Νύχτες Πρεμιέρας: Ανασκόπηση Σαββάτου (28/09/13)

Με τα βραβεία και την Ζωή της Αντέλ στην τελετή λήξης ολοκληρώνονται σήμερα Κυριακή οι Νύχτες Πρεμιέρας. Στο πρόγραμμα του Σαββάτου πολλές ταινίες ήταν sold out: τόσο το γερμανικό Oh Boy στο Δαναό, όσο και το Don Jon, για το οποίο οι ουρές που σχηματίζονταν έξω από το Ιντεάλ ήταν τεράστιες -και συναγωνίζονταν ακόμα και αυτές των Pink Martini στο Λυκαβηττό. Μετά την προβολή της ταινίας Ο Εχθρός Μου του Γ.Τσεμπερόπουλου, ακολούθησε πάρτι του Φεστιβάλ στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Οι σινεπιβάτες που βρέθηκαν στις αίθουσες σας μεταφέρουν απόψεις τους για το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ Blackfish, την Αποξένωση του Μίλκο Λαζάροφ με τον Χρήστο Στεργιόγλου, το ιδιαίτερο A Field in England και φυσικά για το πολύ-αναμενόμενο Don Jon, την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ με την Σκάρλετ Γιόχανσον.

Don Jon:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Διάρκεια: 90′

Ως ένας άλλος Δον Ζουάν (εξ ου και ο τίτλος Ντον Τζον) ο ιταλικής καταγωγής Τζον γυρνάει στους δρόμους της Νέας Υόρκης, κάνοντας τα εξής: φωνάζοντας σε όσους κόβουν τον δρόμο σε εκείνον και το αυτοκίνητό του, καθαρίζοντας το σπίτι του, φλερτάροντας και κάνοντας σεξ, πηγαίνοντας στην εκκλησία και… βλέποντας ατέλειωτες ώρες βιντεάκια πορνό.

Ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ περνά πίσω από τις κάμερες (αναλαμβάνοντας εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τη σκηνοθεσία και εκείνο του σεναριογράφου) και προσφέρει στο κοινό μία ξεκαρδιστική ρομαντική κομεντί. Ο Τζον θα βρει τον δάσκαλό του στο πρόσωπο της Μπάρμπαρα (Σκάρλετ Γιόχανσον), την οποία ερωτεύεται παράφορα. Θα μπορέσει, όμως, να αφήσει πίσω του το «πάθος» του για το πορνό;

Ηχηρά γέλια ακούγονταν στη διάρκεια της sold out προβολής στο Ιντεάλ (κυρίως από άνδρες έχω να πω) και όχι άδικα, μιας και ο Γκόρντον Λέβιτ δεν διστάζει να προσεγγίσει το είδος της rom com με μια φρεσκάδα που έχουμε δει να αγκαλιάζει και ως ηθοποιός.

Υιοθετώντας μία προφορά που θυμίζει πολύ Ρόμπερτ Ντε Νίρο, πείθοντας τους Τζούλιαν Μουρ και Τόνι Ντάνζα (μη πάθετε σοκ όταν τον δείτε, έχει μεγαλώσει πολύ!) ο Γκόρντον Λέβιτ έχει μια ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά. Ξέρει ότι δεν θέλει να κάνει πυρηνική φυσική: τον ενδιαφέρει ένα είδος που έχει ήδη υπηρετήσει, αλλά θέλει να το κάνει με τους δικούς του όρους. Στα συν η Σκάρλετ Γιόχανσον σε ρόλο bitch (περίπου), ενώ η Τζούλιαν Μουρ προσθέτει το απαραίτητο βάθος. Θα προτιμούσαμε το τέλος να μην είναι τόσο βιαστικό: χρειάζεται και κάτι παραπάνω για να αποκτήσει ο ήρωας τη σωστή προοπτική.

Παρ’ όλα αυτά η ταινία παραμένει αστεία, τρυφερή, πρωτότυπη.

 Τάιλερ

A Field in England/ Χωράφι στην Αγγλία:

Χώρα: Ην.Βασίλειο, Σκηνοθεσία: Μπεν Γουίτλι, Διάρκεια: 90′

Ένα χωράφι στην Αγγλία είναι πρόθυμο να μας δείξει ότι αν η ικανότητα συνδυαστεί με τη θέληση μπορεί να γίνει πραγματικότητα μια αξιόλογη ταινία εποχής  και επιστημονικής φαντασίας με μηδαμινό κόστος. Με αφαιρετική και ασπρόμαυρη κινηματογράφηση βάζει τη φαντασία μας να δουλέψει και μας ωθεί να μπούμε στην ατμόσφαιρα του σεναρίου. Όσα η κάμερα αδυνατεί να δείξει τα προσθέτουν οι ήχοι που έχουν δεσπόζον ρόλο στην ταινία. Με σεβασμό στον θεατή και σε ανθρώπους που ίσως πάσχουν από επιληπτικές κρίσεις, η ταινία δηλώνει από την αρχή ότι έχει σημεία με έντονες λάμψεις και στροβιλίζουσα κινηματογράφηση. Τρεις στρατιώτες κι ένας ιερέας μοιάζουν χαμένοι στο πεδίο της μάχης παίζοντας ένα ‘παιχνίδι χαμένου θησαυρού’, ενώ το φανταστικό στοιχείο μπαίνει περισσότερο σημασιολογικά για να ερμηνεύσει ψυχαναλυτικά, υπαρξιακά ερωτήματα, όπως και αντιπολεμικά μηνύματα. Νοητικά πειραγμένη και ηθικά απελευθερωμένη, παρουσιάζει αιρετική ψυχεδέλεια, τον τομέα που οι Άγγλοι είχαν τα πρωτεία ανέκαθεν. Τελικά αποδεικνύεται ότι τα μαγικά μανιτάρια επιτρέπουν στους πέντε βασικούς ηθοποιούς να βγάλουν μερικές αρκετά καλές ερμηνείες.

