The American

 Είναι Σαββατόβραδο και η απόφαση να πας με την παρέα σου για ένα “χαλαρό” σινεμαδάκι πριν πας για ποτό φαντάζει ως η τέλεια επιλογή. Μια ωραία περιπέτεια με τον George Clooney καλύπτει τα ενδιαφέροντα και του αντρικού και του γυναικείου πληθυσμού. Ως εκεί. Μετά από 15-20′ ταινίας, αρχίζεις να κοιτάζεσαι με τους διπλανούς σου για να δεις αν όλοι έχουν το ίδιο απορημένο βλέμμα με εσένα.

Ένας εκτελεστής θέλει να αποσυρθεί από την “ενεργό δράση”, κάποιοι θέλουν να τον βγάλουν από τη μέση, το αφεντικό του τον στέλνει σε ένα απομονωμένο χωριό της Ιταλίας να κρυφτεί κι εκείνος ανακαλύπτει εκεί την άλλη πλευρά της ζωής. Της ζωής που θα μπορούσε να έχει ζήσει.


Οι προοπτικές για μια ενδιαφέρουσα ταινία πολλές, αλλά τι να το κάνεις όταν δεν υπάρχει διάλογος… Σε αυτή την ταινία, δε μιλάνε…! Οι κουβέντες βγαίνουν με το σταγονόμετρο, νιώθεις ότι λέγονται μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Ολόκληρες σκηνες περνάνε μπροστά από τα μάτια σου χωρίς να μιλάει κανείς. Σαν Αγγελόπουλος in english…
Οι προθέσεις του σκηνοθέτη γίνονται αντιληπτές, αλλά δεν του βγαίνει.
Υποψιάζομαι ότι το βιβλίο που βασίζεται η ταινία θα είναι πολύ ενδιαφέρον και περιγραφικό, αλλά όταν μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στις εικόνες και στα βλέμματα.

Ο Clooney προφανώς πίστεψε πολύ σε αυτό το project αφού είναι και παραγωγός και μέσα από αυτό βρήκε ακόμα μια ευκαιρία να δείξει ότι πίσω από τον glamorous Χολυγουντιανό σταρ και τους απλοϊκούς ρόλους που υποδύεται συνήθως, υπάρχει ένας καλός ηθοποιός. Μακριά από την mainstream εικόνα του, στις σκηνές που είναι σιωπηλός (οι περισσότερες!!!) το βλέμμα του και οι εκφράσεις του μιλάνε!!!
Δυστυχώς όμως αυτό δεν φτάνει.
Η πορεία του ήρωα προδιαγεγραμένη. Ενώ ξεκινάει με την ενστικτώδη κίνηση να πυροβολήσει πισώπλατα την ερωμένη του γιατί απλά βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή, σιγά σιγά ανακαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά του, ξανακερδίζει την ψυχή του και αναζητά την εξιλεώση. Όλοι ξέρουμε που θα καταλήξει.


Στα συν, εκτός από την ερμηνεία του Clooney, είναι και η μουσική επένδυση της ταινίας. Κυρίως η original (ο Γερμανός κύριος Herbert Gronemeyer μου τράβηξε την προσοχή) , αλλά και οι επιλογές γνωστών ιταλικών τραγουδιών σε καίριες στιγμές της ταινίας.


Τελικό αποτέλεσμα?:


Μια άσκοπη ταινία χωρίς νεύρο που αν δεν είχε τον George Clooney δεν θα την ξέραμε καν.


Κάπου εδώ κολλάει η ατάκα του Ιταλού παπά του χωριού:
“Of course… You are American… You think you can escape history.
You live for the present.”


Όσο για την παρέα που ξεκίνησε για μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια?
Δύο στους πέντε κοιμήθηκαν στις αναπαυτικές καρέκλες της σκοτεινής αίθουσας…


Στο dvd και αν… γιατί πολύ δύσκολα θα μείνετε ξύπνιοι στη θαλπωρή του καναπέ…

Ε.Τ. ο εξωγήινος