Tehran Taboo – Τα μυστικά της Τεχεράνης
Σκληρό κοινωνικό δράμα με τη μορφή ενήλικου animation που βάλλει με αγριότητα κατά του Ισλαμικού status quo του Ιράν
(το κείμενο δημοσιεύτηκε στο grandmagazine.gr)
Παραγωγή: Αυστρία/Γερμανία – 2017
Διάρκεια: 96 λεπτά
Είδος: Ενήλικο Animation
Σκηνοθεσία: Ali Soozandeh
Πρωταγωνιστούν: Arash Marandi, Morteza Tavakoli, Alireza Bayram, Siir Eloglu, Zahra Amir Ebrahimi, Hasan Ali Mete, Roxana Rahnama.
Υπόθεση: Μια γυναίκα που έχει τον άνδρα της στη φυλακή αναγκάζεται να εκπορνευθεί για να ζήσει το μικρό αγοράκι της. Μια άλλη νεαρή γυναίκα κατάφερε επιτέλους να μείνει έγκυος από τον αυστηρών θρησκευτικών πεποιθήσεων σύζυγό της αλλά αναγκάζεται να ζει με τους ευκατάστατους γονείς του. Ένα κορίτσι που ετοιμάζεται να παντρευτεί μπλέκει σε μια περιπέτεια της μιας νύχτας με ένα συμπαθητικό νεαρό μουσικό. Τρεις γυναίκες από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και ένας νεαρός καλλιτέχνης θα βρεθούν σε κοινή πορεία και θα παλέψουν την υποκρισία και τις αντιφάσεις του συστήματος. Ενός άκαμπτου πολιτικοθρησκευτικού συστήματος που συνδυάζει το Θεό με τη γραφειοκρατία και επιφυλάσσει σκληρές ποινές ακόμη και για τις πιο ελαφρές παραβάσεις. Πως όμως να μην γίνουν παραβάτες οι άνθρωποι που διψούν για ζωή και βρίσκονται αντιμέτωποι με το παράλογο;
Ο Αλί Σουζαντέχ είναι Ιρανός καλλιτέχνης του animation που ζει και εργάζεται στη Γερμανία εδώ και 20 χρόνια. Με αυτό το ιδιαίτερο φιλμ που γυρίστηκε με την τεχνική του rotoscoping (ψηφιακή επεξεργασία σκηνών που γυρίστηκαν με κανονικούς ηθοποιούς με σκοπό την ένταξή τους στα πλαίσια ενός νέου εικαστικού περιβάλλοντος) κάνει ένα μάλλον ηχηρό κινηματογραφικό ντεμπούτο που καταπιάνεται με τα ανείπωτα της χώρας των Αγιατολάχ. Θα περίμενε κανείς ότι μετά από τόσα χρόνια θεάρεστης πολιτικής κυριαρχίας των θρησκευτικά ενάρετων, το Ιράν θα ήταν ένας επίγειος παράδεισος καλοσύνης και αγαθότητας. Τι; Όχι; Ναρκωτικά; Φυλακισμένοι για ποινικά αδικήματα; Πορνεία; Στην Τεχεράνη όλα αυτά; Δυστυχώς στην Τεχεράνη, που αν παρατηρήσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες, τίποτα δεν την ξεχωρίζει από μια δυτική μητρόπολη με την ανέχεια, το έγκλημα και την αδικία σε πρώτο πλάνο. Οι άνθρωποι (ή τουλάχιστον οι νέοι) πνίγονται από το καθεστώς, δεν μπορούν να ζήσουν μέσα σ αυτή την απειλητική ατμόσφαιρα παραλόγου που έχει κάτι από το Brazil του Γκίλιαμ. Μοιραία θα εξεγερθούν και θα προσπαθήσουν να ζήσουν, πίσω από τις πόρτες, κάτω από την επιφάνεια, μπροστά στη μύτη των κρατούντων… Που και οι ίδιοι έχουν πολλές φορές «λερωμένη τη φωλιά» τους.
Η ταινία συνδυάζει τις σεναριακές αρετές του Ιρανικού σινεμά με ένα εντυπωσιακά σκοτεινό animation περιτύλιγμα, σαν να πήγε ο Φαραντί και να έκανε ένα πειραγμένο remake του Persepolis της Σατραπί. Φοβερά δουλεμένοι χαρακτήρες, σεναριακές ανατροπές που εντυπωσιάζουν και μια συνεχής αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτόν τον κόσμο στα όρια. Είναι προφανές ότι αυτό το Ευρωπαϊκής παραγωγής και καθόλου κολακευτικό πορτραίτο του σύγχρονου Ιράν δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να γυριστεί εκεί χωρίς να ξεσηκώσει την οργή του καθεστώτος αλλά και πολλών ευσεβών υπηκόοων. Μόνο λαθραία από χέρι σε χέρι σαν ένοχο μυστικό θα μπορούσε να κυκλοφορήσει. Όπως μυστικά έχουν μάθει να ζουν και να κινούνται εκατομμύρια καταπιεσμένων Ιρανών εδώ και 40 χρόνια.
Η ταινία συμμετείχε στην Εβδομάδα Κριτικής του φετινού Φεστιβάλ Καννών.
