Εκδίκηση με στυλ

Όταν ο  συνταξιούχος Τζο (Μάικλ Κέιν) γίνεται μάρτυρας μιας ληστείας σε τράπεζα, αποφασίζει ότι ο καλύτερος τρόπος για να εκδικηθεί το τραπεζικό σύστημα που του «έφαγε» τα λεφτά της συνταξιοδότησής του είναι να οργανώσει τη δική του ληστεία, παρέα με τους «κολλητούς» του, Γουίλι και Άλμπερτ.

Ο Ζακ Μπραφ σκηνοθετεί τρεις βετεράνους, σε μία ταινία που σαφώς έχει ως στόχο τις «τσέπες» ενός μεγαλύτερης ηλικίας κοινού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα διασκεδάσει και τους υπόλοιπους θεατές.

Η ταινία ακολουθεί το είδος του crime comedy, μόνο που εδώ δεν έχουμε μια παρέα loosers, αλλά μια παρέα ηλικιωμένων που μόνο τους όριο στο να διοργανώσουν την τέλεια ληστεία μοιάζει να είναι η ίδια τους η ηλικία. Φυσικά, τα αστεία για την δήθεν ανημπόρια τους δίνουν και παίρνουν -αστεία για σεξ μετά από κάποια ηλικία, κυνηγητά με αμαξίδια για ηλικιωμένους, αλλά οι ατάκες είναι καλογραμμένες και οι τρεις κύριοι (Κέιν, Μόργκαν Φρίμαν και Άλαν Άρκιν) είναι όπως πάντα απολαυστικοί -με τον Άλαν Άρκιν να είναι ο καλύτερος από τους τρεις.

Η ταινία αποτελεί ριμέικ του -σαφώς καλύτερου- Going in Style του 1979, ενώ θυμίζει το Last Vegas -και πάλι με τον Μόργκαν Φρίμαν. Απευθύνεται στο ίδιο κοινό, ένα κοινό κάποιας ηλικίας που θέλει να γελάσει και να δει χαρακτήρες που να αφορούν τη δική του γενιά, όχι απαραιτήτως σε ρεαλιστικούς ρόλους.

Σίγουρα ο Ζακ Μπραφ βασίζεται υπερβολικά στο πρωταγωνιστικό του τρίο, έχει τη λίστα με τα κλισέ του και τα τσεκάρει ένα προς ένα, αλλά παράλληλα το Going in Style διαθέτει και συναίσθημα και αρκετές δόσεις χιούμορ για μια ευχάριστη μιάμιση ώρα σε θερινό σινεμαδάκι. Και σίγουρα υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζει από τον συρφετό των χολιγουντιανών “stoner comedies” -δηλαδή ταινίες με ναρκωτικά, κολεγιόπαιδα κ.λπ.- που έχουν κατακλύσει τις κινηματογραφικές μας οθόνες.