The Guest

Ένας στρατιώτης “εισβάλλει” και αφομοιώνεται σταδιακά σε μία οικογένεια, ισχυριζόμενος πως είναι ο φίλος του γιου, που πέθανε στη θητεία του. Δένεται έντονα με τον μικρότερο γιο της οικογένειας, συνοδεύει τη μεγαλύτερη αδερφή του σε ένα χορό, τη φλερτάρει και αυτή αρχίζει να τον ερωτεύεται. Όμως, η έμμεσα ψυχωτική συμπεριφορά του και κάποιες ύποπτες κινήσεις του οδηγούν στη συνδειδητοποίηση ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται.

Σοβαροφανές δράμα στην επιφάνεια, μα ανατρεπτική παρωδία στον πυρήνα της, αυτή η ταινία του Adam Wingard με το αιρετικό ύφος της υμνεί και σατιρίζει την ίδια στιγμή το πρότυπο του αμερικάνικου θρίλερ δράσης, διαθέτοντας παράλληλα ένα παλιομοδίτικο κλίμα με πλήθος αναφορών στην κοινωνία των ’80s, από τη συνοδευτική μουσική μέχρι τις σκληροπυρηνικές αντιηρωικές b-movies. Ξεκάθαρη επιρροή και το παζολινικό “Θεώρημα”, από τη στιγμή που πρόκειται για εισβολή και σταδιακή αλλοίωση του οικογενειακού θεσμού. Η σάτιρα πάνω στην οικογένεια έχει απασχολήσει ξανά τον Adam Wingard λίγα χρόνια πριν, με το slasher “Είσαι ο Επόμενος”, όπου διαφαίνονται αντίστοιχα στην αρχή επιρροές από την “Οικογενειακή Γιορτή”, πριν μετατραπεί σε οιγκογενειακή σφαγή.

Σεναριακά έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Ξεκινάμε με απόλυτη εστίαση στον αντιήρωα πρωταγωνιστή, στη σχέση του με την οικογένεια, όπου δείχνοντας κατανόηση και συμπεράσταση στη μητέρα και δημιουργώντας μια στενότερη φιλική σχέση με το γιο και την κόρη, προκαλεί την αμέριστη συμπάθεια του θεατή, ο οποίος θα παραβλέψει πολλάκις την ιδιότυπη, οριακά προκλητική συμπεριφορά του. Ώσπου στο δεύτερο μισό της ταινίας έρχεται η ανατροπή. Ο πρωταγωνιστής αρχίζει να ξεφεύγει επικίνδυνα από τα όρια της ηθικής, και κάνοντας εμάς να μισήσουμε τους εαυτούς μας που τον συμπαθήσαμε. Μαθαίνουμε πως είναι κάτι παραπάνω από απλός στρατιώτης με τρομερές ικανότητες, είναι επικίνδυνος και πρέπει από όλους να σταματηθεί, κάτι σαν ανθρώπινος Γκοτζίλα. Έτσι ο Γουίνγκαρντ πετυχαίνει έναν ευφυή σαρκασμό σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, πάντα με όπλο τον πρωταγωνιστή του. Έχοντας ξεκινήσει από την αποδόμηση της οικογένειας, διευρύνει τα πυρά του προς την εκπαίδευση, τον πατριωτισμό, τα ηθικά πρότυπα, απομυθοποιώντας κοινωνικές συμβάσεις.

Παρά την κανονική διάρκεια της ταινίας, το τέλος αφήνει πίσω μια αίσθηση του ανολοκλήρωτου, κλείνοντας το μάτι στις καλτ ταινίες τρόμου με κωμικό τόνο και ξεφεύγοντας από το είδος του θρίλερ, χωρίς να δώσει κάποια λύση. Πρόκειται για μια διασκεδαστική, ανατρεπτική ταινία, με πλήθος αναφορών που προσδίδουν θεματικό βάθος και ενδιαφέρον. Άλλωστε δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από τον Adam Wingard, έχει αποδείξει ξανά στο παρελθόν τις δυνατότητές του.