Φύλακες του Γαλαξία 2
Οι πρώτοι Φύλακες του Γαλαξία έφεραν έντονα τα σημάδια της νοσταλγίας και της κλασικής περιπέτειας, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από ταινίες όπως ο Ιντιάνα Τζόουνς ή ο Ε.Τ. Βοηθούσε και το γεγονός ότι στο επίκεντρο υπήρχε ένας wise-us (ελληνιστί εξυπνάκιας) τύπος που με χιούμορ, αλλά και θάρρος αντιμετώπιζε τις καταστάσεις γύρω του. Το Guardians of the Galaxy 2 παίρνει αυτή τη συνταγή της επιτυχίας και προσπαθεί να την αναπαράγει. Μόνο που δεν τα καταφέρνει ακριβώς. Το αποτέλεσμα είναι τα σωστά υλικά, αλλά όχι στις σωστές δόσεις ή τουλάχιστον όχι με τις σωστές γεύσεις.
Για να κάνουμε μια σύνδεση με τα προηγούμενα, η αγαπημένη ομάδα έχει αναλάβει να προστατεύσει τον Γαλαξία. H Αΐσα, ηγέτιδα μιας χρυσής φυλής, προσλαμβάνει τους Guardians για να εμποδίσουν κάποιους από το να κλέψουν από τον πλανήτη της μπαταρίες ενέργειας. Οι τίτλοι της αρχής πέφτουν την ώρα που μία μεγάλη μάχη με ένα γιγαντιαίο τέρας λαμβάνει χώρα. Μόνο που εμείς την παρακολουθούμε στο… background γιατί ο Baby Groot απλά έχει αποφασίσει να χορέψει. Είναι μία από τις ευφάνταστες σκηνές της ταινίας και σίγουρα θα είχε να ευνοηθεί από περισσότερες τέτοιες. Η ομάδα φυσικά νικάει, μόνο που μια κίνηση του Ρόκετ στέλνει όλη τη χρυσή φυλή εναντίον των Guardians. Αυτοί θα φτάσουν σε έναν πλανήτη, όπου θα συναντήσουν τον πατέρα του Πήτερ Κουίλ, τον Εγώ, ο οποίος εκφράζει την έντονη επιθυμία επανασύνδεσης με τον υιό του.
Αρκετές οι θρησκευτικές αναφορές της ταινίας. «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» θα μπορούσε να αναφωνεί ο αυτάρεσκος -πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς;- Εγώ, ένα ουράνιο πλάσμα (δηλαδή μια θεότητα). Η σχέση με την πατρική -και θεϊκή- αυτή φιγούρα αποτελεί κεντρικό θέμα της ταινίας και το GoTG2 λαμβάνει ξεκάθαρη στάση. Το πρόβλημα είναι ότι κατ’ αρχάς δεν μπορείς να αναζητάς βαθιά φιλοσοφικά ερωτήματα σε μία εύπεπτη ταινία όπως αυτή και το δεύτερο ότι το σύμπαν της Marvel είναι γεμάτο με παρόμοια παραδείγματα. Όταν πριν από μερικά χρόνια ο Κένεθ Μπράνα έκανε κάτι αντίστοιχο με τον πρώτο Θορ, οι περισσότεροι έσπευδαν να τον απορρίψουν χαρακτηρίζοντας την ταινία πολύ σαιξπηρική. Φαντάζομαι ότι τώρα που η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το πέος του Ego είναι καλύτερα;
Όχι ότι η ταινία δεν έχει τις καλές στιγμές της. Οι αναφορές στη δεκαετία του 1980 (από τον Ντέιβιντ Χάσελχοφ στον… Πάκμαν), χαρακτήρες για τους οποίους ενδιαφέρεσαι (παρά το γεγονός ότι το βάρος πέφτει στον Πίτερ Κουίλ, ο Ντραξ είναι εκείνος που κλέβει την παράσταση και ο Ντέιβ Μπαουτίστα είναι ιδανικός στον ρόλο) και μερικές εντυπωσιακές σκηνές μάχης (όπως εκείνη της αρχής και η σκηνή με τον Γιόντου και το βέλος), αλλά αρκετά συχνά το GoTG μοιάζει αμήχανο: κολεγιακό χιούμορ, βαρετές σκηνές δράσης (η τελική αναμέτρηση δεν λέει να τελειώσει) και μία -ας το παραδεχτούμε- προβλέψιμη πλοκή (όλοι είχαμε φανταστεί τι θα γινόταν, έτσι;) δεν βοηθούν στο να φτάσει η δεύτερη ταινία το επίπεδο της πρώτης. Ακόμα και οι επιλογές του soundtrack φαινόταν να ταιριάζουν περισσότερο στις σκηνές σε σχέση με το δεύτερο μέρος.
Είναι, επίσης, κρίμα που η ταινία δεν εκμεταλλεύεται την Γκαμόρα περισσότερο. Σε αυτή την ταινία μοιάζει σχεδόν παραγκωνισμένη, είτε ανησυχεί για τον Πήτερ Κουίλ, είτε τσακώνεται με την αδελφή της. Ελπίζουμε τις επόμενες φορές να τη δούμε να κρατά καλύτερο ρόλο. Όσο για τον Baby Groot η ταινία φαίνεται να γνωρίζει πόσο γλυκός είναι -και σπεύδει να το σχολιάσει- αλλά δεν το εκμεταλλεύεται υπερβολικά.
ΥΓ. Καθίστε μέχρι να πέσουν και οι τελευταίοι τίτλοι τέλους της ταινίας, καθώς δεν έχει ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 5 (!) σκηνές. Η τελευταία είναι απολαυστικότατη, ενώ σε μία άλλη γίνεται αναφορά σε έναν από τους μεγάλους κοσμικούς κακούς της Marvel.
