Το ρήμα φεύγω
Δωμάτιο μισοφωτισμένο απ΄το φεγγαρόφωτο.Η κάμερα μας αποκαλύπτει σταδιακά , πως πρόκειται για την κρεβατοκάμαρα του ζεύγους. Αυτός, κοιμάται τον ύπνο της εξάντλησης ροχαλίζοντας απαρΔωμάτιο μισοφωτισμένο απ΄το φεγγαρόφωτο.Η κάμερα μας αποκαλύπτει σταδιακά , πως πρόκειται για την κρεβατοκάμαρα του ζεύγους. Αυτός, κοιμάται τον ύπνο της εξάντλησης ροχαλίζοντας απαραιτήτως.Αυτή, δίπλα του ξαπλωμένη, τα χέρια της ακουμπάνε νευρικά στο στήθος της, και φαίνεται πως παλεύει με κάτι μέσα της. Ξαφνικα σηκώνεται ,ανοίγει με θόρυβο την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και βγαίνει έξω. Το πλάνο αλλάζει. Εξωτερική άποψη του μεγαλοπρεπούς σπιτιού, συνοδεία ενός ανατριχιαστικού ήχου- του ήχου του όπλου.
Αυτή είναι η πρώτη σεκάνς της ταινίας Partir σε σκηνοθεσία Catherine Corsini, κι αποτελεί μία μόνο, ένδειξη της έξυπνης χρήσης της ανατροπής που κάνει η Corsini και ως συν-σεναριογράφος.΄Οποιο συμπέρασμα μας ωθεί να βγάλουμε αυτος ο ξερός ήχος, μικρή ομοιότητα έχει με ό,τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα, και οδήγησε στο τραγικό(για κάποιους) φινάλε. Με τη γνώριμη μέθοδο της αναδρομής, μαθαίνουμε λοιπόν ότι η Σουζάν(Kristin Scott Thomas) μιά πολύ ωραία και κομψή σαραντάρα φυσιοθεραπεύτρια, σύζυγος του χειρουργού και με χρήσιμες γνωριμίες, Σαμιουέλ(Yvan Attal), μητέρα 2 παιδιών στην εφηβεία, ζεί μιά εύπορη αστική ζωή κάπου στη Νότια Γαλλία, κι αποφασίζει να ξανα εργαστεί, μιά που οι ρόλοι της τροφού και νταντάς, πλεόν έχουν ατονήσει.
Η απόφαση της υποστηρίζεται εμπράκτως απ΄τον σύζυγό της, όχι χωρίς κάποια καλοκρυμμένη δυσθυμία εκ μέρους του, για το “ξεβόλεμα” που θα προκαλέσει η (επαν)έξοδος της μαμάς στον εργασιακό στίβο…
Αποτελούν μέγα ατού της ταινίας πιστεύω,εκτός των πολύ δυνατών ερμηνειών,των 3 πρωταγωνιστών, με προεξάρχουσα την εκπληκτική Thomas,(ο τρίτος είναι ο Sergi Lopez, το φασιστικό τσογλάνι στο Λαβύρινθος του Πάνα, καθώς και ο περίεργος, τριχωτός εραστής, στην Πορνογραφική Σχέση ), οι σεναριακές εκπλήξεις , οι οποίες σε εθίζουν να περιμένεις το απροσδόκητο. Όπως η μέλισσα που τρυπώνει στην μπλούζα της Σουζάν, αναγκάζοντάς την να γδυθεί δημοσίως, ουρλιάζοντας, ή η εντελώς ΜΗ αναμενόμενη συμπεριφορά προς τον εργάτη Ιβάν(ο Lopez),που εχει προσληφθεί “χωρίς ΙΚΑ” θα λέγαμε εμείς, για να βοηθήσει το ζεύγος να ξεφορτωθούν την σαβούρα από μία αποθήκη/μελλοντικό ιατρείο της Σουζάν, όπου τη βλέπουμε ν’ανασκουμπωνεται και να δουλεύει μαζί του, πίνοντας στο τέλος μπίρες παρέα και καμαρώνοντας.
Ισως φταίει το ότι η Σουζάν δεν είναι Γαλλίδα, αλλά Αγγλίδα που ξενιτεύτηκε στη Γαλλία.
