον παρατηρώ προσεκτικά. Να τον στενεύουν άραγε τα μοκασίνια που υποχρεούται να φοράει (μερος της Παπικής αμφίεσης) ; Να τον πονάει η μέση του; Να βαριέται; Ο τρόπος με τον οποίο κινείται/ φέρεται σ’αυτη τη σειρά, δεν με πείθει οτι ανταποκρίνεται σε ευγενή του 15ου αιώνα, αλλα σε βαριεστημένο μεγιστάνα του 20ου! Μου εχει κανει αλγεινή εντυπωση αυτή η μη εναρμόνισή του με το πλαίσιο που αναπαριστά η σειρά, κατι δεν “κουμπώνει ” γαμωτο. Κι η εντύπωση αυτή γίνεται ακόμη πιό αφόρητη όταν τον συγκρίνω με το υπόλοιπο καστ, καποιοι απ΄αυτο ειναι απολαυση σκέτη, πειστικότατες Αναγεννησιακές φιγούρες, φυσιογνωμικώς τουλάχιστον: η Lotte Verbeek στο ρόλο της ωραίας χήρας/ερωμένης του Πάπα Αλέξανδρου, Τζούλια Φαρνέζε, η Gina Mckee ΥΠΕΡΟΧΗ Κατερίνα Σφόρτσα, ο Sean Harris πολύ καλός αχώνευτος μαχαιροβγάλτης Μικελέτο, ο συμπαθέστατος (πλασάρεται για ομορφάντρας) Francois Arnaud στο ρόλο του εξίσου καθάρματος με τον πατερούλη του, Καίσαρα Βοργία, ο εξαιρετικός Julian Bleach στο ρόλο του θρυλικού Νικολό Μακιαβέλλι, o Michel Muller πειστικότατος “στραβοχυμένος” βασιλιάς Κάρολος VIII της Γαλλίας ,και ο ΑΠΑΙΧΤΟΣ Colm Feore υποδυόμενος τον Καρδινάλιο Τζουλιάνο ντελα Ρόβερε που εχει λυσσαξει εντελώς, να καθαιρέσει τον αδίστακτο Πάπα, και που θεωρώ πως θα ήταν αυτός θαυμάσιος Ροδρίγκο στη θεση του φίλτατου Irons! )
Αφησα επιτηδες εκτός αυτου του name-dropping την πολύ τραγανή Holliday Grainger ,αξιοπρεπέστατη και εξελισσόμενη Λουκρητία( ιδίως στους επόμενους κύκλους απ΄οσα καταφερα να δω σε φωτος) , επειδή αφενός παρατήρησα μια επιτήδευση στο παίξιμό της, αφετέρου οπως αναφέρουν τα κιτάπια, η Λουκρητία πρωτοπαντρεύτηκε σε ηλικία 12 ετών ( γαμος απο πολιτικο-στρατιωτικό συμφέρον βεβαίως ) αλλά η συγκεκριμένη ζουμερή και πανέμορφη ηθοποιός, φαίνεται 22 Μαϊων τουλάχιστον στη σειρά, και όχι ανήλικη παιδίσκη… Εχω μιά εμμονή με τις λεπτομέρειες που συμβάλλουν ή καταλύουν την αληθοφάνεια ρε αδερφέ.
Η σειρά, το ξαναγράφω, από αισθητικής αποψης ειναι άψογη, κοστούμια , σκηνικά απαράμμιλης ομορφιάς ,αλλά η ψύχρα που νιώθω να τη διαπερνάει , προσπαθω ακομη να καταλάβω αν είναι σκηνοθετική “οδηγία” με συμβολικό χαρακτήρα ( η απόλυτη, ανήθικη, ψυχρή Εξουσία που θεωρει ααπολύτως φυσιολογική μια δολοφονία, ένα γαμο από συμφέρον , ή μια εξαγορά ψήφου προκειμένου να εδραιωθεί/διαιωνιστεί) ή ειναι απλώς ένα μειονέκτημα της παραγωγής, ή ακόμη χειρότερα ιδέα δική μου.
Το επιτηδευμένο παίξιμο της Grainger , μου θύμισε εκεινες τις εγωπαθείς δεσποσύνες που καταγίνονται μόνο με την ομορφιά τους και τις ραδιουργίες που θα στήσουν. Χωρίς βέβαια να κατηγορω αποκλειστικά αυτές για την συμποριφορά τους. Ειναι γνωστή η μειονεκτικότατη θεση της γυναίκας τότε, καπως επρεπε να επιβληθει κι αυτη, να επιβιώσει…
Η υποβλητική μουσική του Trevor Morris, τα πολύ εντυπωσιακά opening credits ,και η φοβερή δουλειά στην ανασύσταση της εποχής και το στησιμο των “κάδρων” βάζουν καθοριστικής σημασίας πινελιές στον καμβά αυτης της γιγαντιαίας σύνθεσης , που αφηγείται τον βίο και την πολιτεία ενός αχόρταγου για εξουσία και χρήμα ανθρώπου , που νόμιζε οτι το να εισαι ανώτατος κληρικός (και δη ο Πάπας της Ρώμης) σου παρεχει ασυλία για ο,τιδήποτε διαπράξεις. Κάτι σαν Θεός.
Must η παρακολούθηση της σειράς, αλλά Jeremy χρυσέ μου, με απογοήτευσες.
