Το δωμάτιο των θαυμάτων (Wonderstruck)
Wonderstruck, ή Το Δωμάτιο των Θαυμάτων, είναι η νέα ταινία του σκηνοθέτη Τοντ Χέινς (που μας έχει χαρίσει ενδιαφέρουσες ταινίες ανά τα χρόνια, όπως τα Velvet Goldmine, Far From Heaven, I’m Not There, και πιο πρόσφατο το Carol). Με την αγαπημένη του πρωταγωνίστρια Τζούλιαν Μουρ σε διπλό ρόλο και στο επίκεντρο του δυο παιδιά, μας παρουσιάζει σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους που τις χωρίζουν 50 χρόνια, τα οποία όμως βιώνουν παράλληλες ιστορίες, που παρακολουθούμε σε διαφορετικό χρώμα, την πρώτη ασπρόμαυρη και την άλλη έγχρωμη.
Το Wonderstruck ήταν και η ταινία έναρξης του 23ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας.
Ο μικρός Μπεν ζει στα 70s ενώ η Ρόουζ στα 30s. Οι ιστορίες τους όμως μπλέκονται καθώς ζουν αντίστοιχες καταστάσεις και περιπλανιούνται στα ίδια σημεία. Η μικρή Ρόουζ είναι κωφή και αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να μάθει τη νοηματική γλώσσα, ενώ οι γονείς της έχουν χωρίσει και της λείπει η μητέρα της που είναι γνωστή ηθοποιός (Τζούλιαν Μουρ). Ο μικρός Μπεν δεν γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας του και ζει με τη μητέρα του (Μισέλ Ουίλιαμς) μέχρι που εκείνη πεθαίνει, ενώ αυτός από κεραυνό χάνει την ακοή του. Έτσι ξεκινά μόνος ένα δύσκολο ταξίδι προς το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, αναζητώντας τον πατέρα του.
Μια τρυφερή ιστορία βασισμένη σε βιβλίο του Μπράιαν Σέλζνικ (που έχει επίσης γράψει το βιβλίο του «Hugo», που μετέφερε το 2011 στο σινεμά ο Μάρτιν Σκορσέζε).
Η ταινία του Χέινς χρησιμοποιεί το μοντάζ και ήχο για να εισάγει το θεατή στον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται οι κωφοί. Στην ιστορία της Ρόουζ επιλέγει το ασπρόμαυρο συνοδεία ορχηστρικής ή τζαζ μουσικής, παραπέμποντας στο βωβό κινηματογράφο ή θυμίζοντας κάτι το πιο πρόσφατο the Artist (2011). Η ιστορία του Μπεν από την άλλη έχει άρωμα 70s και κυρίως funk μουσική συνοδεία.
Ωραίο twist προς το τέλος, συνεχίζει την εξιστόρηση μέσα από μακέτες και είναι σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές της ταινίας.
Ξεχωριστά οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η ηθοποιός που ενσαρκώνει το κοριτσάκι της πρώτης ιστορίας, η Μίλισεντ Σίμοντς, είναι πραγματικά κωφή, έχοντας χάσει την ακοή της από μικρή ηλικίας λόγω σφάλματος υπερδοσολογίας φαρμάκου. Πιθανώς να την απολαύσουμε ξανά φέτος στο θρίλερ του Τζον Κραζίνσκι «Ένα Ήσυχο Μέρος» (A Quiet Place) πλάι στην Έμιλι Μπλαντ, που αναμένεται αρχές Μαΐου’2018.
Πολύ καλές ερμηνείες γενικότερα από τους μικρούς πρωταγωνιστές, αν και η ταινία παρά την παιδικότητα, δεν απογειώνεται συναισθηματικά, κινούμενη σε μια σεναριακή ελαφρότητα, θυμίζοντας πάντως κάτι από Hugo, ίσως και το Boyhood του Λινκλέιτερ. Οι επιλογές του μοντάζ έχουν επίσης καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, ιδίως στην έναρξη που μοιάζει να επιχειρεί εσκεμμένα να μπερδέψει. Η μπλεγμένη χρονικά αφήγηση επίσης θα μπορούσε να αποφευχθεί, μοιάζει ένας συνεχής παραλληλισμός της μιας ιστορίας με την άλλη, σαν να πασχίζει να υπερτονίσει τα κοινά τους στοιχεία και να δημιουργήσει παραπάνω μυστήριο.
Το βασικό πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι «τάζει στο θεατή», ακόμα και με τον τίτλο της, «μαγεία», μέχρι και ταξίδι στο χρόνο, αλλά αυτό που τελικά παραδίδει, αν και τρυφερό, στερείται έντονων μαγικών στιγμών. Διατηρεί όμως την αξία του πνεύματος υποστήριξης ότι το σινεμά είναι για όλους και για ανθρώπους με αναπηρία.
