Φίλοι ή Κάτι Παραπάνω (What If)
Ο Γουάλας, Βρετανός με πληγωμένη καρδιά που ζει στο Τορόντο, γνωρίζει τη Σάντρι και η έλξη είναι φανερή από την αρχή. Εκείνη, όμως, έχει φίλο και έτσι ο Γουάλας θα αποφασίσει να καταπιέσει τα συναισθήματά του. Τελικά θα συμφωνήσουν να διατηρήσουν τη φιλία τους, αλλά το ερώτημα παραμένει: Μπορούν ένας άνδρας και μία γυναίκα να είναι φίλοι;
Ρομαντική κομεντία από τον Καναδά με τη στόφα του ανεξάρτητου σινεμά, το Φίλοι ή Κάτι Παραπάνω βαδίζει στα βήματα του Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι (από το οποίο ξεσηκώνει την κεντρική ιδέα για το εάν άνδρες και γυναίκες μπορούν να είναι φίλοι, καθώς και αρκετά άλλα στοιχεία).
Το What If (που στην Αγγλία ονομαζόταν The F Word) είναι μία ταινία που ανατρέπει, αλλά ταυτόχρονα αποθεώνει τους κανόνες του ταλαιπωρημένου είδους της ρομαντικής κομεντί. Μη με παρεξηγήσετε: αγαπώ το είδος της ρομαντικής κομεντί –ειδικά εάν είναι καλοφτιαγμένη- και η έξυπνη αποθέωση των κανόνων της καθόλου δεν με ενοχλεί.
Υπάρχουν έξυπνες /αστείες ατάκες και σκηνές, ενώ οι καταστάσεις μοιάζουν πραγματικές και όχι ψεύτικες, το ίδιο και οι σχέσεις. Ο φίλος της Σάντρι δεν είναι ο διαβολικός άπιστος τύπος, αλλά ένας μάλλον φυσιολογικός άνθρωπος. Είναι προσόν της ταινίας το γεγονός ότι στην καρδιά της βρίσκεται το ερώτημα εάν τελικά δύο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί επειδή δεν μπορούν να μείνουν χώρια και όχι επειδή δεν βρίσκουν κάτι καλύτερο.
Η βάση είναι, βέβαια, το κεντρικό ζευγάρι. Ο Χάρι (Πότερ) και η Σάλι. Δηλαδή η Σάντρι. Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας κάνουν ό,τι μπορούν. Η προερχόμενη από το ανεξάρτητο σινεμά Ζόε Καζάν είναι χαριτωμένη, ενώ ο πασίγνωστος Ντάνιελ Ράντκλιφ τα καταφέρνει αξιοπρεπώς στον ρόλο του Γουάλας. Άλλωστε καλείται να ερμηνεύσει και πάλι τον κάπως βρετανό αμήχανο νεαρό, ρόλος που του ταιριάζει. Όσον αφορά το κλασσικό ζευγάρι των φίλων, ο Ανταμ Ντράιβερ μεγάλος σταρ εν τη γεννέση του (θα είναι ο επόμενος κακός του Star Wars) αποτελεί ενδιαφέρουσα παρουσία, αλλά τίποτα το φρέσκο ή το ξεχωριστό.
Η χρήση του animation είναι έξυπνη και υπάρχουν σκηνές που προκαλούν αβίαστα το γέλιο, όπως εκείνη της πρώτης γνωριμίας του Γουάλας με τον σύντροφο της Σάντρι (όσο και αν το χιούμορ μοιάζει χαζό, σε κάνει να γελάς).
Το πρόβλημα είναι ότι ενώ η ταινία παίζει με τους κανόνες της ρομαντικής κομεντί, στο τέλος τους αγκαλιάζει απροκάλυπτα. Σε σημείο που δεν θες να δεις άλλο φεγγαρόφωτο δίπλα στη θάλασσα ή άλλη σκηνή με τον ήρωα να αγναντεύει τη θέα από ψηλά φιλοσοφώντας για τη ζωή και για τον κόσμο. Ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι κάθε φορά που υιοθετείται μια συνηθισμένη «ρομαντική» συμπεριφορά, ο ήρωας τιμωρείται, όπως όταν ο Γουάλας πάει να βρει την Σάντρι με το αεροπλάνο ή η εν λόγω σκηνή με το φεγγαρόφωτο. Πρόκειται για ενδιαφέρουσα προσέγγιση, η οποία περνάει μάλλον απαρατήρητη στον θεατή.
Τελικά να τη δω;
Οι λάτρεις του είδους θα τη βρουν χαριτωμένη, ενώ οι υπόλοιποι-εάν βαρεθούν- μπορούν πάντα να αρχίζουν να χαζεύουν τον άλλο πρωταγωνιστή της ταινίας, το Τορόντο.
