Tι να δούμε στο φετινό IN-EDIT

Ξεκινά αύριο 23 Απριλίου το πρώτο IN-EDIT, το φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη και οι Cinepivates προλογίζουν τις επιλογές τους. Αναλυτικά για το φεστιβάλ και το Πρόγραμμα διαβάστε εδώ.

Searching for Sugarman:

Xώρα: Σουηδία / Μεγάλη Βρετανία, Σκηνοθεσία: Μάλικ Μπεντζελούλ, Διάρκεια: 86′

Σε ειδική προβολή προβάλλεται η ταινία που κατέκτησε το περσινό Όσκαρ Ντοκιμαντέρ. Το 1968, δύο γνωστοί Αμερικάνοι μουσικοί παραγωγοί ανακαλύπτουν σε μπαρ του Ντιτρόιτ τον Αμερικανο-μεξικάνο Σίξτο Ροντρίγκεζ, και μαγεύονται από τις φολκ καταβολές και τους προφητικούς του στίχους. Κυκλοφορούν μαζί του δύο άλμπουμ, αλλά αμφότερα αποτυγχάνουν εμπορικά, με αποτέλεσμα ο Ροντρίγκεζ να χαθεί τελείως από το προσκήνιο. Στη Νότιο Αφρική το πρώτο άλμπουμ γίνεται «σάουντρακ» της επανάστασης των νεαρών Νοτιοαφρικάνων ενάντια στο απαρτχάιντ. Δεκαετίες αργότερα, δύο θαυμαστές του Ροντρίγκεζ, αγνοώντας τις φήμες που θέλουν τον μουσικό να έχει αυτοκτονήσει επί σκηνής, ξεκινούν την αναζήτησή του. Το «Ψάχνοντας τον Sugar Man» είναι το χρονικό της έρευνας, η καταγραφή ενός συναρπαστικού ταξιδιού από ήπειρο σε ήπειρο με συνοδοιπόρο τις μελωδίες του Σίξτο.

Τyler

Twenty Feet from Stardom/ Λίγα Μέτρα από τη Δημοσιότητα:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Μόργκαν Νέβιλ, Διάρκεια: 87′

Η ταινία που κέρδισε το φετινό όσκαρ ντοκιμαντέρ. Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για ‘αστέρες μικρότερου βεληνεκούς’, καλλίφωνους ανθρώπους που για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν έφτασαν να κάνουν αξιοζήλευτη καριέρα. Κυρίως αναφέρεται σε τραγουδίστριες που έκαναν backing vocals σε διάσημα σχήματα, όπως Ρέι Τσάρλς, Στίβι Γουόντερ, Ρόλινγκ Στοουνς, Μπάουι, Τομ Τζόουνς, Τζο Κόκερ, Μάικλ Τζάκσον, Στίγκ, Τίνα Τάρνερ, Έλτον Τζον, Μπρους Σπρίνγκστιν, Μπέτι Μίντλερ. Φυσικά, για τους μουσικόφιλους πολλές από τις μεγαλοκοπέλες πλέον δεν θα είναι καθόλου άγνωστες, όπως λανθασμένα αναφέρoυν ορισμένοι. Όλοι έχουμε ακούσει την  Ντάριν Λοβ, την Μαίρη Κλέιτον ή την Λίζα Φίσερ! Πολύ έξυπνο το τρικ παρουσίασης των πρωταγωνιστών μας στους τίτλους έναρξης.Η ταινία αξίζει για τις σημαντικές αποκαλύψεις του χώρου (ξέρατε ότι είχε το Sweet Home Alabama αντιρατσιστικό μήνυμα;), αλλά και τα περιβόητα «χαστούκια» που πολύ ωραία παρουσιάζει ο σκηνοθέτης σε εκατέρωθεν δηλώσεις. Πολλά χιουμοριστικά στιγμιότυπα στιχομυθίας διάσημων και πισωμαχαιρώματα, έστω και τόσα χρόνια μετά. Στα υπέρ η ρεαλιστικότητα και η ειλικρίνεια πολλών στο τι συντέλεσε στην μη επιτυχία τους. Προσωπικά βρήκα συγκλονιστικό το πέρασμα του χρόνου από αρκετές από αυτές. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ιδίως το πως πάχυναν μερικές από τις καλλίγραμμες κοπέλες που βλέπουμε σε βιντεοκλίπ να λικνίζονται αισθησιακά.

