Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα
Κοινωνικό σινεμά στην εποχή της κρίσης από τους Βέλγους αδελφούς Νταρντέν.
Η Σαντρά μαθαίνει ότι μπροστά στο δίλημμα των μπόνους ή της θέσης της στην εταιρεία, οι συνάδελφοί της επέλεξαν τα πρώτα. Έχει ένα Σαββατοκύριακο πριν από τη νέα ψηφοφορία που μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα και η Σαντρά θα επιλέξει να μιλήσει με τους συναδέλφους της και να προσπαθήσει να τους αλλάξει γνώμη, καθώς φοβάται ότι αν χάσει τη δουλειά της, η κατάθλιψη που κατάφερε να αντιμετωπίσει θα επιστρέψει.
Επιλέγοντας μία επίκαιρη ιστορία, οι αδελφοί Νταρντέν, μιλούν για την αλληλεγγύη και την κρίση όχι τόσο την οικονομική, αλλά κυρίως την ηθική. Επίτηδες βάζουν την ηρωίδα τους να συναντά έναν έναν τους συναδέλφους της και να αντιδρά ανάλογα με τη στάση του καθενός. Από το ανθρώπινο ενδιαφέρον στη σκληρότητα, η απόσταση είναι μεγάλη αλλά οι σκηνοθέτες καταφέρνουν να την καλύψουν.
Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία της φιλμογραφίας τους, ούτε τόσο «προφητική» όπως παλαιότερες ταινίες τους, είναι όμως ανθρώπινη και ρεαλιστική. Με μία λιτή κινηματογράφιση (οι Νταρντέν επιλέγουν να βάλουν χρώμα στο κάδρο τους μέσα από τα ρούχα της ηρωίδας) και κάνοντας το είδος του σινεμά βεριτέ που τους αρέσει, προσπαθούν να προσεγγίσουν την πραγματικότητα.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι υπέροχη στον ρόλο της, καλύπτοντας όλη την γκάμα των συναισθημάτων της ηρωίδας -από την αγωνία, στην ντροπή, την αποφασιστικότητα και την απελπισία- και δεν παραπέμπει στη μεγάλη σταρ που είναι. Παρουσιάζεται ως ένα ευάλωτο πλάσμα, με όρεξη να παλέψει για αυτό που δικαιούται.
Αν και για πολλούς, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας δεν θα έπρεπε να αποτελούν υλικό για ταινίες μυθοπλασίας, αλλά για ντοκιμαντέρ, το κοινωνικό σινεμά των Νταρντέν δείχνει ότι υπάρχουν φλέγοντα ζητήματα που δεν μπορούν να αγνοηθούν από τους σύγχρονους κινηματογραφιστές.
Τελικά να τη δω;
Ίσως όχι η καλύτερη της φιλμογραφίας τους, αλλά μία ταινία που μιλά για τα πιεστικά προβλήματα της εποχής μας. Με μία πολύ καλή Μαριόν Κοτιγιάρ, είναι μία ταινία με μήνυμα που δεν θα έπρεπε να περάσει αδιάφορο…
