Revenge

H σκηνοθέτης Κοραλί Φαρζά, παρουσιάζει ένα θριλεράκι με ζωηρά χρώματα και εξωπραγματικά μπόλικους τενεκέδες αίμα. Πλούσιος παντρεμένος γόης προσκαλεί την ερωμένη του σε θέρετρο στη μέση της ερήμου, ενώ την ίδια στιγμή καταφτάνουν και δυο φίλοι του για να πάνε για κυνήγι. Ποτέ μην καλείς ταυτόχρονα τους φίλους και την ερωμένη σου, μας λέει η ταινία.

Ένας από τους φίλους του με την συμπαράσταση του γόη, βιάζει την κοπέλα, ενώ αυτή είναι σε υστερία τον απειλεί και ο γόης αποφασίζει να την δολοφονήσει πετώντας την από ένα γκρεμό. Η κοπέλα πέφτει στο κενό και καρφώνεται με φόρα σε ένα δέντρο, όπου μένει καρφωμένη όλο το βράδυ. Τελικά, θα καταφέρει να ξεπαγιδευτεί και θα τρέξει να σωθεί από τους τρεις φίλους κυνηγούς που την αναζητούν για να την αποτελειώσουν…

Ο διώκτης όμως μπορεί εύκολα να γίνει το θήραμα και οι ρόλοι θύτη και θύματος να αντιστραφούν.

Η ταινία Revenge παρά το θέμα της είναι ταινία με φεστιβαλική κατεύθυνση και πράγματι απέσπασε καλά σχόλια στις Κάννες. Με σχετικά καλή φωτογραφία, αργούς ρυθμούς και μερικά πλάνα που έχουν έναν ρετρό αισθησιασμό, έκανε κάποιους να αναφέρουν επιρροές από το σινεμά του Σον Μπέικερ, χωρίς φυσικά να έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο, ούτε και το ύφος της ταινίας με αυτές του Μπέικερ (Tangerine, the Florida Project). Για εμένα ο gore αισθησιασμός σε όλο το μεγαλείο του φέτος ήρθε από το «Αφήστε τα Πτώματα να Μαυρίζουν στον Ήλιο», που είδαμε σε Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και Γαλλόφωνο Φεστιβάλ. Τούτο εδώ δεν μου «μίλησε» ιδιαίτερα, φάνηκε πολύ φτιαχτό, με κούρασε η μεγάλη του διάρκεια και η υπερβολή του που σε σημεία καταντά τραγελαφική.

Ως θεματολογία, η εκδίκηση γυναίκας που πέφτει θύμα βιασμού από άντρες δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Ίσως έχετε διαβάσει ένα αφιέρωμα που είχα γράψει παλαιότερα «Ο Βιασμός στο Σινεμά», όπου υπάρχει ολόκληρη κατηγορία ταινιών, τα λεγόμενα rape and revenge films (I Spite on Your Graves, Mrs .45, Eye for an Eye κτλ). Η διαφορά -κατά τη γνώμη μου- σε αυτά με αυτή την ταινία, είναι ότι εκείνα είχαν φεμινιστική προσέγγιση, ενώ εδώ η όλη αισθησιακή προσέγγιση του χαρακτήρα τόσο στην αρχή όσο στην εξέλιξη της είναι μάλλον προσβλητική για τις γυναίκες, ίσως και αντι-φεμινιστική. Πάνω σε αυτό, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που η ταινία έχει σκηνοθετηθεί από γυναίκα! Τέλος, το κυνηγητό στην έρημο είναι λιγότερο ευρωπαϊκό και περισσότερο αμερικάνικο σύνηθες σενάριο, με μπόλικες ταινίες να ακολουθούν αυτή την ίδια βασική δομή, ιδίως σειρά θρίλερ με ψυχοπαθή οδηγό φορτηγού ή τζιπ που μια παρέα κλείνει ή κοροϊδεύει στο δρόμο και αυτός τους παίρνει στο κατόπι για να τους σκοτώσει.

