«The Ηandmaid’s Τale»: Πώς μας φάνηκε η πρώτη σεζόν
Φαντάσου μια μέρα κάποιοι να αποφάσιζαν ότι οι γυναίκες δεν δικαιούνται να έχουν ιδιοκτησία, οι γκέι/λεσβίες πρέπει να κρεμιούνται στις πλατείες για παραδειγματισμό, οι λιγότερο άξιοι να πεθαίνουν στις εξορίες και οι γόνιμες γυναίκες να φέρνουν στον κόσμο τα παιδιά των άλλων ως δουλειά. «Υπερβολές» θα μου πεις, ότι είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας που αποκλείεται να πραγματοποιηθεί σε μια ελεύθερη κοινωνία θα μου πεις, αλλά είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί;
Αυτό ακριβώς είναι το στόρι πίσω από τη σειρά «The handmaid’s tale» που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα που έγραψε η Μάργκαρετ Ατγουντ το 1985. Η σειρά μας μεταφέρει σε ένα νέο κράτος που ονομάζεται Gilead, όπου βασιλεύουν ο μισογυνισμός, ο ρατσισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός. Στο κράτος αυτό υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που ονομάζεται Handmaid που ο ρόλος τους είναι να γεννούν παιδιά, ανάλογα με το ποιος άνδρας θα τους τύχει. Ως Υπηρέτριες δεν έχουν δικαιώματα, δεν έχουν άποψη, δεν έχουν επιθυμίες, ούτε ονόματα – μάλιστα, παίρνουν το όνομα του ιδιοκτήτη τους με ένα «of» μπροστά.
Κεντρική ηρωίδα είναι η Όφρεντ (Τζουν το πραγματικό της όνομα), που μέσα από τη δική της ιστορία σε βάζει στο κλίμα του τι γίνεται, πως είναι τα πράγματα, τι αντιμετωπίζει καθημερινά. Μέσα από την καθημερινότητά της βλέπουμε πως αντιμετωπίζουν οι άλλες Υπηρέτριες την κοινωνική αυτή κατάσταση και την προσπάθειά τους να αντισταθούν και να ξεφύγουν.
Τα πλάνα είναι στατικά και κοφτά, με τη φωτογραφία να κινείται σε σκούρους τόνους, κάνοντας ακόμα πιο βαριά την ατμόσφαιρα, ενώ οι κατακόκκινες στολές των Υπηρετριών κεντρίζουν αμέσως το ενδιαφέρον σου. Μέσα από τα φλασμπακ των πρωταγωνιστών βλέπεις εικόνες που θυμίζουν το σήμερα, όταν οι γυναίκες ζούσαν μια φυσιολογική ζωή, που πλέον είναι μια πολύ μακρινή ανάμνηση. Παρακολουθώντας τα επεισόδια (10 στον αριθμό) αισθάνεσαι την αδικία και την καταπίεση να σε πνίγουν, νιώθεις έκπληξη με αυτά που αντικρίζεις και στο τέλος αναρωτιέσαι γιατί αδιαφορούμε τόσο για τους γύρω μας.
Η Ελίζαμπεθ Μος ως Όφρεντ είναι εξαιρετική, αφού καταφέρνει να αποδώσει την οργή και την αγανάκτηση για ό,τι ζει μέσα από το βλέμμα της και με κοφτές κινήσεις του σώματός της. Ο Τζόζεφ Φάινς και η Ιβόν Στραχόφσκι δίνουν τόσο καλές ερμηνείες, που είναι δεδομένο ότι θα τους αντιπαθήσεις. Η Αν Ντάουντ είναι φοβερή ως Θεία Λίντια, την αυταρχική φιγούρα που ελέγχει και εκπαιδεύει τις Υπηρέτριες.
Το «Handmaid’s tale» μπορεί να γράφτηκε πριν 32 χρόνια, όμως παραμένει τόσο επίκαιρο, που θα έλεγε κανείς ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή, που η κοινωνία μας έχει γίνει τόσο απάνθρωπη. Με τις ταξικές ανισότητες, τον φόβο, την απώλεια της δημοκρατίας και τον συστηματικό ρατσισμό να πρωταγωνιστούν στο σήμερα, η σειρά αυτή είναι ταυτισμένη με το σήμερα.
