Το Αυτό (It)
Όταν ο μικρός Τζόρτζι χάσει, σ’ έναν υπόνομο, το χάρτινο καραβάκι που του έφτιαξε ο αδελφός του Μπιλ, ο μόνος τρόπος για να το πάρει πίσω είναι να ακολουθήσει έναν κλόουν που κατοικεί στους βρωμερούς σωλήνες. Ο κλόουν όμως πεινάει πολύ, και τα παιδιά του Ντέρι αποτελούν την λιχουδιά που θέλει να γευτεί.
Ο φρικιαστικός Πένιγουαϊζ ζει στο αποχετευτικό σύστημα του Ντέρι και κάθε 27 χρόνια ξυπνάει από τον λήθαργο του για να τραφεί. Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεις θύμα του είναι να φοβάσαι κάτι, ότι και να είναι αυτό, εκείνος ξέρει πως θα το εκμεταλλευτεί ώστε να σε πάρει μαζί του για να «επιπλεύσεις».
Ο Άντι Μουσκιέτι, στην μόλις δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του, σκηνοθετεί το διασκευασμένο σενάριο των Τσέιζ Πάλμερ, Κάρι Φουκουνάγκα και Γκάρι Ντόμπερμαν που βασίζεται στο διάσημο, και πολυσέλιδο, μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ. Η μεγάλη επιτυχία του σεναρίου στηρίζεται στο ότι ήξεραν ακριβώς τι πρέπει να κρατήσουν, τι πρέπει να πετάξουν και τι να αναπροσαρμόσουν ώστε Το Αυτό να μην απέχει δεκαετίες από τα βιώματα του σημερινού θεατή. Ενώ στο βιβλίο του Κινγκ το κυνήγι του Πένιγουαϊζ γίνεται την δεκαετία του ’50, στην κινηματογραφική μεταφορά βρισκόμαστε τα τέλη της δεκαετίας του ’80- χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στην συνάντηση των παιδιών ως ενήλικες. Η αγαπημένη αυτή δεκαετία που ταυτίζεται με την παιδική ηλικία των σημερινών 30άρηδων μπορεί να χτυπήσει καλύτερα μια φλέβα νοσταλγίας.
Επτά παιδιά ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τον δαιμονικό κλόουν που στερεί την ζωή στα παιδιά του Ντέρι. Και οι επτά δεν είναι αυτό που θα λέγαμε δημοφιλείς στο σχολείο, το αντίθετο μάλιστα. Το σχολείο αποτελεί γι’ αυτά μια καθαρή υποχρέωση που μπορεί να καταλήξει ακόμα και επικίνδυνη για την σωματική τους ακεραιότητα. Το καθένα μ’ ένα δικό του χαρακτήρα, με ένα χαρακτήρα που δεν γίνεται αποδεκτός από την κοινωνική μάζα ενός σχολείου. Ο Μπιλ (Τζέιντεν Λίμπερερ) θλιμμένος από την εξαφάνιση του μικρού του αδελφού (Τζάκσον Ρόμπερτ Σκοτ), ο Έντι (Τζακ Ντίλαν Γκρέιζερ) τρομοκρατημένος από την ύπαρξη μικροβίων σ’ αυτόν τον κόσμο, ο Ρίτσι (Φιν Γούλφχαρτ) με τα σεξουαλικά του αστεία που σε κανέναν δεν φαίνονται έξυπνα, ο Μπεν (Τζέρεμι Ρέι Τέιλορ) που του αρέσει να περνάει χρόνο στην βιβλιοθήκη ακόμα και στις καλοκαιρινές διακοπές, ο Μάικ (Τσόουεν Τζέικομπς) ο ορφανός νέγρος, θύμα φυλετικών διακρίσεων, που διστάζει να σκοτώσει αρνιά στο σφαγείο των συγγενών του, ο εβραίος Στάνλεϊ (Γουάιτ Όλεφ) που προσαρμόζεται επιτακτικά στις υποχρεώσεις και στις τελετές της θρησκείας του και η Μπέβερλι (Σοφία Λίλις) το μοναδικό κορίτσι της παρέας που λειτουργεί ως το σημείο ισορροπίας της παρέας.