Gimli

Mistaken For Strangers:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Τομ Μπέρνινγκερ, Διάρκεια: 75′

 Ένα από τα αγαπημένα μου φετινά μουσικά / παραμουσικά ντοκιμαντέρ. Παρακολουθεί το ροκ συγκρότημα the National, αλλά πολύ γρήγορα το θέμα του γίνεται η σχέση των δυο αδερφών, του τραγουδιστή και του μικρότερου αδερφού του που έχει αναλάβει την επιμέλεια του ντοκιμαντέρ. Ουσιαστικά γίνεται ένας πόλεμος από αδερφό εναντίον αδερφού ο ένας να κλέψει το επίκεντρο της ταινίας από τον άλλο. Θεματολογικά είναι καλύτερο που δεν παρακολουθούμε απλά συναυλίες, όπως με το αντίστοιχο των Stone Roses. Το μεγάλο του ατού η ειλικρίνεια και μερικές ωραίες μελωδίες. Όλη του η αξία όμως κρύβεται στην τελευταία λήψη. Πλάνα που έχουμε δει και προηγουμένως αλλά από διαφορετική γωνία αποκαλύπτουν την αλήθεια δικαιολογώντας παράλληλα τον τίτλο. Συγκινητικό σε στιγμές, αδιάφορο και συγκεχυμένο σε άλλες, με έντονη κοιλιά στη μέση, χιουμοριστικό. Αν οι National ήταν οι Coldplay ίσως να ήταν διαφορετικά, ίσως και όχι.

Gimli

Good Ol’Freda:

Χώρα: Μ. Βρετανία / ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Ράιαν Γουάιτ, Διάρκεια: 86′

Χαρούμενο και ανάλαφρο, αυτό το ντοκιμαντέρ, μιλά για τη Φρίντα την «καλή», φανατική groupie-fan των περίφημων σκαθαριών, που διατέλεσε γραμματέας τους επί 11 χρόνια και εξέδιδε το περιοδικό του fan club των Beatles. Η Φρίντα Κέλι έχει φοβερό χιούμορ αλλά και αφηγηματικό ύφος και είναι πραγματικά απόλαυση να την ακούς. Φυσικά έχει και κάποιο αρχειακό υλικό, φωτογραφίες, δημοσιεύσεις που θα μας δείξει, όμως μη γελιέστε: το επίκεντρο του ντοκιμαντέρ είναι η ίδια και όχι οι Beatles. Όσες φορές κι αν οι προσωπικότητες πήγαν να αποσπάσουν το ενδιαφέρον, η Φρίντα το επαναφέρει πάνω της επιβεβαιώνοντας ότι αυτή είναι το θέμα.  Αν μαθαίνουμε κάτι που δεν γνωρίζαμε πριν: όχι. Η Φρίντα υποστηρίζοντας τον τίτλο της απόλυτα εχέμυθης γραμματέας αρνείται να πει λεπτομέρειες κουτσομπολιών. Θα αφήσει βέβαια αρκετά (για να μη πούμε πάμπολλα) υπονοούμενα! Είναι μια ωραία διαδρομή αυτές οι αναμνήσεις της Φρίντας, αλλά θα περίμενε κανείς ο σκηνοθέτης να τις ντύσει με περισσότερη μουσική των σκαθαριών -τουλάχιστον επιλέγει μουσική της δεκαετίας.

Gimli