Gimli

Blackfish/ Μαύρο Κήτος:

Χώρα: ΗΠΑ, Σκηνοθεσία: Γκαμπριέλα Καουπερθγουέιτ, Διάρκεια: 82′

Από τα πιο δυνατά και συγκινητικά ντοκιμαντέρ το Blackfish ξεκινά την έρευνα του με αφορμή το θάνατο μιας εκπαιδεύτριας του γνωστού θαλάσσιου πάρκου Sea World από μια όρκα, τον Τίλικομ (γνωστός στους φιλόζωους και ως Tully). Με εμπεριστατωμένη έρευνα και σωστή διαχείριση του υλικού η σκηνοθέτιδα μας φέρνει πιο κοντά στο άγνωστο για πολλούς χαρακτήρα αυτού του είδους ‘δολοφόνου φάλαινας’. Η ταινία ως κεντρικό πρωταγωνιστή έχει τον Τίλικομ και αυτή είναι η δραματική ιστορία του.

Με όμορφα πλάνα από τη ζωή στη φύση, την παγίδευση και αιχμαλωσία από τους ανθρώπους και τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης των ζώων, αναζητά τα αίτια σε βάθος χρόνου και αποκαλύπτει την ευφυΐα, την κοινωνικότητα, την ευαισθησία των ζώων αλλά και τους κινδύνους που κρύβουν. Μελετά τόσο τον θάνατο της άτυχης κοπέλας όσο και αντίστοιχα παλαιότερα συμβάντα σε άλλα πάρκα που χαρακτηρίστηκαν ‘απλά ατυχήματα’ ή λάθη των εκπαιδευτών. Άκρως συγκινητικό, ρίχνει φως σε γεγονότα που εταιρείες έκρυψαν ή δεν ακούστηκαν στις ειδήσεις. Αξίζει να συγχαρούμε τη σκηνοθέτη για τον τρόπο που επιλέγει να πλέξει το παλαιό αρχειακό υλικό με το σύγχρονο φιλμ και τις συνεντεύξεις και τον τρόπο που δένει την αφήγηση της που κρατά το κοινό καρφωμένο στο πανί. Mε τις μνήμες ακόμα ζεστές από το θάνατο της εκπαιδεύτριας Ντον παρακολουθεί δίκες που ακόμα είναι εν εξελίξει τη στιγμή που γυρίζεται η ταινία. Ένα ντοκιμαντέρ φόρος τιμής στις όρκες αλλά και τους ανθρώπους που δουλεύουν κοντά τους και δεν δίστασαν να υψώσουν το ανάστημα τους έναντι στη μεγάλη βιομηχανία του θεάματος που ακούει στο όνομα Sea World.

Gimli

Alienation/ Αποξένωση:

Χώρα: Βουλγαρία, Σκηνοθεσία: Mίλκο Λαζάροφ, Διάρκεια: 77′

Άλλη μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Χρήστο Στέργιογλου, μετά την Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά, που φαίνεται να έχει την τιμητική του μετά τον Κυνόδοντα.  Δυστυχώς, για άλλη, μια φορά το πρόγραμμα του φεστιβάλ  εμπεριέχει spoiler που επηρεάζει το θεατή. Από την άλλη χωρίς αυτόν τον ‘πρόλογο’ οι περισσότεροι βγαίνοντας από την αίθουσα ίσως δεν είχαν καταλάβει την υπόθεση του έργου που μόλις είδανε!

Η ταινία έχει -μερικά- αλλά πολύ όμορφα πλάνα και ωραία χρωματική παλέτα. Περίεργες οι δυο σκηνές σχεδόν νεκροφιλικού σεξ (μεταφορικά μιλώντας). Ο σκηνοθέτης όπου μπορεί βάζει την έννοια της διχοτόμησης στο πλάνο του. Δυστυχώς, η “αποξένωση” που αναφέρει ο τίτλος τελικά δικαιολογείται μόνο από την αποξένωση που νιώθει ο θεατής από το φιλμ! Ο χρόνος κυλά τουλάχιστον βασανιστικά, σε πολλές περιπτώσεις εντελώς σε πραγματικό χρόνο, που σε συνδυασμό με την πλοκή δεν μαγνητίζει το βλέμμα του θεατή.  Όταν το ακροατήριο, μετά από κοντά ενός λεπτού ακινησίας, έχει φτάσει να σχολιάζει το πουλόβερ του πρωταγωνιστή, αυτό είναι σαφής ένδειξη ότι το πλάνο κράτησε πολύ παραπάνω από όσο χρειαζόταν! Στις μπροστά μου θέσεις άνοιξε ολόκληρος διάλογος για το πως μπορεί το αυτοκίνητο της ταινίας ακόμα να κινείται και συζήτηση πάνω στις μάρκες και τα μοντέλα! Τόσο το σενάριο, όσο και το υλικό που προβλήθηκε δεν υπερασπίζονται το εγχείρημα ταινίας 77 λεπτών. Πιστεύω πραγματικά θα μπορούσε να είχε γίνει μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ταινία μικρού μήκους.

Gimli