Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών (Busanhaeng / Train to Busan)

Από το 2016 και τις Κάννες στις μεταμεσονύχτιες προβολές των 22ων Νυχτών Πρεμιέρας, αυτό το Εξπρές από το Μπουσάν έκανε μεγάλο ταξίδι μέχρι να φτάσει τελικά στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Ένα τάξιδι όμως που την καθιέρωσε ως ταινία αναφοράς στο είδος ταινιών ζόμπι αποκάλυψης.

Ένας επιπλέον λόγος που αγαπάμε τις Νύχτες Πρεμιέρας, είναι και αυτές οι μεταμεσονύχτιες ένοχες απολαύσεις, όπου το splatter συναντά το cult. Εκτός από τα πολυαναμενόμενα στους φίλους του είδους «Λιγδιάρη Στραγγαλιστή» και «Ωμότητες» έρχεται και αυτή η κορεάτικη ζόμπι υπερπαραγωγή, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις δυτικές αντίστοιχες, ενώ η υπόθεση της αποτελεί μια μίξη World War Ζ και Snowpiercer! Κλείνει πονηρά το μάτι και στους φίλους του Walking Dead και παρουσιάζει πλούσιο θέαμα, ιλιγγιώδη δράση, αλλά και δραματικές στιγμές γεμάτες συγκίνηση.

Ένας πατέρας ταξιδεύει με την κόρη του με την υπερταχεία προς το Μπουσάν, όταν ξεσπά επιδημία ζόμπι μέσα και έξω από το τρένο. Ενώ μέσα στο τραίνο πρέπει να δώσουν μεγάλη μάχη για τη ζωή τους κάθε σταθμός κρύβει επιπλέον κινδύνους.

Παράλληλα με τη μεταμόρφωση των ανυποψίαστων πολιτών σε αιμοδιψή ζόμπι, γίνεται όμως και η εσωτερική μεταμόρφωση του πατέρα ως προς τις αντιλήψεις του για τη ζωή και στη σχέση του με την κόρη του. Με ρυθμό παιχνιδιού υπολογιστή, που περνά πίστες αυξανόμενης δυσκολίας (βαγόνι με βαγόνι), το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών δεν παραλείπει να δείξει τις διαφορετικές αντιδράσεις του κόσμου σε κατάσταση πανικού και πόσο απάνθρωπο και σιχαμένο πρόσωπο μπορούν να βγάλουν κάποιοι άνθρωποι προς τα έξω.

Σταθερά ανοδική η πορεία του κορεάτικου σινεμά, έχει ανεβάσει τον πήχι των σκηνοθετικών λήψεων, της φωτογραφίας και του μοντάζ, αποτέλεσμα και της συνεχούς παρουσίας ταινιών στην παγκόσμια αγορά, που επιτρέπει όλο και ψηλότερo προϋπολογισμό. Αν σε αυτά προσθέσετε και την πόρωση του ασιατικού λαού με τον κινηματογράφο και στην ψυχοσύνθεση του κομπάρσου, το αποτέλεσμα δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη.

Πραγματικά, πέραν των καλών ερμηνειών, αξίζουν τα εύσημα όλοι οι κομπάρσοι που έδωσαν στιλ στα ζόμπι, με τις σπασμωδικές, σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις τους. Φοβερή δουλειά και στα εφέ, όπου μόνο σε ελάχιστα σημεία το έμπειρο μάτι μπορεί να τους «πιάσει», όπως στο σκηνή που σέρνονται ουρά πίσω από το τραίνο και φαίνεται ελάχιστα η πλατφόρμα.

Στο μεγαλύτερο μέρος όμως η ταινία είναι καθηλωτική και παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Ίσως θα έπρεπε το Χόλιγουντ να πάρει μερικά μαθηματάκια.