Ο Συνήγορος

Μόνο ο Ρίντλεϊ Σκοτ θα ήταν ικανός και για το χειρότερο και για το καλύτερο, ταυτόχρονα. Και εδώ βλέπουμε ίχνη και των δύο: υπάρχουν κάποιες σκηνές γοητευτικές, οι οποίες, όμως, μοιάζουν να μην έχουν ουσία.

Ένας συνήγορος μπλέκεται σε μία ιστορία με καρτέλ ναρκωτικών. Όταν τα πράγματα πάνε (πολύ) στραβά, ο κόσμος γύρω του καταρρέει.

Υπάρχουν στιγμές που αυτός ο κόσμος που βλέπεις επί της οθόνης σου φαίνεται τόσο ανούσιος και θλιβερός –όπως θα πρέπει να είναι ένας κόσμος γεμάτος από την βασανιστική επιδίωξη του χρήματος, γεμάτος από πτώματα πρησμένα, ανθρώπους των οποίων η ζωή δεν έχει καμία αξία, σκηνές ανθολογίας (όπως εκείνη με το DVD και τη χωματερή, για να μην πω κάτι άλλο) που «μυρίζουν» απόγνωση.

Και την ίδια στιγμή αναρωτιέσαι γιατί τόση αμπελοφιλοσοφία ανάμεσα σε γκάνγκστερ, πόσο τελικά οι άνθρωποι που βρίσκονται τόσο κοντά στον θάνατο αναρωτιούνται για ζωή και θάνατο και πόσο τον αντιμετωπίζουν ως κάτι μικρό και φευγαλέο. Πόσο προβλέψιμο μπορεί τελικά να είναι ένα σενάριο με καρτέλ ναρκωτικών; Πόσες φορές θα δούμε να επαναλαμβάνεται η ίδια υπόθεση στα σινεμά, ξανά και ξανά (εμένα προσωπικά μου θύμισε και το Killing them Softly, ανάμεσα σε άλλα). Δεν διαθέτει το σαρδόνιο χιούμορ της ταινίας Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους (και εκεί είχαμε Κόρμακ ΜακΚάρθι στο βιβλίο, αλλά στο σενάριο και τη σκηνοθεσία τους αδελφούς Κοέν που αν μη τι άλλο έχουν χιούμορ).

Εδώ υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι οι διάλογοι είναι αυτοσαρκαστικοί και άλλες που νομίζεις ότι είναι υπερβολικά σοβαροφανείς. Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει –όποιο από τα δύο, πάντως, συμβαίνει με μεγάλη αποτυχία.

Ίσως φταίει το υπερβολικό και γεμάτο τσιτάτα σενάριο του Μακ Κάρθι, ίσως η οπτική του Ρίντλεϊ Σκοτ που δεν προσφέρει τίποτα καινούριο σε ένα είδος ποτισμένο με την καφεκίτρινη φωτογραφία που δηλώνει τι; Το Μεξικό, τον κόσμο του εγκλήματος, τη ζέστη της ερήμου; Δεν υπάρχει λόγος για μια τόσο κλασική σκηνοθετική προσέγγιση.

Όσο για τις ερμηνείες και αυτές είναι μάλλον αδιάφορες. Ο Φασμπέντερ δεν είναι ένας χαρακτήρας που μπορείς να λυπηθείς, ούτε μπορείς να καταλάβεις. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ παίζει άλλον ένα τύπο με περίεργο κούρεμα και απλά καταντά γραφικός, ο ρόλος του Μπραντ Πιτ μοιάζει όπως είπαμε υπερβολικά με εκείνον στο Killing them Softly (αν και έχει μερικές καλές ατάκες), η Πενέλοπε Κρουθ είναι άχρωμη (άσε που δεν παίζει και πολύ), ενώ η Κάμερον Ντίαζ μοιάζει καρικατούρα (και θα τη θυμόμαστε μόνο για τη σκηνή στο καπό του αμαξιού).

Τελικά να τη δω;

Σε DVD και αν… Ένα χιλιοειπωμένο θέμα που σαν ταινία έχει λίγες αρετές (ανάμεσά τους η μουσική), αλλά δεν καταφέρνει να αποτελέσει ένα αρμονικό σύνολο. Με άλλα λόγια; Είναι σαν να έχεις μια ποδοσφαιρική ομάδα με τους πιο διάσημους ποδοσφαιριστές και τον πιο γνωστό προπονητή, η οποία παρ’ όλα αυτά δεν καταφέρνει να σηκώσει το κύπελλο και να κάνει το κοινό να ζητωκραυγάσει.