Βικτώρια & Αμπντούλ (Victoria & Abdul)
Η νέα ταινία του Stephen Frears δεν είναι κάτι άλλο παρά μια παλιομοδίτικη ταινία κοστουμιών που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο δράμα εποχής, στην ιστορική ταινία, στην βασιλική κομεντί και στην συγκινητική ιστορία φιλίας και αφοσίωσης μεταξύ δύο ανθρώπων τόσο αταίριαστων που κανένας δεν μπορούσε να πειστεί για την αλήθεια της υπόθεσης. Η Βασίλισσα Βικτώρια στα 68 της χρόνια και μετά τον θάνατο του Αλβέρτου, πλήττει υπερβολικά. Κοιμάται και τρώει μηχανικά και τίποτα δεν της δίνει ευχαρίστηση. Μέχρι που στον εορτασμό του jubilee ένας όμορφος και ψηλός Ινδός άρτι αφιχθείς απο την αποικία της για να της παραδώσει τιμητικό δώρο, θα τολμήσει να την κοιτάξει στα μάτια. Η φιλία τους και η αγάπη του ενός για τον άλλον θα ξεσηκώσει αντιδράσεις αλλά η βασίλισσα δεν πτοείται. Θα συνεχίσει να ζει αυτοκόλλητα με τον αγαπημένο της φίλο μέχρι τον θάνατο της, στον οποίο ο Stephen Frears βγάζει όλο το σκηνοθετικό του ταλέντο προσφέροντας μας ένα έντονο συγκινησιακό τελευταίο δεκάλεπτο.
Φυσικά και η Judi Dench είναι η δύναμη της ταινίας. Δυσκίνητη και δύστροπη-αλλά ποτέ τρελή όπως λέει και η ίδια στην ταινία, όταν το παλάτι την απειλεί πως θα την ανακηρύξει παράφρων λόγω της σχέσης της- και φορτωμένη με τα κοστούμια της Consolata Boyle, σώζει την ταινία από την αφάνεια. Ο Stephen Frears έχει καταντήσει τις δουλειές του ένα καρδιογράφημα. Από τους Κλέφτες, το Ωραίο μου πλυντήριο και τις Επικίνδυνες Σχέσεις τα τρία μεγάλα του έργα, μέχρι την Βασίλισσα, το Philomena αλλά και το Florence Foster Jenkins έχει διανύσει πολύ δρόμο όχι πάντα με επιτυχία. Εδώ δείχνει αναποφάσιστος για το τι ακριβώς θέλει να κάνει και αφήνει το ερμηνευτικό μεγαλείο της Judi Dench να βγάλει τα κάστανα απο την φωτιά. Και ευτυχώς πετυχαίνει. Michael Gabbon, Olivia Williams και ο Simon Callow σε έναν πολύ μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, δεν πετυχαίνουν απολύτως τίποτα και ο Ali Fazal στον ρόλο του Abdul με τα φανταχτερά κοστούμια ομορφαίνει απλά τις εικόνες.
Για τα αποικιοκρατικά θέματα ούτε λόγος, κάτι λίγα υπονοούμενα και λίγο στο φινάλε. Θυμηθείτε λίγο το Κάψα και Σκόνη του James Ivory και θα καταλάβετε. Η εμμονή του Frears με τις βασίλισσες και με τις ιλουστρασιόν light ταινίες ελπίζουμε κάποτε να σταματήσει αλλά και πάλι η ταινία είναι χάρμα οφθαλμών και η Judi Dench καθαρίζει για άλλη μια φορά και δίνει το απαραίτητο βάρος στο όλο εγχείρημα. Long Live the Queen!
