Το Λάθος Αστέρι

Η Χέιζελ πάσχει από καρκίνο. Η ζωή της κυλά αδιάφορα μέχρι που γνωρίζει τον Γκας, έναν καρκινοπαθή που αναρρώνει από την ασθένειά του. Μαζί θα προσπαθήσουν να χωρέσουν μια ζωή μέσα σε λίγες ημέρες.

Η ταινία κατάφερε να γίνει εισπρακτική επιτυχία, σε μία εβομάδα μάλιστα που στις αίθουσες κυκλοφορούσε και το μπλοκμπάστερ Στα Όρια του Αύριο με τον Τομ Κρουζ. Τι ήταν αυτό που την έκανε τόσο επιτυχημένη;

«Κρύβοντας» σε μία ταινία είδους (όπως είναι οι νεανικές ταινίες –young adult-) θέματα σοβαρά, όπως ο καρκίνος και η αντιμετώπισή του, ο σκηνοθέτης Τζος Μπουν, βασισμένος στο μπεστ σέλερ του Τζον Γκριν, έφτιαξε μια ευαίσθητη και τρυφερή ταινία για ένα θέμα που αρέσει στους νέους: έναν καταδικασμένο έρωτα.

Όμως, αυτή τη φορά δεν είναι ένας έρωτας ανάμεσα σε ανθρώπους και βρικόλακες, ή ανάμεσα σε σούπερ ήρωες και απλούς ανθρώπους που κάνουν τον έρωτα αυτό να αντιμετωπίζει εμπόδια, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Και μερικές φορές πεθαίνουν νέοι.

Εκ των πραγμάτων, το θέμα της ταινίας εμπεριέχει μεγάλη ποσότητα συναισθηματικού εκβιασμού. Παρ’ όλα αυτά, οι ευαίσθητες ερμηνείες των Σέιλιν Γούντλεϊ και Άνσελ Έλγκορντ, καθώς και η ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά του Μπουν αναγάγουν την ταινία σε κάτι πιο ενδιαφέρον από ένα επεισόδιο Μπέβερλι Χιλς. Αυτό που παρακολουθείς δεν είναι κακή σαπουνόπερα, αλλά μια τρυφερή ιστορία.

Στο μεγαλύτερο μέρος της  η ταινία αποφεύγει τα «ατοπήματα»: το πρώτο μέρος είναι τρυφερό, χωρίς να γίνεται βαρύ. Ένας έρωτας είναι ένας έρωτας και το χτίσιμό του από τον σκηνοθέτη και το πρωταγωνιστικό δίδυμο σε κάνει να χαμογελάς.

Τα προβλήματα αρχίζουν στο δεύτερο μέρος. Αν και είναι μάλλον αναπόφευκτη η συγκίνηση (θα ήταν καλό να έχετε μαζί σας ένα πακέτο χαρτομάντιλα), υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν να αποφευχθούν (όπως εκείνη με τους επικήδειους).  Η διάρκεια της ταινίας (δύο γεμάτες ώρες) βαραίνουν τον θεατή: το θέμα σίγουρα δεν είναι ευχάριστο και μετά τη μέση της ταινίας (δηλαδή το Άμστερνταμ) αισθάνεσαι ότι έχεις παγιδευθεί σε μια σειρά εξαναγκασμού συγκίνησης.

Φυσικά, όσο και να προσπαθείς να αντισταθείς δεν θα τα καταφέρεις. Θα πρέπει να είσαι μάλλον κυνικός για να μην υπάρχει έστω και μία σκηνή που θα σε αγγίξει.

Αυτό οφείλεται κυρίως στον τρόπο που οι δύο πρωταγωνιστές έχουν χτίσει τους χαρακτήρες τους. Η Σέιλιν Γούντλεϊ είναι υπέροχη και έχει αναδειχθεί σε σημαντική πρωταγωνίστρια των YA (νεανικών) ταινιών. Αν παράλληλα με τα μπλοκμπάστερ τύπου Divergent συνεχίσει να επιλέγει και μικρά δράματα, τότε θα χτίσει μια αξιοπρόσεκτη καριέρα. Η Λόρα Ντερν είναι επίσης πολύ καλή στον ρόλο της μητέρας και μας είχε λείψει. Όσο για τον Γουίλιαμ Νταφόε, ο ρόλος του είναι ο πιο αδύναμος και προβλέψιμος. Θα μπορούσε να λείπει και να βρεθεί μια άλλη αφορμή για το ταξίδι των ηρώων.

Ο Τζος Μπουν σκηνοθετεί την ιστορία με τρόπο τρυφερό. Ο τρόπος που δείχνει την ανταλλαγή των μηνυμάτων είναι υπέροχος και ενσωματώνει με φρεσκάδα τους νέους τρόπους επικοινωνίας στην ταινία του χωρίς να γίνεται βαρετός.

Τελικά να τη δω;

Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μία ταινία που σε αρκετές στιγμές εκβιάζει τα συναισθήματά σου, το Λάθος Αστέρι είναι μία ταινία που δεν βλέπουμε συχνά: απευθύνεται σε ένα νεανικό κοινό και δεν ασχολείται με ρούχα, μαλλιά, βρικόλακες, αλλά με σοβαρά και πραγματικά προβλήματα. Με τις τρυφερές ερμηνείες των δύο νεαρών πρωταγωνιστών του, βρίσκω πραγματικά πολύ καλή ιδέα για μια παρέα 15χρονων να αφιερώσουν τον χρόνο τους σε αυτή την ταινία παρά σε ένα ακόμα αδιάφορο μπλοκμπάστερ.