Το μυστικό στα μάτια τους

Συνεχίζοντας την τάση που θέλει το Χόλιγουντ να επιλέγει πρόσφατες ξένες ταινίες –ακόμα και ιδιαίτερα επιτυχημένες- για να τις κάνει ριμέικ με γνωστούς χολιγουντιανούς σταρ, το Μυστικό Στα Μάτια Τους επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, λίγα μόλις χρόνια μετά την νίκη του στα Όσκαρ (στην κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας).

Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή: Αστυνομικός κρυφά ερωτευμένος με την ανώτερή του, αντιεισαγγελέα, δεν μπορεί να ξεχάσει μία υπόθεση δολοφονίας που τον στοίχειωσε πριν από χρόνια. Επιστρέφει, θέλοντας να κλείσει παλιούς λογαριασμούς, αλλά κρατώντας ανοιχτές κάποιες πληγές.

Υπάρχουν κάποιες διαφορές με τη αργεντίνικη ταινία, δυστυχώς προς το χειρότερο. Για παράδειγμα η υπόθεση δεν είναι απλά μία ακόμα υπόθεση: η δολοφονημένη είναι κόρη της συνεργάτιδος του κεντρικού ήρωα (τον οποίο ερμηνεύει ο Τσιγουέτελ Ετζίοφορ, ενώ τη συνεργάτιδα του η Τζούλια Ρόμπερτς).

Από την Αργεντινή της περιόδου του «Βρώμικου Πολέμου» (1974-1983), όπου συχνά οι εγκληματίες έμεναν ατιμώρητοι, στη μετά την 11η Σεπτεμβρίου περίοδο του Λος Άντζελες, υπάρχει ένα τεράστιο κενό. Ενώ η προσπάθεια είναι φιλότιμη (να γίνει κατανοητό ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας μπαίνει ακόμα και πάνω από το απλό έγκλημα), στην πραγματικότητα δεν γίνεται καμία απολύτως προσπάθεια να δοθούν οι βαθύτερες επιπτώσεις αυτής της επιλογής.

Η ταινία του Μπίλι Ρέι (Breach, Shattered Glass) είναι πολύ πιο «καθαρή» από εκείνη του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα. Στην πραγματικότητα είναι σαν να παρακολουθείς ένα επεισόδιο του Law and Order που διαρκεί περίπου δύο ώρες.

Στη διάρκειά του βλέπεις έναν μονίμως… φρικαρισμένο Τσιγουέτελ Ετζίοφορ που γουρλώνει τα μάτια, ανοίγει με έκπληξη το στόμα και θεωρεί ότι δίνει μία ερμηνεία ζωής –μόνο που αυτό δεν είναι ερμηνεία ζωής. Αντίστοιχα, παρά το γεγονός ότι προωθείται πολύ, η Τζούλια Ρόμπερτς, απλά μοιάζει σαν να μην έχει κοιμηθεί για δύο μήνες. Ούτε εκεί διακρίνει κανείς κάποια σπουδαία ερμηνεία. Αυτή που φαίνεται να καταφέρνει κάπως να σώζεται είναι η Νικόλ Κίντμαν που με το στυλ και τη φινέτσα της μπορεί να ερμηνεύσει μία γυναίκα με στυλ και φινέτσα.

Και φυσικά, κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν φαίνεται να έχει μεγαλώσει ιδιαίτερα, ούτε να έχουν περάσει από πάνω τους 13 χρόνια.

Έχει χαθεί, επίσης, η ατμόσφαιρα της ταινίας. Το βάρος των επιλογών, η ιδιαίτερη φωτογραφία, η νοσταλγία για μια πιο δύσκολη εποχή και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τα βλέμματα και οι καταραμένοι άνθρωποι μετατρέπονται σε πιο ωραιοποιημένες εκδοχές τους.

Στο ίδιο μοτίβο, το τέλος της ταινίας επιχειρεί μια πιο ξεκάθαρη λύση. Εδώ, άλλωστε, μιλάμε για Χόλιγουντ και η κάθαρση του θεατή κρίνεται απαραίτητη.

Τελικά να τη δω;

Αξιοπρεπής προσπάθεια, κυρίως επειδή βασίζεται σε ένα στιβαρό σενάριο. Οι ερμηνείες, όμως, και η μεταφορά του απογοητεύουν το θεατή. Καλύτερα να δείτε ξανά την αργεντίνικη ταινία του 2009.

Fun trivia: Η Τζούλια Ρόμπερτς ήταν αυτή που επέλεξε την Νικόλ Κίντμαν για τον ρόλο. Της έστειλε μήνυμα λέγοντάς της: «Θα το κάνεις αυτό μαζί μου;»