Η ερμηνεία της Kristin Scott Thomas( “μανούλα” σε τέτοιους ρόλους) είναι φοβερή- μπορείς να διακρίνεις πάνω της όλη την πορεία του συναισθήματος που την οδηγεί στ’ άκρα. Από απλή, έως αδιάφορη, αυστηρά συναλλακτική γνωριμία στην αρχή,στη συνέχεια ένα ενδιαφέρον που πυροδοτείται από ένα δυστύχημα για το οποίο εκείνη νιώθει υπεύθυνη, ανάμεικτο με ένα απροσδιόριστο “γαργαλητό”, και τελικά παραδοχή και ομολογία του εξ’αρχής κεραυνοβόλου έρωτα που νιώθει για τον ταπεινό, ευκαιριακό εργάτη Ιβάν, και πρώην τροφιμο φυλακής.
Αυτή η ταινία θα μπορουσε κάλλιστα να διδάσκεται ως εφαρμογή στο Οικογενειακό Δίκαιο. Διότι ο κερατωμένος σύζυγος της Σουζάν, Σαμιουέλ, δεν αντιδρά καθόλου ήπια και πολιτισμένα στην ομολογία της πως “είμαι ερωτευμένη- με τον Ιβάν”. Φτάνει μέχρι τη χειροδικία εναντίον της,και χρησιμοποιεί κάθε μέσο που του παρέχει ο νόμος και οι διευθετήσεις του κοινού 20ετούς βίου τους, ώστε να της θυμίσει ποιός πραγματικά έχει το πάνω χέρι και την αυτονομία, σ’αυτη τη σχέση.
“Χωρίς εμένα δεν είσαι τίποτα, είσαι ανίκανη”, της πετάει στα μούτρα, ενω η Σουζάν, ήδη ψυχικά απούσα απ΄τη συζυγική εστία, προσπαθεί να φύγει και σωματικά. Του ζητάει διαζύγιο και του ανακοινώνει πως τον αφήνει.
Οι λέξεις έχουν απιστευτη δύναμη, μπορούν ακόμη και το θάνατο κάποιου να προκαλέσουν. Φανταστείτε πως θα νιώθατε αν ένα λατρεμένο σας πρόσωπο, ξαφνικά σας ανακοίνωνε πως όλα τέλειωσαν μεταξύ σας, δεν υπάρχει τίποτα πλέον ανάμεσα σας, γιατί “άνοιξε τα μάτια σου επιτέλους! Οι άνθρωποι χωρίζουν!” Ποιός είναι τόσο χονδρόπετσος κι αναισθητος ώστε να το δεχτεί λογικά και ψύχραιμα; Πάντως όχι, ο Σαμιουέλ.
Ο οποιος, εμένα τουλάχιστον δεν μου φάνηκε πως σπαράζει επειδή χάνει την λατρευτή του σύζυγο απο άλλο άντρα- κα τι άντρα, έναν προλετάριο.. Μάλλον ο πληγωμένος του εγωϊσμός και ο ηττημένος ρόλος του συζύγου- “ιδιοκτήτη” είναι που τον οδηγούν στ’αναφιλητά αρχικά και τη σωματική επίθεση κατόπιν. Προσέξτε ιδιαιτερα την ερωτική σκηνή μεταξύ Σάμιουελ-Σουζάν, ως επιστέγασμα της επανένωσης(;) του ζεύγους. Δεν κάνει απλώς έρωτα ο σύζυγος στη σύζυγο. Κατ’ ούσίαν ανακτά το συλλημένο “έδαφος” απ΄τον εχθρό Ιβάν.Κατι το οποίο δεν μένει ατιμώρητο βέβαια , οπως θα δουμε απ΄την Σουζάν.
Αν νομίζετε πως η ερωτική λύσσα, η λαχτάρα για το ερώμενο πρόσωπο, η τρέλα του πάθους και σε τι πράξεις μπορεί αυτό να μας εξωθήσει, αποτελούν ίδιον μόνο των εφήφων ή των κατω των 30, πλανάσθε πλάνην οικτράν.Παρακολουθήστε τις πολύ δυνατές ερωτικές σκηνές του παράνομου ζεύγους, και θα πειστείτε για το αντίθετο…
θα γκρινιάξω πάλι, και μόνο, για την επιλογή του Lopez στο ρόλο του αντικειμένου του πάθους.
Μα να σου εμπνέει πάθος ο Lopez;!! Εμένα πάλι, όχι!
Φράνσις
άκρα. πό”, και τελικά παραδοχή και ομολογία του εξ’αρχής κεραυνοβόλου έρωτα που νιώθει για τον ταπεινό, ευκαιριακό εργάτη Ιβά