Αναμεσά τους ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ στον ρόλο του κλόουν μοιάζει η ιδανική επιλογή. Το χαμόγελο, η φωνή, τα μάτια –ενισχυμένα από ψηφιακή επεξεργασία- προσδίδουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που είναι ικανά να τρομάξουν ένα παιδί αλλά και εμάς. Το Αυτό όμως δεν απλά μια ταινία τρόμου που θέλει να σε φρικάρει με την εικόνα ενός κλόουν που έχει σειρές από αμέτρητα κοφτερά δόντια και είναι ικανός να υπνωτίζει τα θύματα του. Είναι μια ταινία γεμάτη παιδική ηλικία που φέρνει στην επιφάνεια όλα εκείνα που θέλουμε να θυμόμαστε αλλά και να ξεχάσουμε από τότε. Εκφοβισμός στο σχολείο, παθολογικές οικογένειες με γονείς που φυλακίζουν τα παιδιά τους λόγω των δικών τους εμμονών, μοναξιά αλλά πάνω απ’ όλα η φιλία. Ο ίδιος ο Στίβεν Κινγκ δηλώνει ότι το Στάσου Πλάι μου ήταν ένα ζέσταμα για Το Αυτό. Η ομάδα των παιδιών, που βαπτίζονται ως Λέσχη των Λούζερ, έχουν τα πιο ισχυρά όπλα έναντι του κακού και αυτά δεν είναι άλλα από την αλληλεγγύη, την αγάπη αλλά και το θάρρος.
Οι σκηνές του ατομικού φόβου του κάθε παιδιού είναι εκείνες που ξεχωρίζουν στις εμφανίσεις του Πένιγουαϊζ. Όχι τόσο για τον τρόμο που μπορούν να προκαλέσουν στον θεατή αλλά κυρίως με την ατμόσφαιρα γύρω από την οποία κτίζονται. Κορυφαίες σκηνές αποτελούν η εναρκτήρια σκηνή του Τζώρτζι, που είναι και η πιο ανατριχιαστική ερμηνεία του Πένιγουαϊζ, και το κρεοπωλείο όπου εμφανίζεται στον Μάικ. Το Αυτό λοιπόν υστερεί σε ένταση τρόμου, και κάποιες εμφανίσεις του Πένιγουαϊζ ακροβατούν στο σκοινί της κωμωδίας. Αν πας αποκλειστικά για την τόνωση της αδρεναλίνης θα μείνεις μ’ ένα κόκκινο μπαλόνι στο χέρι, γιατί Το Αυτό δεν έχει στόχο να σε τρομάξει με ήρωες τύπου Σχιζοφρενή Δολοφόνου. Ο τρόμος επαναπροσδιορίζεται όχι μόνο μέσα από φρικιαστικά πλάσματα, αλλά και από τον πραγματικό φόβο που κρύβεται στις ζωές μας. Η ζωή του κάθε παιδιού καθορίζεται από το οικογενειακό του περιβάλλον το οποίο διαμορφώνει τους φόβους αλλά και τις ελπίδες του. Ένα παιδί που κακοποιείται σεξουαλικά μέσα στο σπίτι του πως είναι δυνατόν να φοβηθεί έναν κλόουν που δαγκώνει; Το τέρας στην προκειμένη περίπτωση έχει την μορφή γονιού που κατατρώει την αθωότητα που τόσο πολύ ανάγκη έχουν τα παιδιά. Η αντίθεση της παιδικής αθωότητας που πασχίζει να επιπλεύσει στην παραφροσύνη του ενήλικου μυαλού και του τρομακτικού κλόουν – σύμβολο του παιδικού τσίρκου και πάρτι – που καλεί τα παιδιά να επιπλεύσουν μαζί του στον θάνατο συνοψίζουν όλα όσα θέλει να σου πει Το Αυτό για τις μεταμφιέσεις αυτού του κόσμου. Και μέσα σ’ όλα υπάρχει και μια τηλεόραση που ελέγχεται από τον κλόουν, τον διαφημίζει και παροτρύνει τα παιδιά να πράξουν όπως ο κλόουν θα επιθυμούσε. Δεν κερδίζει όμως πάντα, οι πιο δυνατοί απλά την αγνοούν.
Το Αυτό πετυχαίνει μ’ ένα απολύτα ταιριαστό καστ να αποτελέσει μια ταινία τρόμου για θεατές που προτιμούν να σκέφτονται παρά να τινάζονται στο κάθισμα τους. Με μια γλυκόπικρη ανάμειξη νοσταλγίας και φρίκης καταφέρνει να σου μεταδώσει μια ανησυχία που θα σε ακολουθεί και μετά τους τίτλους τέλους.
