Το Δέρμα Που Κατοικώ

Από τα χειρουργικά γάντια που φοράει ο δρ. Ρομπέρ Λεντγκάρντ, μέχρι τα σιδερένια υποστηλώματα που τοποθετεί σε ένα φυτό (σαν ένα δεύτερο μεταλλικό δέρμα), κι από τους διάσημους πίνακες με τις ανθρώπινες φιγούρες στη βίλα του γιατρού, μέχρι τα παράξενα ορνιθοσκαλίσματα στο δωμάτιο της μυστηριώδους κρατούμενής του, Βέρα (Έλενα Ανάγια), τίποτα δεν είναι τυχαίο στην καινούρια ταινία του Αλμοδόβαρ.

Στα της υπόθεσης, ένας πλαστικός χειρούργος κρατά φυλακισμένη μια κοπέλα με το όνομα Βέρα, στην οποία πραγματοποιεί –για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζουμε αρχικά- πειράματα.
Από τον Φράνκενσταϊν στον Δεσμώτη του Ιλίγγου του Χίτσκοκ και από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» (όπου ο φυλακισμένος δένεται με αυτόν που τον έχει φυλακίσει) στον Ηδονοβλεψία κι από εκεί στο Μάτια Χωρίς Πρόσωπο του Ζορζ Φρανζί και στον Φαντομά, το «Δέρμα που κατοικώ» είναι γεμάτο αναφορές: λογοτεχνικά, κινηματογραφικά, μυθολογικά κλεισίματα του ματιού, τα οποία βοηθούν τον σκηνοθέτη να θέσει μια σειρά ερωτήματα (ακόμα και αν δεν δώσει τις απαντήσεις). Μπορούμε να το «παίζουμε» θεοί; Εάν έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε, ξαναφέρνουμε κοντά μας αυτό που κάποτε μάς ήταν οικείο; Τι είναι η εικόνα, η εξωτερική εμφάνιση; Και τελικά, το δέρμα το οποίο κατοικούμε έχει και τόσο μεγάλη σημασία; Ή υπάρχει κάτι άλλο βαθύτερο που μας κάνει να είμαστε… εμείς;
Η ταινία του Αλμοδόβαρ δεν είναι όμως μια ψυχρή καταγραφή φιλοσοφικών ερωτημάτων. Όλα αυτά υπάρχουν ως υπόβαθρο για να τα ανακαλύψει κάποιος εάν θέλει. Πάνω απ’ όλα, Το Δέρμα Που Κατοικώ είναι ένα ενδιαφέρον θρίλερ, που ταξιδεύει τον θεατή από έκπληξη σε έκπληξη, κάνοντάς τον να «γραπώνεται» συναισθηματικά σε κάθε νέα αποκάλυψη.
Σε αυτό βοηθούν και οι ερμηνείες. Ο Αλμοδόβαρ αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες, τόσο από την Έλενα Ανάγια, όσο και από τη Μαρίσα Παρέδες. Ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής είναι, ωστόσο, ο Αντόνιο Μπαντέρας που -πιο ώριμος από ποτέ- ξανασυνεργάζεται μετά από πολλά χρόνια με τον άνθρωπο που τον βοήθησε να αναδειχθεί, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα ανθρώπινο, έναν «δημιουργό» ανθρώπινο, γεμάτο λάθη και ανασφάλειες. Και κάπως έτσι, και παρά το αμήχανο τελείωμα της ταινίας, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ αποδεικνύει το πως ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης μπορεί να επανασυστήσει τον εαυτό του.