Ταξιδεύοντας στην… Πόλη του Θεού
O θρίαμβος αυτής της ταινίας οφείλεται στο ότι καταγράφει την πραγματικότητα ανθρώπων που μεγάλωσαν μέσα στους βίαιους δρόμους και τη φτώχεια των βραζιλιάνικων παραγκουπόλεων.
Η ταινία του Φερνάντο Μεϊρέγιες αποτελεί μία αποστομωτική απάντηση στις ιστορίες φαντασίας, μαζικής κατανάλωσης και επιτηδευμένης βίας που μας έχει συνηθίσει το Χόλιγουντ.
Δεκαετία του ’60, Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο 11χρονος Μπουσκαπέ ζει στην «Πόλη του Θεού», ένα υποβαθμισμένο προάστιο που καλλιεργεί και διδάσκει τη βία. Μεγαλώνοντας παρακολουθεί τις ζωές των παιδιών γύρω του, ένα καθημερινό πάρε-δώσε με την εγκληματικότητα. Ξέρει ότι αν καταφέρει να επιζήσει από όλο αυτό, θέλει να ακολουθήσει το μεγάλο του όνειρο, να γίνει φωτογράφος.
Ο Νταντίνιο, ένας συνομίληκός του επιδιώκει να γίνει κάποια μέρα ο πιο διαβόητος εγκληματίας. Μπαίνει από νωρίς σε μονοπάτια βίαια, μπλέκεται σε συμμορίες και στον κόσμο των ναρκωτικών και μετατρέπεται στον απόλυτο «άρχοντα» του υποκόσμου.
Είναι μόνο δύο από τις ιστορίες που παρακολουθούμε να ξετυλίγονται στην οθόνη. Μέσα από την αφήγηση του νεαρού Μπουσκαπέ, οι ζωές μιας πληθώρας χαρακτήρων διασταυρώνονται και παρουσιάζονται με μια αλήθεια που πολλές φορές μοιάζει υπερβολική. Είναι, όμως, η αλήθεια όσων μεγάλωσαν σε αυτές τις παραγκουπόλεις.
Ο Μεϊρέγιες καταγγέλλει με ωμό ρεαλισμό τη βία που μαστίζει ακόμη και σήμερα τη χώρα του.
Η «Πόλη του Θεού» ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας το 2003 και υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ (σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, καλύτερης φωτογραφίας και μοντάζ).
