Σοκολατάκι με δηλητήριο
Η Σίντι και ο Ντην βολτάρουν και χαζογελάνε. Ο Ντιν παίζει ένα τραγούδι στο γιουκαλίλι και η Σίντι χορεύει στο ρυθμό του-
“πάντα θα πληγώνεις αυτούς που αγαπάς
πάντα θα διαλέγεις το ομορφότερο ρόδο και
θα το συνθλίβεις μέχρι να πέσουν
όλα του τα πέταλα…”
Η ευδοκίμηση μιάς σχέσης, μιάς ερωτικής σχέσης κυρίως, εξαρτάται απ΄την στενότητα του οπτικού πεδίου των εμπλεκομένων. Αν έχεις οξυμμένη διαίσθηση(όπως διατεινεται πως έχει ο Ντην) και “βλέπεις” που βαδίζει η σχέση σου, την έκατσες.Γιατί αναλόγως της έκβασης που προ-βλέπεις, επηρρεάζεται και η διάθεσή σου. Ήξεραν οι όμορφοι Ντην και Σίντι, πως θα ξεκινησουν ερωτευμένοι ή έστω πολύ ενθουσιασμένοι ο ένας με τον άλλο, και θα καταλήξουν βαριεστημένοι;Η ταινια του Derek Cianfrance Blue Valentine ποντάρει πολλά στο πρωταγωνιστικό ζεύγος Ryan Gosling-Michelle Williams. Πάρα πολλά.
Εάν μπορεί αυτη η ταινία να χαρακτηριστεί kitchen-sink drama, λυπάμαι που θα πληγώσω τους φανατικούς θαυμαστες της, αλλά νομιζω πως άλλες ταινίες παρόμοιας θεματικής(βλ. Control, Revolutionary Road) την ξεπερνούν.
Βεβαίως οι Gosling, Williams ειναι εξαιρετικοί, ιδίως ο Gosling, αλλά κάτι λείπει απ΄την ταινία και μου εδωσε την εντύπωση πως η ανία κι η φθορά που εχουν αρχισει να παιρνουν κεφαλι στην σχέση τους, διαποτίζει την ταινία ως δημιουργία. Ενα περίεργο συναισθημα. Ισως να ήμουν εγω προετοιμασμενη για κατι πιο δυνατό, και απογοητεύθηκα.’Οπως πολυ εύστοχα μου ειπε ένας φίλος, η ταινία αυτή είναι για νεόνυμφους. Να τους την κανεις δώρο, και ν’αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να κανουν το αποννενοημένο βήμα.
Η έκπτωση των συναισθηματων, η επανάληψη, η καταβύθιση σε μία κατ’ουσιαν μίζερη καθημερινοτητα, που περιλαμβάνει και μία γλυκύτατη κόρη, η ΦΘΟΡΑ στη σχέση των δύο, αρχίζουν να πλακώνουν τη Σίντι που ήθελε να γίνει γιατρός,είχε ήδη ξεκινησει σχετικες σπουδες αλλα έμεινε έγκυος απ΄τον Ντην. Και παντρεύτηκαν. Τι βαρος ειχε στη σχεση τους η προσπαθεια της Σιντι να διακοψει την εγκυμοσύνη της, και τελικά η υπαναχώρησή της, δεν γίνεται σαφές αλλά κατι υποπτευόμαστε. Ειχε μιά abortive abortion , για να κανουμε ενα λογοπαίγνιο στην αγγλική.
Αξιοσημειωτη ειναι ιδιαιτερα η σεκάνς της παραμονης του ζεύγους σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής(να κανουν έρωτα με την ησυχια τους ήθελαν οι άνθρωποι) στην οποία περιλαμβάνεται και η περίφημη “καυτη” ερωτική σκηνή μεσα στη ντουζιέρα. Πολύ κατώτερη της φήμης της, είναι απλή “προθέρμανση”…
Η ταινία του Ciafrance παρακολουθεί δυο συνηθισμενους ανθρωπους,με ματαιωμένα όνειρα, σε μια συνηθισμενη σχέση που νόμισαν αφελώς(;) ότι θα κατορθωσουν να δαμασουν τη φθορά. Ακομη και οι σχεσεις όμως θέλουν δουλειά πολλή. Καθημερινη, σκληρή δουλειά.
Ο Βαλεντινος εν τέλει, μου αφησε μία ξινίλα, σαν αυτή που μας μενει ενθυμιο απο κάτι/κάποιον, που αλλιώς τον περιμέναμε και δεν εξελίχθηκε ακριβώς κατά πως προσδοκούσαμε.