Το άλλο στοιχείο που είναι εξωπραγματικό και προκαλεί μάλλον το γέλιο στην ταινία είναι οι ωμές σκηνές βίας, που έχουν μπει απλόχερα, αλλά χάνουν πλήρως σε ρεαλιστικότητα. Οι χαρακτήρες χύνουν καντάρια αίμα χωρίς να πεθάνουν, κυριολεκτικά αφήνουν αυλάκια από αίμα πίσω τους, με αποκορύφωμα φυσικά την τελική μάχη στο σπίτι όπου πιτσιλίσανε όλα τα δωμάτια, ενώ οι δυο πρωταγωνιστές τρέχουν, γλυστρούν και κυλιόνται στα αίματα, ενώ γυρνάνε ακατάπαυστα -επί δέκα λεπτά- γύρω γύρω από έναν στενό διάδρομο! Δεν είναι όμως το μόνο, καθώς η πρωταγωνίστρια ξεκινά ξανθιά και καταλήγει μελαχρινή από το πολύ αίμα! Το κερασάκι στην τούρτα στη μεταμόρφωση της από πρόστυχη αισθησιακή ερωμένη σε θηλυκό ράμπο, ολοκληρώνεται με την σούπερ cult σκηνή που για να κλείσει το διαμπερές τραύμα της το καυτηριάζει με ένα κουτάκι μπύρας και τελικά η πληγή μαγικά κλείνει και το λογότυπο του κουτιού (η ζωγραφιά δηλαδή) της αφήνει ένα κομψότατο τατουάζ με σήμα τον φοίνικα στην κοιλιά της.

Στο σύνολο της είναι μια ταινία που εστιάζει περισσότερο στο κομμάτι του οπτικού αισθησιασμού, αλλά χάνει παντελώς σε ρεαλισμό και συναίσθημα, απαραίτητα σε ταινία επιβίωσης. Η μεγάλη διάρκεια της πιθανόν να κουράσει, ενώ παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της και φαίνεται πως της λείπει η κωμική χροιά, που την έχουν τελικά αυτά που μας δείχνει.

[toggle title=”Σημειώσεις: Ο φοίνικας γεννιέται στις στάχτες του”]

(Από το δελτίο τύπου της Odeon Films)

Η Τζεν (Ματίλντα Λουτζ) είναι μια νεαρή, ανέμελη και αφελής κοπέλα που υπόκειται στις επιθυμίες των ανδρών, που την αντιμετωπίζουν ως σεξουαλικό αντικείμενο που πρέπει να ικανοποιεί τις ορέξεις τους. Η συμμετοχή της στην ανδρική παρέα θα ξυπνήσει πρωτόγονα ένστικτα και θα αποβεί για όλους μοιραία. Κυρίως όμως για τους τρεις άνδρες που πίστεψαν ότι δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να την εκμεταλλευτούν. Σύντομα η κατάσταση θα ξεφύγει από τα όρια με αποτέλεσμα η Τζεν να καταλήξει νεκρή. Η μήπως όχι;

«Ακόμα κι αν δεν πεθαίνει σωματικά, ο χαρακτήρας πεθαίνει συμβολικά», αναφέρει η σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, Κοραλί Φαρζάτ, για την ηρωίδα της. «Τραυματισμένη σε όλο το σώμα, αυτή η γλυκιά και ασήμαντη κούκλα θα αναγεννηθεί ως μια σκληρή και κτηνώδης γυναίκα που δεν συγχωρεί. Μια γυναίκα δυνατή που δεν χειραγωγείται και δεν κακοποιείται», προσθέτει η Φαρζάτ, θίγοντας ένα ζήτημα φλέγον, αυτό της γυναικείας κακοποίησης, που εδώ και καιρό βρίσκεται στο προσκήνιο.

Όπως ο Φοίνικας αναδύεται από τις στάχτες του, έτσι και η Τζεν, ξεφεύγοντας από τα όρια του ρεαλισμού, αναγεννιέται και από εύθραυστη «γατούλα» μεταμορφώνεται σε μια σκληρή γυναίκα που με ένα ημιαυτόματο όπλο και δολοφονικές προθέσεις παίρνει τον έλεγχο στα χέρια της. Είναι λες και η Τζεν επιστρέφει με μια υπερδύναμη που πηγάζει από τη συσσωρευμένη βία που έχει κατά καιρούς δεχτεί, με κάθε τρόπο, λόγω του φύλου της και της ομορφιάς της. «Σε ένα επίπεδο, η ταινία συμβολίζει την απομάκρυνση από ένα συγκεκριμένο μοτίβο γυναίκας που συχνά αναπαριστά ο κινηματογράφος, αυτό του σεξουαλικού αντικείμενου. Στην αρχή, η ταινία παίζει πολύ με αυτή την αναπαράσταση, την οποία και υπηρετεί στο έπακρο προκειμένου να γίνει ακόμα πιο έντονη η μεταστροφή στη συνέχεια. Η Τζεν γίνεται ο δυνατός χαρακτήρας της ταινίας, μια σούπερ ηρωίδα και η κινητήρια δύναμη όλης της δράσης», σημειώνει η Φαρζάτ.

