Μαργκερίτ Ντυράς: Η Οδύνη (La Douleur)

Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντυράς, Η Οδύνη του Γάλλου σκηνοθέτη Εμανουέλ Φινκέλ προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και κέρδισε το βραβείο της επιτροπής.

Στη διάρκεια του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου, ο σύζυγος της Μαργκερίτ, Ρομπέρ Αντέλ, συλλαμβάνεται. Η Μαργκερίτ βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς αναμονής: περιμένει να μάθει νέα για τον σύζυγό της, περιμένει να τελειώσει ο πόλεμος, περιμένει από τον σύζυγό της να επιστρέψει, σκεπτόμενη ότι είναι πιθανό και να μην επιστρέψει ποτέ, περιμένει να ζήσει.

Παρά τη λογοτεχνίζουσα φύση του αρχικού υλικού -η ταινία βασίζεται κυρίως στη «φωνή» της Μαργκερίτ Ντυράς έτσι όπως αυτή έχει καταγραφεί στο βιβλίο- επιτυγχάνει μια απόλυτα σύγχρονη κινηματογράφηση, η οποία οδηγεί σε ένα γοητευτικό οπτικό αποτέλεσμα. Σύγχρονος είναι και ο προβληματισμός για τη γυναικεία ψυχολογία απέναντι στα ηθικά διλήμματα που αντιμετωπίζει. Δεν θα συμφωνήσεις πάντα με την αντίδραση της Μαργκερίτ, αλλά η ταινία καλεί τον θεατή να σκεφτεί τι θα έκανε στη θέση της και γιατί εκείνη αντιδρά με τον τρόπο που αντιδρά.

Η κεντρική ηρωίδα μοιάζει να παραδέρνει μέσα στην θλίψη της και την αγωνία της, απόλυτα σύγχρονη και δυναμική -μια σχεδόν τραγική φιγούρα που δεν αναζητά την κατανόηση ή την «συγχώρεσή» μας. Εξαιρετική η Μελανί Τιερί στον ρόλο της Ντυράς, μιας γυναίκας που βυθίζεται στην εμμονή της δυστυχίας στον απόλυτο βαθμό. Η Τιερί καταφέρνει να κάνει την Μαργκερίτ τη φιγούρα που μένει χαραγμένη στο μυαλό του θεατή μετά το τέλος της ταινίας.

Ένα από τα προβλήματα της ταινίας είναι ότι μοιάζει ουσιαστικά να είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: στο πρώτο η Μαργκερίτ μοιάζει «αιχμάλωτη» του Γάλλου αξιωματούχου που της υπόσχεται να βοηθήσει τον σύζυγό της, ενώ στο δεύτερο, το βάρος πέφτει στον καλύτερο φίλο του συζύγου της. Είναι το δεύτερο μέρος που είναι πιο απρόσμενο και μοιάζει μοντέρνο σε σχέση με το πρώτο πιο κλασικό μέρος της ταινίας.