Παραμενει η απορία μου, αν αυτος ήταν και σκηνοθετικός στόχος, ή απλώς ατυχής παρενέργεια.
Φράνσις
“πάντα θα πληγώνεις αυτούς που αγαπάς
πάντα θα διαλέγεις το ομορφότερο ρόδο και
θα το συνθλίβεις μέχρι να πέσουν
όλα του τα πέταλα…”
Η ευδοκίμηση μιάς σχέσης, μιάς ερωτικής σχέσης κυρίως, εξαρτάται απ΄την στενότητα του οπτικού πεδίου των εμπλεκομένων. Αν έχεις οξυμμένη διαίσθηση(όπως διατεινεται πως έχει ο Ντην) και “βλέπεις” που βαδίζει η σχέση σου, την έκατσες.Γιατί αναλόγως της έκβασης που προ-βλέπεις, επηρρεάζεται και η διάθεσή σου. Ήξεραν οι όμορφοι Ντην και Σίντι, πως θα ξεκινησουν ερωτευμένοι ή έστω πολύ ενθουσιασμένοι ο ένας με τον άλλο, και θα καταλήξουν βαριεστημένοι;Η ταινια του Derek Cianfrance Blue Valentine ποντάρει πολλά στο πρωταγωνιστικό ζεύγος Ryan Gosling-Michelle Williams. Πάρα πολλά.
Εάν μπορεί αυτη η ταινία να χαρακτηριστεί kitchen-sink drama, λυπάμαι που θα πληγώσω τους φανατικούς θαυμαστες της, αλλά νομιζω πως άλλες ταινίες παρόμοιας θεματικής(βλ. Control, Revolutionary Road) την ξεπερνούν.
Βεβαίως οι Gosling, Williams ειναι εξαιρετικοί, ιδίως ο Gosling, αλλά κάτι λείπει απ΄την ταινία και μου εδωσε την εντύπωση πως η ανία κι η φθορά που εχουν αρχισει να παιρνουν κεφαλι στην σχέση τους, διαποτίζει την ταινία ως δημιουργία. Ενα περίεργο συναισθημα. Ισως να ήμουν εγω προετοιμασμενη για κατι πιο δυνατό, και απογοητεύθηκα.’Οπως πολυ εύστοχα μου ειπε ένας φίλος, η ταινία αυτή είναι για νεόνυμφους. Να τους την κανεις δώρο, και ν’αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να κανουν το αποννενοημένο βήμα.
Η έκπτωση των συναισθηματων, η επανάληψη, η καταβύθιση σε μία κατ’ουσιαν μίζερη καθημερινοτητα, που περιλαμβάνει και μία γλυκύτατη κόρη, η ΦΘΟΡΑ στη σχέση των δύο, αρχίζουν να πλακώνουν τη Σίντι που ήθελε να γίνει γιατρός,είχε ήδη ξεκινησει σχετικες σπουδες αλλα έμεινε έγκυος απ΄τον Ντην. Και παντρεύτηκαν. Τι βαρος ειχε στη σχεση τους η προσπαθεια της Σιντι να διακοψει την εγκυμοσύνη της, και τελικά η υπαναχώρησή της, δεν γίνεται σαφές αλλά κατι υποπτευόμαστε. Ειχε μιά abortive abortion , για να κανουμε ενα λογοπαίγνιο στην αγγλική.
Αξιοσημειωτη ειναι ιδιαιτερα η σεκάνς της παραμονης του ζεύγους σε ξενοδοχείο ημιδιαμονής(να κανουν έρωτα με την ησυχια τους ήθελαν οι άνθρωποι) στην οποία περιλαμβάνεται και η περίφημη “καυτη” ερωτική σκηνή μεσα στη ντουζιέρα. Πολύ κατώτερη της φήμης της, είναι απλή “προθέρμανση”…
Η ταινία του Ciafrance παρακολουθεί δυο συνηθισμενους ανθρωπους,με ματαιωμένα όνειρα, σε μια συνηθισμενη σχέση που νόμισαν αφελώς(;) ότι θα κατορθωσουν να δαμασουν τη φθορά. Ακομη και οι σχεσεις όμως θέλουν δουλειά πολλή. Καθημερινη, σκληρή δουλειά.
Ο Βαλεντινος εν τέλει, μου αφησε μία ξινίλα, σαν αυτή που μας μενει ενθυμιο απο κάτι/κάποιον, που αλλιώς τον περιμέναμε και δεν εξελίχθηκε ακριβώς κατά πως προσδοκούσαμε.
Παραμενει η απορία μου, αν αυτος ήταν και σκηνοθετικός στόχος, ή απλώς ατυχής παρενέργεια.
Φράνσις
