Filth (Διαφθορά)
Κάλιο αργά παρά ποτέ. Κοντά ενάμιση χρόνο μετά, με αρκετές ακυρώσεις και καθυστερήσεις, με ενημέρωση της τελευταίας στιγμής, τελικά το Filth (Διαφθορά) επιτέλους προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που την είδα. Ήταν στο περσινό BFI London Film Festival. Είχαμε ανέβει με τον Tyler να δούμε την επίσημη πρεμιέρα επί βρετανικού εδάφους, του μελλοντικού όπως αποδείχτηκε μεγάλου νικητή των Όσκαρ, 12 Χρόνια Σκλάβος. Φτάνοντας στο Λονδίνο είδαμε όλη την πόλη γεμάτη με άλλες αφίσες και τους γνωστούς μας να μας μιλάνε εντυπωσιασμένοι για μια άλλη ταινία. Ήταν το Filth και ευτυχώς βρήκαμε χρόνο και μπήκαμε σε ένα κοντινό multiplex και το παρακολουθήσαμε. Βγαίνοντας από την αίθουσα ήμουν κι εγώ άλλος ένας που παραμιλούσε για αυτήν την ταινία.
Βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ίρβιν Γουέλς, με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς ΜακΆβοϊ σε μια εκρηκτική ερμηνεία, αφηγείται την ιστορία του αστυνομικού Μπρους Ρόμπερτσον, ο οποίος είναι βουτηγμένος στη διαφθορά και στα ναρκωτικά και προσπαθεί να πάρει μια προαγωγή κάνοντας τη ζωή δύσκολη στους συναδέλφους του. Την ίδια στιγμή ελπίζει ότι η προαγωγή αυτή θα φέρει πίσω τη σύζυγό του. Το Filth είναι πιο βρώμικο από το Fight Club, πιο γκροτέσκο από το Trainspotting και πιο δύσκολο συναισθηματικά από ό,τι έχουμε δει το τελευταίο διάστημα στη μεγάλη οθόνη. Μπορεί να απωθήσει κάποιους, αλλά όποιος της δώσει μία ευκαιρία ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα από τα πιο ενοχλητικά και ευφυή κατασκευάσματα της μεγάλης οθόνης. Γιατί στο κέντρο της Διαφθοράς -αντίθετα από ό,τι ισχυρίζονται πολλοί- υπάρχει ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη.
Ο ΜακΆβοϊ οργιάζει ερμηνευτικά, δίνοντας μια βαθιά πολυσχιδή προσωπικότητα, συγκινώντας. Στην παράνοια, στο χιούμορ και στην δραματικότητα, που ο ρόλος απαιτεί, ο ηθοποιός είναι καταπληκτικός, αναπτύσσοντας τα όλα εξαιρετικά. Καταφέρνει τη μια στιγμή να μας κάνει να τον μισήσουμε, την αμέσως επόμενη να τον συμπαθήσουμε, λίγο πιο μετά να τον λυπηθούμε… τελικά να τον λατρέψουμε. Αποφεύγοντας οποιοδήποτε spoiler μπορεί να εμποδίσει κάποιους από το να την απολαύσουν, η ταινία παρουσιάζει την καλύτερη, πιο πιστή περιγραφή των συμπτωμάτων της ασθένειας.
Ο ηθοποιός με βαριά σκωτσέζικη προφορά -πιο σκληρή από την φυσική του- δείχνει ότι η ταινία, όπως και τα μακρινά της ξαδέρφια (Trainspotting, Δυο Καπνισμένες Κάνες, Snatch, Sweet Sixteen) είναι για τη Σκωτία προσωπική υπόθεση. Τσαμπουκάς στην κινηματογράφιση και άρτια φωτογραφία που δεν θέλει να εντυπωσιάσει, γεμάτη γλυκιά σκόνη και ένα καταπληκτικό σουρεαλιστικό σάουντρακ. Με τον αισθησιασμό και τη διαστροφή να είναι πολύ κοντά καταφέρνει να διατηρήσει το γρήγορο ρυθμό αφήγησης και να επιβραδύνει ξανά όταν χρειάζεται.
Οι συμπρωταγωνιστές σχηματίζουν για άλλη μια φορά, όπως και στο προηγούμενο βιβλίο του Ίρβιν Γουέλς (Trainspotting) μια αταίριαστη αλλά διασκεδαστική ομάδα καλοδουλεμένων χαρακτήρων. Ωραία και η παρομοίωση του κάθε χαρακτήρα με κάποιο ζώο, αποτελεί ένα μικρό γρίφο για το τέλος, με το βιντεάκι κινουμένων σχεδίων στο τέλος να συμπληρώνει την όμορφη αλληγορία.
Τελικά να τη δω; Οπωσδήποτε. Σίγουρα, όπως συμβαίνει με κάθε ταινία, το Filth σε κάποιους θα αρέσει σε άλλους όχι. Θα μπορούσε να ήταν μια «μικρή» ταινία εάν ζούσαμε σε έναν κόσμο παραδεισένιο, χωρίς αδικία. Είναι η μύγα που κάθεται στη μύτη της υποκρισίας, της παρακμής, αλλά και της απάτης, χλευάζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το κάνει με τον τρόπο που μας αρέσει.
