Χειμώνας

Νεαρός συγγραφέας που μοιάζει να έχει βγει από την εποχή της Μέρι Σέλεϊ και του Φρανκενστάιν αποφασίζει να εγκαταλείψει το Λονδίνο και να επιστρέψει στο χωριό του. Μένοντας στο σπίτι του πατέρα του, θα κληθεί να αντιμετωπίσει τους ίδιους δαίμονες που αντιμετώπισε και ο πατέρας του.

Ενδιαφέρουσα -αν και όχι πάντα επιτυχημένη- η συνάντηση του είδους του στοιχειωμένου σπιτιού και των γοτθικών στοιχείων με το βουκολικό στοιχείο της ελληνικής επαρχίας. Αν και το background το έχουμε (η μοναχική ύπαιθρος, τα ερειπωμένα σπίτια), δεν έχουμε δει να επιχειρείται κάτι παρόμοιο μέχρι σήμερα.

Ενδιαφέρουσα και η σκηνογραφία της ταινίας, τα κοστούμια, εξαιρετικό το animation της ιστορίας που αφηγείται στον γιο του ο Βαγγέλης Μουρίκης (και με τοπ την ατάκα του μικρού στην φράση του πατέρα του ότι έκανε πολύ κρύο: «Πιο κρύο από την Κοζάνη;»)

Σε επίπεδο ιστορίας, δεν τα καταλαβαίνεις και όλα όσα γίνονται -γεγονός που δεν με ενοχλεί προσωπικά, το προτιμώ από ξεκάθαρα φαντάσματα με ξεκάθαρες επιθυμίες.

Σκηνοθετικά, ο Κωνσταντίνος Κουτσολιώτας προσπαθεί, αλλά υπάρχουν στιγμές που το αποτέλεσμα μοιάζει αρκετά γραφιστικό και δεν ανταποκρίνεται στην ποιότητα που απαιτεί μια ταινία τέτοιου είδους.

Τελικά να τη δω;

Μία ενδιαφέρουσα πρώτη απόπειρα που «προδίδεται» μερικές φορές από τις αδυναμίες της παραγωγής. Με μεγαλύτερο μπάτζετ θα μπορούσε να αποτελεί ένα συμπαθητικό θρίλερ που θα συνδύαζε γοτθική και ελληνική παράδοση.