Η Οργή ενός Υπομονετικού Ανθρώπου (the Fury of a Patient Man)
Μια άλλη ταινία που παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον, τόσο στο 60ο Φεστιβάλ του Λονδίνου, αλλά και αργότερα στη χώρα μας στο 57ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ήταν το The Fury of a Patient Man (Tarde para la ira), του ηθοποιού Ραούλ Αρεβάλο (πρωταγωνιστή στο La Isla Minima / Marshland – Το Μικρό Νησί), που εδώ με αυτό κάνει με αυτό την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και κατάφερε να κερδίσει στη χώρα του 4 βραβεία Γκόγια (καλύτερης σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, β’ αντρικού ρόλου και πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη) αλλά και βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την πρωταγωνίστρια του, Ρουθ Ντιάζ, στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου και έκανε την πρεμιέρα του.
Ένας άντρας που έχει χάσει τη γυναίκα του, η οποία δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια μιας ληστείας σε κοσμηματοπωλείο από τους δράστες, προσπαθεί μάταια να συνεχίσει φυσιολογικά τη ζωή του καθώς κουβαλά μέσα του τόσο το πένθος όσο και την οργή του απέναντι στους δράστες. Τα χρόνια περνούν, το πένθος γίνεται μόνιμος σιωπηλός συνοδοιπόρος στη ζωή του, η οργή του όμως διατηρείται αμείωτη και μάλιστα συνεχώς αυξάνεται.
Νευρική κινηματογράφιση, ένταση και αισθησιασμός, σε άλλο ένα σενάριο βεντέτας, που συναντάμε συχνά επιτυχημένα στις ισπανόφωνες ταινίες. Με κλιμακώσεις, μικρές εκρήξεις, αλλά όχι τo δυνατό κλείσιμο που θα περίμενε κανείς, δείχνοντας μια σαφή σκηνοθετική και σεναριακή επιλογή στο που θέλουν να ρίξουν το βάρος. Ξεκινά δυναμικά, με μια ωραία σεκάνς κυνηγητού με αυτοκίνητα. Αποφεύγοντας να δώσει μασημένη τροφή στο θεατή επιλέγει να διατηρήσει το μυστήριο της μέχρι να ξεδιπλώσει πλήρως την υπόθεση της στο θεατή, προσκαλώντας τον να την ανακαλύψει ακολουθώντας τον βασικό πρωταγωνιστή, συμπάσχοντας μαζί του, περιμένοντας από αυτόν την τελική ετυμηγορία, να τον δικαιολογήσει ή όχι στις τελικές επιλογές του. Μπορεί άραγε η βία να οδηγήσει στην εξιλέωση;
Αποφεύγοντας να επικεντρωθεί στον εσωτερικό πόνο του άντρα, βάζει εμπόδιο απέναντι του, την ίδια τη ζωή, μέσα από ένα νέο έρωτα, που θέτει επίσης τρομερά διλήμματα. Κι ίσως αυτός ο νέος έρωτας, που μοιάζει να ήρθε αργά, αλλά έρχεται γεμάτος με ένα πάθος που μοιάζει νεανικό. Θα μπορούσε ο έρωτας αυτός να φαντάζει υποδεέστερος της εκδίκησης, όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση. Διότι μας δείχνει δυο τραυματισμένους ψυχικά ανθρώπους που ζουν με ρεαλισμό στο τώρα, προσηλωμένοι στα σχέδια της ζωής τους, που τους δίνεται όμως η ευκαιρία να τα αφήσουν όλα στην άκρη και να αποκτήσουν την ευτυχία που δικαιούνται. Στη σκοτεινή γωνία όμως, καιροφυλαχτεί η οργή και η δίψα για εκδίκηση, πιο συνειδητοποιημένη από ποτέ, ένα σχέδιο που περίμενε χρόνια την κατάλληλη στιγμή για να τεθεί σε λειτουργία.
Έχει σίγουρα κάποιες ατέλειες που συνήθως κουβαλούν οι πρώτες σκηνοθετικές απόπειρες, αλλά διαθέτει τρεις καλές και ρεαλιστικές κεντρικές ερμηνείες, του Αντόνιο ντε λα Τόρε (που φυσιογνωμικά ίσως θυμίζει λίγο τον Άνταμ Σάντλερ με μούσι), του Λουίς Καλέχο και περισσότερο της Ρουθ Ντιάζ, που ήταν καλύτερη από όλους. Η τελευταία κρατά έναν κομβικό ρόλο στην υπόθεση, άλλον ένα λασπωμένο χαρακτήρα, που το κοινό καλείται να ψυχολογήσει και τελικά να κρίνει τις επιλογές της. Καταφέρνει όμως να διατηρήσει τη δραματικότητα του ρόλου της, προσδίδοντας παράλληλα και μια αισθησιακή πινελιά, ενώ κινείται φυσικά και γράφει υπέροχα μπροστά στο φακό.
