The Florida Project

Ο Σον Μπέικερ, μετά το γυρισμένο μονάχα με το κινητό του, υπέροχα χορογραφημένο, προκλητικό αλλά και συγκινητικό «Tangerine», επιστρέφει με άλλη μια σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία «Σταχτοπούτας», πνιγμένη στα έντονα χρώματα, την φτώχεια, την ανθρωπιά και την απόγνωση.

Το βαθιά ειρωνικό, πολύχρωμο ντεκόρ του, αποτελείται από ξενοδοχειακές μονάδες πλάι στην Ντίσνεϊλαντ, τα φτηνά δωμάτια αποτελούν μόνιμο ή ενδιάμεσο σταθμό για πολλές οικογένειες χαμηλότερης οικονομικής τάξης. Επιλέγοντας να εξιστορήσει την ιστορία του μέσα από παιδικά μάτια της μιρκούλας πρωταγωνίστριας του, της Μπρούκλιν Πρινς, που σίγουρα πολλοί θα λατρέψετε, ο Μπέικερ έχει έναν αργό ρυθμό εξιστόρησης, ανοιχτό σε αυτοσχεδιασμούς, με μερικές δυνατές ενέσεις σεναριακών εκρήξεων.

Η παιδική «ματιά» είναι το μόνο παιδικό, σε μια -στην ουσία της- σκληρή, «μεγαλίστικη», άκρως δραματική ταινία, αφού εστιάζει εκεί ακριβώς: στο να ρίξει ένα χαστούκι στο ευτελές παραμυθένιο περιβάλλον, το πολύχρωμο και πασπαλισμένο επιφανειακά με χρυσόσκονη. Πως επιδιώκει να το κάνει; Αντιπαραβάλλοντας το με το ουσιαστικά ωραίο, το απλό, το τρυφερό και ανθρώπινο, που μπορεί να είναι τσαλακωμένο και βρώμικο, είναι όμως αληθινό και ειλικρινές. Άλλωστε, το ότι πρωταγωνιστούν παιδιά δε κάνει εξ’ορισμού το έργο παιδικό, όπως εύκολα υποθέτουν πολλοί και ο σύγχρονος κόσμος της μικρούλας Μούνεϊ τελικά δεν είναι λιγότερο εφιαλτικός από τα πέτρινα χρόνια που βασάνιζαν τον Όλιβερ Τουίστ.

To κοριτσάκι δείχνει ατίθασο, απροσάρμοστο, αθυρόστομο, ένα χαριτωμένο θηρίο ανήμερο -και πως όμως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Διότι, ο φακός ακολουθεί τα πιτσιρίκια που προσπαθούν να παίξουν αμέριμνα με τους κανόνες που επιτάσσει ο κόσμος τους, όμως αυτά που παρακολουθούμε πραγματικά είναι τις ιστορίες των μεγάλων γύρω τους, που επηρεάζουν τις ζωές τους, του φτωχού μεροκαματιάρη βιοπαλαιστή βραχοαμερικάνου, της σερβιτόρας, της πόρνης, του μικροαπατεώνα, του ναρκομανή, του καταχρεωμένου από δάνεια, ακόμα και του άρρωστου ηλικιωμένου παιδεραστή… Όλοι αυτοί μοιάζουν να τριγυρνούν σαν δορυφόροι γύρω από την παραδεισένια Ντίσνεϊλαντ, όπου μόνο οι πιο ευκατάστατοι μπορούν να περάσουν τις πύλες της για να πάνε τα παιδιά τους για να ζήσουν το ‘αμερικάνικο όνειρο’. Οι τελευταίοι, όμως δεν ενδιαφέρουν τον Μπέικερ, αυτός αναζητά τον ρεαλισμό του στο περιθώριο, στους ‘happy losers’.

Πλάι στο κοριτσάκι συγκλονιστική παρουσία της μάνας. Μιας μάνας που θα αγαπήσετε να μισείτε! Για άλλη μια φορά, τόσο κι η ίδια ως περσόνα, μαζί με τους άλλους -λοιπούς θαμώνες, που λίγο-πολύ παίζουν τους εαυτούς τους.

Άγρυπνος φύλακας της μολυσμένης ισορροπίας και ηρεμίας, ο Γουίλεμ Νταφόε, έχει μια ωραία παρουσία, μια ήρεμη δύναμη, που ίσως σας θυμίσει κάτι από Κλιντ Ίστγουντ του Grand Torino.

Ο σκηνοθέτης θα αφήσει τον παρατηρητικό θεατή να αντιληφθεί την τελική επιλογή του Νταφόε και το θλιβερό παρασκήνιο να εξελιχθεί off κάμερας ή πίσω από την κλειστή πόρτα και τις κουρτίνες μιας μπανιέρας. Ο Μπέικερ πάλι θα αμφιταλαντευτεί με το δράμα της σκληρής πραγματικότητας, θα μπαλατζάρει και στο τέλος πάλι θα επιλέξει την πιο «παραμυθένια» ωραίοποιημένη εκδοχή.

Μπορεί να μη φτάνει το σφιχτοδεμένο Tangerine, όμως καταφέρνει να παγιδεύσει στο έργο του τόσο ρεαλισμό όσο και μαγεία, έστω με διαλείμματα.