Δεν αργεί η στιγμή που η Τζεν θα γεμίσει την έρημο με ποτάμια αίματος από τους τρεις άνδρες που πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να ξεφύγουν αλώβητοι από τα όσα έκαναν. Δεν αργεί η στιγμή που ο κυνηγός γίνεται το θήραμα.

[/toggle]

[toggle title=”Σημειώσεις: Ένα pop-art μακελειό / επιρροές / μουσική”]

(Από το δελτίο τύπου της Odeon Films)

Το «Revenge» είναι μια ιστορία βιασμού και κακοποίησης που καταλήγει σε ένα ακραίο λουτρό αίματος, πάντα με γνώμονα το στιλ και τον συμβολισμό. Για τον λόγο αυτό, η Φαρζάτ «έντυσε» την ταινία με κραυγαλέα φλούο χρώματα και indie ηλεκτρονική μουσική, δημιουργώντας ένα insta-cult φιλμ για γερά στομάχια. «Ο τρόπος με τον οποίο σκηνοθέτησα την ταινία έχει στόχο να υποβάλει τον θεατή σε ένα σκληρό, σαρκικό, αισθητηριακό, εχθρικό, βίαιο κόσμο. Για τον λόγο αυτό, δεν πάτησα στον ρεαλισμό και προτίμησα να φτιάξω ένα αγνό genre που προκαλεί συναισθήματα, έναν κόσμο που πολλαπλασιάζει τις αισθήσεις, μια ολοκληρωτική βύθιση σε ένα χάος μεταξύ φαντασμαγορίας και πραγματικότητας».

Το «Revenge» αποτελεί το ντεμπούτο της Κοραλί Φαρζάτ στη μεγάλη οθόνη. Πριν από αυτό, είχε ήδη ξεχωρίσει για το μικρού μήκους «The Telegram», που απέσπασε 13 συνολικά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ, καθώς και για το επίσης μικρού μήκους φιλμ επιστημονικής φαντασίας «Reality+» που επίσης διακρίθηκε σε φεστιβάλ. Με το «Revenge», η Γαλλίδα σεναριογράφος και σκηνοθέτης μπαίνει με δυναμικά στο πάνθεον του extreme horror με προέλευση εκ Γαλλίας.

Οι επιρροές

Βλέποντας κανείς το «Revenge», σίγουρα θα διακρίνει πως οι επιρροές της Φαρζάτ προέρχονται από σινεφίλ ταινίες όπως «Το Φεγγάρι» (1979) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, το «Drive» (2011) του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν και, φυσικά, το «Κάτω από το Δέρμα» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, ενώ και ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ είναι νοερά παρών. «Οι σκηνοθέτες που με επηρέασαν έφτιαξαν ένα πραγματικά σκληροπυρηνικό είδος ταινιών, εκεί όπου η βία και τα όνειρα συνυπάρχουν, εκεί που η δύναμη του συμβολισμού είναι εκρηκτική», αναφέρει η Φαρζάτ. «Μέχρι τώρα, αυτός ο τύπος κινηματογράφησης έχει γίνει σχεδόν αποκλειστικά από τους άνδρες. Το ‘’Revenge’’ είναι το όραμά μου για την είσοδο μιας γυναίκας σκηνοθέτιδας στο συγκεκριμένο είδος ταινιών», συμπληρώνει.

Η μουσική

Καθώς η ιστορία κινείται προς τα εμπρός, οι διάλογοι γίνονται όλο και πιο σπάνιοι μέχρι που εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από ήχο, εικόνες και αισθήσεις. Σε αυτό το σημείο, η μουσική είναι κλειδί και έτσι, το επαναλαμβανόμενο, σχεδόν υπνωτιστικό soundtrack με τις δόσεις electro δίνει σιγά-σιγά τη θέση του σε πιο ξεκάθαρους και δυναμικούς ήχους, που θυμίζουν αυτούς του Τζον Κάρπεντερ και των Daft Punk.

[/toggle]