Η Υπηρέτρια (The Handmaiden)

Μετά το ατμοσφαιρικό, αλλά μάλλον αποτυχημένο, Stoker, ο Τσαν – Γουκ Παρκ επιστρέφει… Ασία μεταφέροντας το αγγλόφωνο μυθιστόρημα της Σάρα Γουότερς στη μεγάλη οθόνη και μεταφέροντας την πλοκή από την βικτωριανή Αγγλία στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα.

Στην «Υπηρέτρια» που προβλήθηκε στις Κάννες -και χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη μετά το Oldboy-, αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής υπηρέτριας που ένας άνδρας τη στέλνει στο αρχοντικό μιας γιαπωνέζας αριστοκράτισσας, προκειμένου να κάνει το μεγάλο κόλπο: στόχος της να έρθει κοντά της, να την αποπλανήσει και να συνδράμει στην καταστροφή της. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται.

Και σε αυτή την ταινία ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης δίνει σημασία στην ατμόσφαιρα: Υπέροχα κατασκευασμένα πλάνα από το εσωτερικό του αρχοντικού, περίτεχνα κοστούμια και έμφαση στα όμορφα πρόσωπα των δύο νεαρών κοριτσιών, καθώς και τολμηρές λεσβιακές σκηνές.

Ο Παρκ Τσαν – Γουκ κάνει ιδιαίτερα δημιουργική χρήση του μοντάζ, αλλάζοντας τη ροή της αφήγησης, προκειμένου να κρατήσει την αγωνία του θεατή. Υπάρχουν σημεία που επιλέγει την κωμωδία και εκεί είναι που εν μέρει αποτυγχάνει (για παράδειγμα στην περίπτωση του θείου, ο οποίος μετατρέπεται σε καρικατούρα που η ηλικιακή του ωρίμανση γίνεται με μία… περούκα!), ενώ ακόμα και οι… αποκαλύψεις δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες (κάποιες από αυτές μοιάζουν να λαμβάνουν χώρα απλά και μόνο γιατί έτσι «πρέπει να γίνει»).

Και ενώ η Μιν Χι Κιμ που ερμηνεύει την αριστοκράτισσα είναι υπέροχη και καταφέρνει να μεταδώσει μία γκάμα συναισθημάτων (από απόλυτη ψυχρότητα σε φλογερό πάθος), η Κιμ Τάε Ρι είναι πιο υποτονική.

Πρόκειται για μία ταινία πολύ ανώτερη από το Stoker, η οποία, όμως, δεν φτάνει στο ύψος προηγούμενων δουλειών του Νοτιοκορεάτη δημιουργού (όπως το κορυφαίο Oldboy). Παρ’ όλα αυτά, η Υπηρέτρια αποτελεί μια καλή στιγμή στην φιλμογραφία του σκηνοθέτη με υψηλό production value.