Το Μέλλον (L’ Avenir)
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ πρωταγωνιστεί σε αυτό το σοφιστικέ δράμα γύρω από τη ζωή μιας μεσήλικης γυναίκας που όλα γύρω τις αλλάζουν, η σχέση με τον άντρα της, τα παιδιά της, την ηλικιωμένη μητέρα της, τη δουλειά της και ένα υπόγειο, πλατωνικό φλερτ με πρώην μαθητή της.
Θεματική που έχουμε δει από πολλές πλευρές, η γυναικεία κρίση μέσης ηλικίας, έχει αποτυπωθεί ωραία σε ταινίες και παλαιότερα, όπως στη Θλιμμένη Τζάσμιν. Εδώ η Χάνσεν-Λοβ επιχειρεί μια πιο απαλής έντασης ταινία, με την πρωταγωνίστρια της να είναι καθηγήτρια φιλοσοφίας, καλοσυνάτη και ήπιων τόνων, περισσότερο εγκεφαλική γυναίκα, ίσως τελικά λίγο ρομαντική και φαντασμένη, που προχωρά χωρίς να αντιλαμβάνεται ακριβώς τι γίνεται γύρω της. Ζει στο μικρό της μπαλονάκι (εδώ ταιριάζει και ο αγγλικός τίτλος «things to come – όσα πάνε κι όσα έρθουν») και αντιμετωπίζει τα χτυπήματα της μοίρας στωικά, ακόμα και με λίγο χιούμορ, οι δε κόντρες της είναι περισσότερο σε θεωρητικό παρά σε πρακτικό επίπεδο, κάνοντας τακτικά πόλεμο με ονόματα συγγραφέων δοκιμίων φιλοσοφίας.
Η Ιπέρ, που στην ίδια χρονιά πρωταγωνίστει και στο Εκείνη (Elle) του Πολ Βερχόφεν, εδώ καλείται να παίξει αυτή την σαραντάρα καθηγήτρια και παρά τα χρονάκια της, έχει ενέργεια και πάθος στην ερμηνεία της, σε στιγμές σαν να είναι πραγματικά παιδούλα. Από την άλλη, το σενάριο δεν της δίνει πατήματα για δυνατή ερμηνεία, ή η ίδια δεν το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Αρέσκεται λοιπόν στην φαντασμένη ηρωίδα της, που ζει χαρωπά στο συννεφάκι της καθόλη τη διάρκεια της πτώσης, αλλά δε μας δίνει με την ίδια πειστικότητα στο βλέμμα τη στιγμή της συνειδητοποίησης, που το πρόσωπο χτυπά στην άσφαλτο.
Το ζεύγος είναι και οι δυο καθηγητές φιλοσοφίας, όπως στην πραγματικότητα και οι γονείς της σκηνοθέτιδος Χάνσεν-Λοβ. Ορισμένες όμως στείρες αναφορές μοιάζουν να γίνονται περισσότερο για φιγούρα παρά για ουσία. Δεν είναι τόσο καλό που ακούγονται μόνο ονόματα θεωρητικών, παρά οι ίδιες οι θεωρίες τους. Έτσι, οι όποιες συζητήσεις ή συσχετισμοί με παλιότερα ρεύματα, σε αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις που αρέσκονται να κάνουν οι Γάλλοι πίνοντας κρασί, δε τολμούν να βγουν μπροστά στο προσκήνιο, αλλά υποβαθμίζονται για τη ροή των υπόλοιπων δρώμενων της ταινίας. Κρίμα γιατί διαφαίνεται μια ενδιαφέρουσα σαρκαστική ματιά, με αντιπαραβολή της γαλλικής επανάστασης, του Μάη του ’68 και σημερινών μαθητών εναντίον… Σαρκοζί!
Πολύ καλή στο ρόλο της μάνας Ιβέτ, η Έντιθ Σκομπ, σύζυγος του συνθέτη Γιώργου Απέργη.
